Waarom kiezen vrouwen vaak een partner die op hun vader lijkt?

Omdat vader toch van hen hield...

Toegevoegd op 13-06-2009 14:09:30
En wat willen ze dat graag voelen, dat het waar is, door die ander die er op lijkt...

Toegevoegd op 13-06-2009 14:56:14
Ook wel uit gewoonte genoemd, overigens...

Omdat dat is wat je kent, en het bekende voor mensen altijd vertrouwder aanvoelt dan dat wat je niet kent, zelfs niet als dat beter voor je zou zijn.
Want helaas geldt het niet alleen voor vrouwen met 'goede' vaders, maar ook voor vrouwen met hele 'slechte' vaders.
Dat verklaart ook warom sommige vrouwen zoveel problematische relaties achter elkaar kunnen hebben ; dan zijn al die mannen die haar net zo behandelen als haar vader blijkbaar niet goed voor haar. En dat hoeft niet altijd een vader te zijn die sloeg, kleineerde of mishandelde of dronk, het kan ook een karakter-clash zijn.

Doet mij denken aan het Oedipuscomplex, beschreven door Sigmund Freud en lijkt mij hieraan verwant.

Geldt ook voor mannen: die kiezen wel voor een partner, die op hun moeder lijkt.

Nog nooit zo opgevallen, maar ik denk omdat vrouwen daar een veilig en vertrouwd gevoel van krijgen.

Wanneer mijn partner op mijn vader lijkt dan moet ik toch eens ernstig gaan afvragen, of dat ik nu zo graag dagelijks mishandeld wil worden...

Even los van het feit dat ik me niet kan voorstellen dat ik van mijn sexuele voorkeur afstap...

"Kijk maar om je heen.. ik zie het zo vaak.."

Is dat echt zo? Ik waardeer mijn vader als geen ander, maar heb nog niet eerder een relatie gehad waarbij mijn partner op hem leek. Wel kunnen dingen overeen komen, maar die zijn er altijd wel in meer of mindere mate.

Als het al zo is, hoeft het geen bewuste keus te zijn. Verliefdheid heeft voornamelijk met uiterlijk te maken, het innerlijk komt pas later om de hoek kijken. Het is natuurlijk mogelijk om vergelijkingen te trekken, maar ik hou nooit zo van vergelijken.

wat je vaak ziet is dat meisjes op jongere leeftijd ongeveer t/m 8 jaar veel inspiratie uit hun vader halen en dat het hun grote voorbeeld is. sommige waren zelfs verliefd op hun vader. dus zoeken ze iemand met de zelfde vaardigheden

Volgens mij heeft dat te maken met het oidipoescomplex van sigmunt freud.. (dit omdat Oidipoes, een figuur uit een klassieke mythe, te vondeling gelegt was nadat zijn vader van het orakel van dephi te horen gekregen had, dat zijn zoon zijn vader zou vermoorden en zijn moeder zou trouwen. Toen oidipoes ouder was ging hij naar Corinthe(de stad waar zijn vader koning van was) onderweg kwam hij een man tegen, en hij vermoordde die man. Toen hij aankwam in Corinthe was daar het nieuws dat de Koning dood was al aangekomen. Oidipoes werd verliefd op de Koningin en trouwde haar(samen kregen ze een aantal kinderen), dus het orakel kwam uit)

Mij is het eerlijk gezegd nog nooit opgevallen, maar dat zal waarschijnlijk wel zijn omdat ze zich er snel vertrouwd bij voelen. Ze zullen misschien dan ook wel beter weten hoe ze zich bij zo iemand moeten gedragen, omdat ze dat dan gewend zijn van vroeger.

Ieder mens herhaalt in eerste instantie de relatiepatronen van zijn gezin van afkomst: het stamgezin. Daar ligt je zekerheid, dat is 100% 'ingebakken' en het is je automatische piloot. Je was en je blijft je 'eigen zelf' (dat is een belevingskwestie) maar in je gezin van afkomst ben je simpelweg geprogrammeerd. Het uiteenrafelen ervan, bewustwording, zelfinzicht, biedt bij inttergratie weer mogelijkheid om andere keuzen te maken, maar altijd maar weer wordt je achterhaalt door die "intergenerationele patronen".
Alle kennis begint met zelfkennis.
Het gaat dus niet alleen over vrouwen die dat doen, maar mannen evenzo. Het maakt ook dat mensen vaak erg voorspelbaar zijn ook vind men zichzelf vaak 'uniek' en 'volledig vrij' etc. Dat bestaat dus niet.
Daartegenover is het ook weer niet een "doem". Het heeft A. heel veel positieve handhavende aspecten en B. met heel veel moeite en heel veel werk kunnen mensen ongunstige patronen doorbreken en mogelijk blijvend veranderen in een enkel geval.
Wij leven nu in een toppunt van de waan van deze tijd over "het individu als ideaal" en het is eigenlijk komisch hoe volstrekt afhankelijk en bepaald je bent vanuit je sociale achtergrond. Een "ik" bestaat slechts alleen bij de gratie van het bestaan van "de ander".