waarom zoveel willekeur bij euthanasie in de psychiatrie?

Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben - sterker nog, daar HEB je gewoon gelijk in. Maar ook buiten de psychiatrie moet je het maar net "treffen" met je arts voor een euthanasieverzoek / verzoek tot hulp bij zelfdoding.

In de praktijk heeft het zelfbeschikkingsrecht namelijk nogal wat haken en ogen. Officieel blijft het een vorm van moord / doding om er aan mee te werken, en de regels die maken dat een arts eventueel niet vervolgd wordt, zijn erg streng. Uitzichtloos lijden zonder kans op genezing / verbetering is natuurlijk een belangrijke voorwaarde, maar ook psychische gezondheid op het moment dat je de beslissing neemt - en daar wringt hem in de psychiatrie natuurlijk nog wel eens de schoen.

Feitelijk is überhaupt de mogelijkheid tot euthanasie bij geestelijk uitzichtloos lijden (want daar praten we over) dat op geen enkele andere manier behandeld of verbeterd kan worden en dus feitelijk "hulp bij zelfdoding" is, nog een vrij recente tak van de euthanasie. Daarvoor kon het alleen bij mensen met uitzichtloos lichamelijk lijden en een nog korte levensverwachting.

De wrange 'grap' bij euthanasie is dat JUIST de mensen / stromingen die denken dat het met dit leven niet ophoudt, dat dit een uit vele levens danwel een voorbereiding op een eeuwig leven is, mordicus tegen elke vorm van (zelf)doding zijn, terwijl de meeste voorstanders van dit zelfbeschikkingsrecht te vinden zijn onder de mensen die er van uitgaan dat dit leven het enige is dat we krijgen en daar zullen we het mee moeten doen. Dat maakt vooral de discussie rondom euthanasie bij mensen die nog WEL een normale levensverwachting hebben erg moeilijk. Uiteindelijk is het namelijk in de praktijk toch niet de patiënt die beslist, maar indirect degenen die moeten beslissen over de rol van de arts hierin, uiteindelijk dus de wetgever. En daar hebben nogal wat van genoemde levensbeschouwelijke stromingen een dikke vinger in de pap.

De discussie rondom euthanasie bij ernstig lichamelijke ziektes is dus al heel pittig. De discussie rondom euthanasie bij ernstig psychisch lijden, ligt nog veel gevoeliger. Om over de discussie rondom euthanasie wij wils- en handelingsonbekwamen (ernstig gehandicapte babies bijvoorbeeld) nog maar te zwijgen. Het zal nog heel, heel lang duren voor zelfbeschikking zich ook volledig zal uitstrekken tot het recht op levensbeeindiging. Want zo ver zijn we nog lang niet.