ik heb al een tijdje geen contact met me moeder?

Ik zeg ga gewoon naar je opname. En als je hersteld bent ben je weer welkom zeg je. Dus dan zou alles weer wel goed komen, hoop ik voor. Ik denk dat je moeder gewoon erin wilt geloven dat je ook echt hersteld terug komt..
Wens veel succes!
Gewoon doen, en de rest komt vanzelf wel goed. Misschien kom je moeder later wel even op bezoek...

Dit is mij ook overkomen, maar bij mij was er een andere reden dan bij jou.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 14 jaar oud was, en
mijn moeder nam het mij heel erg kwalijk dat ik daarna nog contact onderhield met mijn vader.
Dit heeft 7 jaar geduurd , en na 7 jaar ben ik naar haar toe gegaan, en tegen haar gezegd dat ik deze situatie niet goed vond,maar het contakt met mijn vader niet wou
verbreken,en haar belooft dat ik er met haar ook niet over
zou praten.
Dus onder mijn voorwaarden is het contackt met mijn moeder hersteld.
Mijn advies is ga toch naar je moeder, en zeg haar dat je
heel graag contact wil houden,(zonder die verhalen van anderen) ook al is het op dit moment moeilijk.
En geloof mij je moeder wil alleen maar het allerbeste met
je, je moeder heeft zorgen over jou.

Beste anoniem1, je moet begrijpen dat wij de situatie niet kennen. Niet die van jouw en ook niet die van je moeder. Ook de verhalen van jouw en van anderen kennen wij niet, dus goed antwoorden zal schier onmogelijk zijn.

Je zegt dat je word opgenomen om psychische redenen, en dat te erkennen vind ik al heel erg knap. Zeker er voor uit te komen en je er ook voor laten behandelen, daar is moed voor nodig! Wat dat aangaat.. gefeliciteerd! Echt je moet eens weten hoeveel mensen hier mee zelf blijven boksen! Dikwijls in een neerwaardse spiraal.. helaas.

Maar wat betreft je moeder, ik zou denken juist een moeder wijst je nooit de deur. Maar dan nogmaals in ken de situatie niet? Waarom wijst ze je de deur? Kan ze er niet meer tegen? Is ze zelf ook zwak, of gaat het om een ruzie?
Snap je dat dit nogal veel kanten kan hebben?

Het feit dat het je ongelofelijk veel pijn doet geeft wel aan dat je veel om je moeder geeft. Dus blijf er voor vechten dat jullie relatie weer goed wordt. Je kont tegen de krib gooien is soms wel een lekkere uitlaatklep, maar maakt meer kapot dan je achteraf lief is.
Misschine koste wat het kost nu op je kiezen bijten en achteraf je moeder vragen wat haar bewoog je de deur te wijzen? Of zou je het daar nu al over kunnen hebben?

Sterkte!

Wettelijk gezien kun je er niets tegen doen... maar het is wel keihard, om jou juist in deze problemen zo in de steek te laten...
Doe je therapie, en probeer het een plaatsje te geven, dat sommige dingen en sommige mensen ontzettend tegen kunnen vallen....
En als je klaar bent met je therapie, zou ik even goed nadenken of het wel goed voor jou is om weer contact te hebben...
Misschien kun je beter investeren in het ontmoeten van vrienden op wie je wel kunt rekenen...

Als mijn moeder dit zou zeggen,zou ik haar meteen laten weten dat ZIJ niet meer welkom zou zijn bij MIJ.Een ouder kiest voor kinderen,dus moet ze onvoorwaardelijk van hun houden.
Zij hebben voor jou gekozen,jij niet voor hun.Ik heb al veel dingen verziekt in mijn leven,niet alleen voor mijzelf,maar ook voor haar,maar mijn moeder houdt van mij,wat ik ook uitvreet.En geloof me,ik heb wat uitgevreten.Heb er ook voor geboet.
Ik wens je veel succes en sterkte.

