Zijn mensen die hun hele leven lang alleen zijn zelfstandiger dan mensen die dat niet zijn ?

ik denk van wel, omdat die meestal hun eigen boontjes moeten doppen.
hoewel ik voor de "mannenklussen" gelukkig een goede vriend heb.

Ja natuurlijk is dat zo... Mensen die alleen leven moeten zelfstandig zijn, kan niet anders... Mensen die samen zijn kunnen zelfstandig zijn, moet moet niet zo zijn...

Het mooiste wat er is in een relatie is een relatie waarbij alle twee de personen zelfstandig zijn... Maar dat is heel eng

Ik zal je een voorbeeld geven... Als men jong is van is er een relatie die er zo uitziet: /\ hoe moet je dat zien? De een leunt tegen de ander en de ander leunt tegen de een: ze zeggen dan ik hou van jou, maar ze leugen en steunen tegen elkaar aan... Dan krijgt de vrouw een kind die gaat staan dan ziet het er zo uit: |\ de vrouw gaat staan en de man is jaloers en onthand... Met alle gevolgen van dien... Tot het na veel vechten enz enz komt tot || en dat is een verhouding een relatie waarbij beiden STAAN, zelfstandig (zie je nu dat woord heel anders?) ZELFSTANDIG in een relatie is het mooist wat er is... Maar ook eng want dit kan: || en ook dit | | of dit | | of dit | |, je weet het maar nooit, dat is even eng...

:-))

Over het algemeen zijn mensen die alleen zijn zelfstandiger. Wat op zich logisch is, want ze moeten zelf al hun zaakjes regelen. Boodschappen, koken, schoonmaken, administratie, klussen en noem maar op.

Als je samen woont, kun je deze taken beter verdelen en dus de klusjes waar je geen zin in hebt of verstand van hebt, proberen 'af te schuiven'. Je steunt dan op de ander omdat hij of zij dat beter af gaat. Dat is vaak makkelijk.

Maar uiteraard geldt, dat dit over het algemeen zo is; er zijn natuurlijk best stellen waarbij de een en/of de ander heel zelfstandig is; alleen hoeven ze het wellicht niet zo vaak te etaleren. Iemand die alleen is, heeft die keus niet, die moet wel, anders gebeurt er simpelweg niets.

Ja hoor, dat denk ik wel.
Ik heb in mijn volwassen leven 20 jaar alleen gewoond.
En ik was heel erg zelfstandig. Niet alleen wat betreft geld verdienen voor brood op de plank. Maar ook wat betreft huis kopen, op vakantie gaan, verhuizen, schilderen, klussen, vriendenkring, sportclubs, enz.
En ik vind het een heel fijn idee te weten dat ik prima voor me zelf kan zorgen en dat ik onafhankelijk ben.
Als je dan weer een relatie krijgt, dan is die gebaseerd op gelijkheid en niet op afhankelijkheid van de nieuwe partner. Dus achteraf gezien ben ik heel blij met mijn 20 jaar onafhankelijkheid :-)

Ik denk inderdaad dat dit waar is ja. Vaak heb ik geen andere keuze dan dingen zelf doen simpelweg omdat er niemand anders is. Alle keuzes/beslissingen/financien/woning etc. doe ik zelf. Behalve als iets echt boven mijn kunnen ligt zoals het opzetten van een nieuwe schutting of echt grote klussen in huis waar ik de fysieke kracht niet voor heb, dan heb ik iemand nodig. Maar ook dan neem ik weer zelfstandig de beslissing wie ik daarvoor benader.

Een vriendin van mij die wel al jaren een relatie heeft laat de volledige administratie over aan haar man en heeft geen flauw idee hoe het allemaal werkt en wat ze aan verzekeringen enzo hebben, hij op zijn beurt bemoeit zich niet met boodschappen en koken, kan dus ook geen ei koken.
Niets mis mee, zou ik ook doen als ik een relatie had. Lijkt mij heerlijk niet meer altijd alles zelf te moeten doen.

Maar ben wel blij dat ik alles zelf KAN!

Nee ik denk dat dat niet perse zo hoeft te zijn.
Ik ken vrienden die veel alleen zijn en toch niet zelfstandig zijn. Voor ieder dingetje bellen ze, hebben ze hulp nodig en denken totaal niet oplossingsgericht.
Ik ben zelden lang alleen geweest en heb altijd alles zelf gedaan. De olie in mijn auto verversen, banden verwisselen, elektriciteit aanleggen in mijn huis etc.
Het ligt er ook aan hoe je bent opgevoed. Wij werden gestimuleerd de dingen zelf te leren en aan te pakken. Door iets 3x fout te doen, leer je vanzelf hoe het wel moet.
Daarnaast is het een persoonlijkheidskwestie denk ik. Iedereen is anders, de één is van nature zelfstandiger en oplossingsgericht denkend dan de ander. Sommige mensen hebben een afhankelijk karakter, al zijn ze veel alleen of altijd samen.

Ik denk dat dit geen regel is...
Het is wel zo dat de omstandigheden maken dat je alles zo zelfstandig mogelijk doet.

Voor mijzelf geldt: Ik woon al heel lang alleen en ben behoorlijk zelfstandig. Ik werk fulltime en doe daarnaast mijn huishouden, regel mijn financiën zelf, onderhoud mijn eigen tuin inclusief het zware werk en doe de klussen die gedaan moeten worden binnen- en buitenshuis.
Als ik iets niet kan (belastingen) ga ik op zoek naar iemand die het wel kan.

Ik ken ook mensen die net zo lang alleen leven als ik en daar helemaal in verzuipen.

Het ligt dus meer aan de persoon en zijn opvoeding dan aan het alleen zijn.

Zelfstandigheid krijg je mee vanuit je opvoeding het is een levenswijze die je mee krijgt.Gelukkig heeft mijn partner dat ook mee gekregen .En zijn wij absoluut niet afhankelijk van elkaar. Hij heeft het ook vanuit zijn opvoeding mee gekregen .Hij zat al op zijn 17 de jaar op kamers in Amsterdam te studeren.Ik was ook al vanaf mijn 19 de jaar het huis uit en runde een huishouding. Het zit er in of niet ,als het er niet in zit is het wel te leren ,maar het is wel een les voor iemand bij wie het niet met de paplepel is mee gegeven.

Nee hoor, er zijn er die hun leven alleen blijven en nooit zelfstandig zullen worden en overal en altijd iemand nodig hebben voor alles en nog wat.

Er zijn ook mensen die plotseling alleen komen te staan en dan opeens heel zelfstandig blijken te zijn.

Ik kan me dus niet vinden achter deze stelling.