Weet iemand een leuke anekdote over kinderen en meertaligheid om een uiteenzetting mee te beginnen?

Vrienden van ons komen uit Peru. Hij woont al 8 jaar in Nederland, en spreekt ook Nederlands. Zij spreekt Spaans en Engels.

De kinderen zijn vloeiend in 3 talen, spaans, engels en nederlands (Ze gaan naar een Nederlandse school; spreken thuis spaans, en onze vriendenkring is internationaal: Op feesten & met bezoek wordt vaak engels gesproken). De kinderen (5 en 7) spreken nederlands duidelijker dan de ouders..

Mijn zus woont in Londen en voedt haar kinderen 2-talig op: Engels en Nederlands. Zoals je wel kan begrijpen spreken de kinderen beter Engels dan Nederlands, maar vooral de oudste van 10 kan behoorlijk goed Nederlands.

Laatst was zij bij ons thuis en had last van haar oor. Ik stelde voor dat ik een wattenstaafje voor haar ging halen. Omdat ik die altijd voor mijzelf nat maak voor ik daarmee in mijn oor ga pulken vroeg ik haar of ik het wattenstaafje even nat moest maken. Toen ik dat deed ging bij haar ineens een lampje branden en zei ze: "Nu snap ik waarom het een water-staafje heet!"

Als je "water" op zijn Engels uitspreekt lijkt het op het Nederlandse "watten" .

Na onze emigratie naar Aruba hebben mijn kinderen in no-time, naast het Nederlands, ook Spaans en Papiamento geleerd en door de Amerikaanse T.V. pikten ze het Engels ook bijna vanzelf op. Spaans mochten ze voor mij tolken en het ging mij ook een stuk moelilijker af om goed Papiamento te leren spreken.

Nadat we terug verhuisden naar Nederland, waren ze het het helaas ook zó weer kwijt: ik ben nu thuis degene die m'n talen het beste spreekt. Wel merk ik dat ze nog een stuk makkelijker nieuwe woorden in nieuwe talen oppikken dan kinderen die nooit ondergedompeld zijn geweest in een andere taal.