Toegevoegd na 3 minuten:
Ik vind dat een kind niet zijn ouders moet narennen...zij hebben voor jou gekozen.Zij moeten jou dus narennen...figuurlijk dan.

ik weet niet wat er allemaal gebeurd is dat je moeder zover komt om te zeggen dat je pas welkom ben wanneer je je therapy afmaakt.maar het klinkt wel als een moeder die je véél pijn hebt gedaan.vergeet niet dat juist degene die t meest van je houden,je t meeste pijn doet.een moeder is ook een mens en kan ook maar zoveel hebben totdat ze haarzelf of anderen van t gezin moet gaan beschermen om te herstellen.en daarna ben je weer welkom.dat lijkt me ook logisch.allebei zijn jullie dan ook klaar voor een beter contact met elkaar..ik denk ook dat je moeder weet dat contact nu alleen maar problemen geeft,die zij niet meer kan dragen,en liever wacht totdat beter contact mogelijk is.als je nog niet weet wat je ervan moet denken,laat t dan even met rust. En ga aan de slag met je therapy.ik denk dat je haar véél beter snapt als je zelf ook niet meer in dit hoofdstuk zit.en dan is het toch fijn dat je er samen toch over kan praten..

Ik denk dat jouw moeder juist heel veel van je houd en je op deze manier wil door laten zetten om je te laten behandelen!

de breuk op dit moment doet heel erg zeer dat weet ik maar soms kan een moeder niets anders doen dan dit om je te helpen, als je je alleen gelaten voelt en echt kut ( sorry hiervoor) zal je dubbel zo hard je best doen om weer de oude te worden!

En geloof mij....als je eenmaal de stap tot opname hebt genomen weet ze niet hoe hard ze naar de instelling moet komen om je te steunen!

soms is tijdelijk afstoten een noodzaak voor een goede behandeling die het juiste effect zal hebben.
ik denk dat je moeder dit net zo moeilijk vindt dan jij alleen mag ze dit niet laten merken en moet ze nu even hard voor je zijn.
ook dit kan moederliefde zijn ...dit is moeilijk voor het kind én de moeder.

Ik weet niet of de verhalen wel of niet waar zijn, maar ik ben een moeder die altijd met je zou blijven praten, maarja, elke moeder is anders. Er is geen standaard antwoord op de vraag"Mag een moeder dit?" Ik wens je wel heel veel sterkte, ik heb het gevoel dat je dat nodig hebt.

Hoi A,
zonder "het hele verhaal" is er moeilijk een antwoord op te geven. Misschien wil ze je juist wel motiveren om met hulp van therapie beter in je vel te komen zitten, gelukkiger te worden. Ze wil nu geen contact zeg je, maar gooit de deur absoluut niet dicht.

Tussen jullie lijkt er in elk geval vanalles gebeurd te zijn, en hoe rot dit nieuws nu ook is, misschien is het voor jou toch eigenlijk ook fijn om dat even te kunnen parkeren.. Zodat je alle aandacht in je therapie (oftewel in jezelf, in wat JIJ vindt, wat JIJ voelt, etc) kunt stoppen.

Sowieso: sterkte. Mijn tip zou dus zijn: laat het maar even, ze loopt niet weg en zal er straks weer zijn, dat heeft ze je beloofd. En ondertussen richt je je op je herstel.

Toegevoegd na 3 uur:
hoi A, na je toevoeging denk ik des te meer: laat het maar even. Jij werkt aan jezelf, het zijn jouw belevenissen, jouw gevoelens, jouw visie daarop - dáár moet je mee werken. Jouw herinneringen hangen samen met wat jij beleefd hebt, veel minder met wat je moeder ervan vindt.
Sterkte, het is een moedige stap die je neemt, daar ga je ongetwijfeld beter uit komen dan hoe je je nu voelt.

Wat vind ik dat erg voor je, en dat meen ik oprecht.
Een kind hoort altijd welkom te zijn bij zijn vader en moeder, en zeker niet afgewezen te worden.
Je komt uit haar buik, en toen je gevormd werd waren jullie heel intiem samen.
Probeer voor jezelf de balans te vinden dat je niet steeds heen en weer geslingerd zult worden in je gevoelens, en probeer afstand te nemen van je pijn, door het te doorleven en los te laten.
Geef haar maar even de ruimte, en laat haar los, hoe moeilijk dat ook voelt.
Misschien dat ze zich gaat bezinnen, en dat ze spijt krijgt van haar besluit.
Ik wil je hierbij een liefdevolle knuffel geven, en tegen je zeggen dat ik echt met je meeleef.
Sterkte, en veel kracht en wijsheid toegewenst.