Wie heeft het wel eens ervaren: Een plotselinge, heftige doodsangst die op komt zetten uit het niets, zomaar, uit de lucht vallend.

Ben blij met de ervaring... Vreemd hé dat je blij kan zijn daarmee...

Het betekent dat je even moet voelen en gevoelens komen en gaan...

Dus ik raad je aan om naar je adem te kijken en te luisteren... Dat is je vriendje, dat geluid, die ervaring... En trek je terug daarin, voel de angst, laat die door je heen gieren en blijf ademen, richt je naar de adem en het geluid... Het gehoor wordt versterkt, je hoort alles harder, dus kijk dan daarnaar of luister daar dan naar...

Ook dit gaat voorbij, en het zal een mysterie blijven als je je terugtrekt in die angst... Net als een zak over je hoofd zie je niets meer van de wereld... Pas als je overeind kunt blijven in die angst en je blijft kijken en je gaat niet aan de kant voor die angst, dan kun je wel de wereld in beschouwing laten...

Dus stop niet met ademen, maar kijk ernaar, die doet zijn dansje automagisch in je ervaring, ook al is er verlammende angst in jouw lichaam...

Ik heb dat heel vaak gehad, en ik ben vele malen gestorven... Maar nu komt het soms even op en wordt meteen gezien, net als bij kinderen tikkertje spelen, afgebuut en het is weer weg...

Wees blij ermee, er is iets wat gezien wil worden in jou... Laat het er zijn, wees dapper en je sterft er niet aan, het is een vinger die ergens naar wijst, en bijt je niet vast in die vinger, maar blijf kijken waar die naar verwijst...

Het komt en gaat, is niet veel bijzonders in feite...