waarom vind je eten vies en lekker?

Dat komt door je smaakpapillen

Het is vaak een kwestie van wennen. En een beetje van leeftijd: baby's zijn meer gericht op zoet, omdat moedermelk zoet is. Kinderen houden meestal niet van heel uitgesproken smaken (bitter, scherp, heel zuur) - dat moet je echt leren eten, je moet aan die smaken wennen, en sommigen doen dat nooit.

Daarnaast zie je dat de ene persoon dol is op zoute haring en de ander dat niet te hachelen vindt, soms ook vooral door gewenning, of door gedachtes over wat je eet. Ik geloof niet dat ik graag stierenballen zou willen proeven, doe me dan maar geroosterde sprinkhaan (om even twee dingen te nomen die exotisch zijn en die ik zelf nog nooit geproefd heb).

Ook de structuur van iets kan uitmaken: glibberige oesters laat ik aan mij voorbij gaan. Te gaar gekookte witlof, die slijmerig geworden is: bah!! maar witlof die maar even gekookt is, of rauw: jummie!

En dan nog... Mijn ma maakte vroeger macaroni door uien te bakken, half-om-half gehakt erbij te doen, een blikje tomatenpuree, en dat ging dan door de macaroni, beetje kaas erover. Resultaat: pasta die egaal bedekt was met oranje olie en die sterk naar uien smaakte, die ik als kind niet bliefde. Ik 'wist' dus zeker dat ik geen macaroni lustte. Tot ik het zelf ging klaarmaken, op een andere manier, met veel groente: heerlijk. Het gekste is dat ik nu uit jeugdsentiment dus weleens 'oranje macaroni' maak volgens dat oude recept, en het dan erg lekker vind hoewel nog steeds veel te vet, ook met magerder gehakt ;p