hoe komt het als je in de puberteit bent dat je bijna heel de dag over de dood denkt? ik ben 15 jaar, en het wil maar niet ophouden wat nu!???

Het is voor niemand raar om aan de dood te denken, dus ook voor een puber niet.
Uit je vraag maak ik op dat je er mee zit, praat er eens met iemand over, vertel wat je denkt en waarom, als je dat weet. Ben je zelf bang dood te gaan, ben je bang iemand te verliezen van wie je veel houd?

Maar het zien als iets heel normaals helpt misschien al.

De dood is zo vaag, niemand kan vertellen hoe het is en we weten allemaal zeker dat we ooit doodgaan.
Dat kan je ongerust maken, misschien ben je er angstig voor, dat is ook al niet vreemd, dat zijn heel veel mensen.

Probeer het te relativeren dood hoort bij het leven en als je 15 jaar bent kan je er gelukkig vanuitgaan dat het voor jou nog erg lang zou duren.

Dat had ik ook, juist omdat ik toen begon te beseffen dat leven eindig is, hoe ver dat einde ook nog weg kan zijn.
Niet teveel van in paniek raken, waarschijnlijk gaat het vanzelf over.

is helemaal niet erg!Ik heb het nu ook :D
Soms komt het door het nieuws van iemand op dezelfde leeftijd als wij die doodgereden is ofzo!1 keer heb ik zelfs gedacht dat het helemaal niet erg zou zijn!Dat was raar ik was niet bang om zogezegd te sterven.Nu wel :D

Dat is heel gewoon, iedereen denkt aan dood gaan! Alleen als je puber bent, dan is het vaak best heel eng om daar aan te denken. Als het goed is heb je nu een periode dat je daar veel aan denkt en het maakt je ws ook iets bang, daarom kan je niet ophouden er aan te denken. Maar dat gaat over bij de meeste pubers. Soms blijft het wel hangen en dan gaat het een grotere rol spelen als zou moeten en heeft iemand hulp nodig om weer lekker vrij en blij te kunnen leven. Het is ook zo mysterieus en beangstigend, ik heb er zelf ook heel lang over gedaan voor ik in mijn pubertijd het naast me neer kon leggen...

Als je denken over de dood al je bezigheden gaat overheersen, als je er dag en nacht mee bezig bent en daardoor je kamer/huis niet meer uitkomt en je afzondert voor je leeftijdsgenoten, dan met je even naar je huisarts. Want dan is dat te heftig.

Het kan zijn dat je sterfgevallen hebt meegemaakt in je (directe) omgeving en dat je daar emotioneel nog erg mee bezig bent. Is ook heftig. Maar het doet dan goed om met iemand daarover te kunnen praten, zodat het onderwerp weer terugkomt in een normale context.

Als je er gewoon mee bezig bent, dan is dat wel iets wat bij deze periode in je leven hoort.

Ik ben 15, maar ik denk nooit over de dood. Ik hou gewoon in gedachte dat iedereen wel ooit dood gaat en je er niks aan kunt doen. Ik vraag me soms wel af wat er gebeurt NA de dood.