Borderline en Moederschap?

Geen herkenning, maar wil je wel veel steun toewensen.. Goed dat je er over nadenkt, praat etc. Probeer ook ondersteuning/hulp te zoeken in 'real-life'.

Googlen op moeders en borderline levert ook al wat nuttige fora op..

Ik denk dat het in deze situatie het belangrijkste is om weer hulp te zoeken. Je bent al ontzettend ver gekomen, zoals je zelf zegt, maar een terugval kan helaas om veel redenen opeens gebeuren.

Je hoeft niet bang te zijn om weer aan het begin van die lange weg te staan. Je bent er immers al, maar komt onverwacht toch nog een heuveltje tegen waar je overheen moet.
Probeer dit niet alleen te doen, daardoor kun je juist weer terug in die negatieve spiraal komen en wordt het alleen maar erger.

Als je er nu op tijd bij bent en terug gaat naar de psycholoog of psychiater kom je zo weer op de been. Hierbij hoef je heus niet bang te zijn om het weer zo zwaar te krijgen als voorheen.
Bedenk hierbij dat dit niet enkel het beste is voor jouzelf, maar tevens voor je familie en uiteraard je kind(eren).

Lieve Esther, Het leven is vaak al zo gecompliceerd, en zeker als je borderline hebt.
Je zult moeten proberen om met je verstand je borderline te gaan sturen.
Want je hebt een kindje, en die vraagt het beste van jou.
En op de leeftijd van 1,5 jaar wil jouw kindje het leven ontdekken, en haar ik ontwikkelen.
Dit vraagt weer een extra stukje inspanning van jou, wat je door je handicap moeilijk kunt geven.
Allereerst zul je moeten accepteren zoals je bent, jij bent Esther, en je mag er ook zijn zoals je bent.
Probeer ook tijd voor je jezelf vrij te maken, en leuke dingen te gaan ondernemen.
Het mooie weer komt er weer aan, en je zou met je kindje een stukje kunnen gaan wandelen, in het park, kinderboerderij, of bos.
Verder zou ik zeker hulp gaan vragen bij stichting MEE.
Die mensen kunnen jou gaan begeleiden en je helpen, zodat je zelf wel de touwtjes in handen houdt, maar zij willen enkel het handvat zijn.
En vraag jou partner ook of die jou extra wil steunen.

Je bent al zó ver , want je kan je problemen benoemen, dat is al heel goed en het begin.
Je weet waar de problemen zitten en nu moet je de volgende stap maken, vraag hulp, op welke manier dan ook, iemand die jou net dat steuntje in je rug kan zijn waardoor je weer verder kan.
Samen met je kleine meid dingen ondernemen is al een goed begin. Misschien zijn er bij jou in de buurt leuke dingen om te doen samen met andere moeders, sommige buurthuizen hebben een inloop ochtend voor jonge moeders, gewoon voor de gezelligheid. Of is samen zwemmen misschien iets voor je, dit kan ook vaak in groeps verband en zo leer we weer andere moeders kennen. Dan kan je daarna de stap nemen om iets echt voor jezelf te doen.
Vraag eens aan je huisarts welke mogelijkheden er zijn voor begeleiding voor jou. Hoeft helemaal geen therapie of zo te zijn, maar gewoon iemand waar je af en toe je verhaal kwijt kan en je zorgen mee kan bespreken.
Succes en je komt er zeker, geniet van je klein meisje, voor je het weet wil ze een brommer :)

Door jouw vraag zie ik mijzelf van 31 jaar geleden, (weliswaar zonder borderline) alleen thuis met mijn, zeer gewenste, zoontje. Wat voelde ik mij toen eenzaam, ik had echt het gevoel dat er iets mis mij was, waarom kon ik niet zo genieten van het thuis zijn met mijn kindje als dat ik gedacht had. Ook had ik absoluut niet gerekend op de angsten en bezorgdheid die bij het ouderschap schijnen te horen. Nu zeg ik altijd dat, met je kind de angst geboren wordt en de een heeft daar meer last van dan de ander.
De winter van 1979 ( leek op de afgelopen winter ) maakte het er ook niet beter op, wat voelde ik mij opgesloten!

Gelukkig werd het ook weer lente en met een kindje, dat kan lopen, kan je bij zandbakken, kinderbadjes enz. andere moeders ontmoeten, die toch ook vaak dezelfde problemen hebben. Wat mij hielp was om de andere moeders als collega`s te zien en niet als (toekomstige) vriendinnen, omdat ik dan te hoge eisen aan hen ging stellen.

Ook ben ik in die tijd gaan breien en haken, iets wat nu ook weer in is, in handwerkwinkels willen ze het je wel leren( als je het nog niet kan ). Ook ging ik naar de bibliotheek, als mijn zoontje sliep ging lekker zitten lezen.
Ik kan ook nog aanraden om, bijvoorbeeld s`avonds als je partner op kan passen, een (creatieve) cursus te gaan doen, dan ben je even niet de moeder van ......
Ik hoop dat je iets hebt aan deze adviezen, succes gewenst!