Problemen met ouders thuis, hoe stop ik dit?

Praat met ze, vertel wat je dwars zit en doe dit op een rustige manier.
En met naar de stad gaan bedoel je uit gaan? 13 is ook te jong, je komt nergens binnen en drank krijg je pas mee als je 16 bent.

Vergeet niet dat je ouders het beste voor je willen. Ze willen dat jij later een goede baan krijgt en daarom zeuren ze over school.
En dat je bepaalde dingen niet mag doen komt omdat ze een zekerheid willen hebben dat hun dochter niks overkomt.

In plaats van te zeggen dat je vriendinnen wel mogen kun je beter zeggen waarom jij vind dat het wel kan. Maak afspraken met ze bijvoorbeeld om 10 uur thuis en dat je thuis zal worden gebracht door de ouders van je vriendin. Dit geeft meer duidelijkheid en wellicht zien je ouders in dat je het misschien wel aan kunt.
Kom na het maken van zo'n afspraak hem ook na, anders zullen je ouders de volgende keer twijfelen...

Ik vermoed dat de leeftijd hier flink meespeelt.
Als je 13 bent, vind je jezelf al best volwassen. Dat ben je nog niet. Maar je ouders zien je nog als hun jonge kind - wat je ook niet meer bent, je zit er een beetje tussenin. Jullie zullen dus allemaal een manier moeten vinden daarmee om te gaan.
Ik zou als ik jou was eerst proberen toestemming te krijgen voor 'kleine' dingen, als je aantoont dat dat allemaal goed gaat, kun je makkelijker zeggen: 'Zie, ik ben best verantwoordelijk, wat vinden jullie, kan ik een keer naar Fris?'
En houd in gedachten: je ouders hebben het beste met je voor, willen het beste voor jou. Dat je altijd veilig bent, dat je het fantastisch doet op school, dat je nooit gekwetst zult worden. Al die dingen zijn niet zomaar te regelen dan wel te voorkomen, maar dat is voor ouders ook heel moeilijk: hun kind beetje bij beetje loslaten valt helemaal niet mee. En dan kunnen er weleens harde woorden vallen ('Ik loop weg!' "Ga maar naar een internaat!'), maar als de ruzie bekoeld is, vermoed ik zomaar dat jullie dat allemaal eigenlijk helemaal niet willen.
Jij wilt wat ruimte, zij willen dat je niets overkomt en dat het geweldig met je gaat. Dat kan prima samengaan, maar dat zul jij een beetje moeten bewijzen en je ouders zullen er nog aan moeten wennen.

En geloof me... Als je 13 bent, zijn je ouders hopeloos. Als je 15 bent, zijn ze fossiel. Als je in de twintig bent, denk je: hm... Toch hadden ze soms eigenlijk best gelijk.
En als je in de dertig bent, hoor je jezelf ineens dingen zeggen waarvan je denkt: 'Zeg IK dat? Of mijn ma?' ;-)
En als je zelf ooit kinderen krijgt, zul je ditzelfde opnieuw meemaken, maar dan van de andere kant ;p
Daar heb je nu nog niets aan, maar ik bedoel maar: wat je nu meemaakt, hoort erbij. Het is niet leuk, maar het gaat echt voorbij...
Sterkte intussen!

Je bent 13 jaar en dat is een leeftijd waarop je je begint af te zetten tegen je ouders en de opvoeding. Op zich heel normaal en gezond! Je ouders hebben het beste met je voor, ze willen je beschermen en hebben er moeite mee je los te laten. Iets wat ze stukje bij beetje zullen doen, maar zoiets gaat niet van de één op de andere dag. Naarmate je ouder wordt, krijg je (als het goed is) steeds meer vrijheden. Je mag wat later naar bed, je mag wat vaker alleen of met vriendinnen de stad in, je mag straks misschien ook een keer uit. Maar dat zijn dingen die zeg maar langzaam opgebouwd moeten worden. Soms zullen die dingen gepaard gaan met ruzie of conflicten, soms kun je met overleg een heel eind komen. Je bent niet van het een op andere moment zelfstandig, dat duurt jaren. Je ouders hebben de verantwoordelijkheid over jou en jouw welzijn. Hun beslissingen - hoe onbegrijpelijk of onacceptabel voor jou soms ook - moet je respecteren. Aan de andere kant moeten zij jou het vertrouwen gaan geven dat je dingen zélf kunt beslissen. Dat kan botsingen opleveren. Maar als het goed is, kom je er samen wel uit.

Wanhoop dus niet! Voor je het weet ben je 16, 17, 18...ga je van school af, misschien studeren of werken. Op eigen benen staan. Even geduld hebben!