Hoe vang ik mijn zoon het beste op?

Eigenlijk valt er niet zo veel te doen hoogstens proberen aan te sporten om iets leuks te doen en het te vergeten

Maar dit zijn gewoon 1 van die dingen die je moet mee maken

Daar hoeft niemand lacherig over te doen, want dit kan op 11-jarige leeftijd net zo hard aankomen als op een andere leeftijd.

Ik denk dat je vooral lief voor hem wil zijn. Ga leuke dingen met hem doen. Praat er met hem over als hij dit wil. Grote kans dat hij dat niet wil natuurlijk als binnenvetter zijnde. Maar laat dan in elk geval blijken dat je er voor hem bent, en dat je hem begrijpt (en inderdaad serieus neemt!) en dat hij niet de enige is.
Iedereen heeft wel eens liefdesverdriet gehad. Je kunt je eigen ervaringen hierin gebruiken.

Ook belangrijk is om hem uit te leggen dat hij hier niets aan kan doen en dat het misschien goed is om hier straks met het meisje over te praten.
Als ouder moet je hem toch leren hoe je met dit soort gevoelens om kunt gaan. Ook al heb je verdriet, dan kun je nog wel een gesprek aan gaan en om duidelijkheid vragen.

Veel succes!

Wees vooral lief voor je zoon en doe leuke dingen met hem! Als hij bijvoorbeeld erg van voetballen houd dan ga je een keer naar een trapveldje en schiet een keer een balletje over. Ook zou ik het hem nog een keer goed uitleggen waarom mensen niet meer van elkaar houden en dat hij vanzelf iemand tegenkomt die ook heel leuk is. En als hij er niet veel over kwijt wil dan moet je zeker niet aandringen om er over te praten. Wees dus voorzichtig!

Suc6 nog!

Probeer toch, voorzichtig, om hem erover te laten praten. Ook voor een binnenvetter is het goed gevoelens te (leren) uiten.
Belachelijk vind ik het, dat men hier lacherig over doet. Hartstikke goed, dat je hem serieus neemt; kan me voorstellen, dat je daardoor zelf ook onzeker wordt als moeder. Gewoon doen wat je voelt!!!! Suk7

Geloof me, alle pubers zijn onzeker en erg gevoelig door de razende hormonen die ontstaan. Het zijn de eerste deukjes die ze oplopen in hun onbezorgde jeugd die langzaam verandertt naar volwassenheid. Liefdesverdriet!
Tja, wie kent het niet. Ik voel zo goed aan wat voor gevoel je als moeder erbij hebt als je ziet hoe ongelukkig jouw kind zich voelt. Ik heb zelf ook zo'n lief joch en wil ook dat hij zich gelukkig voelt. Jongens echter uiten zich meestal liever niet zo, praten over gevoelens is sowieso voor vrouwen makkelijker. Hij zal het op zijn manier willen verwerken en het is zijn eigen keuze om dit alleen te doen.
Je kunt niet anders doen dan dat te respecteren.
Ondersteun hem in zijn gevoel, zeg dus niet dingen als;" ah joh, er zijn zoveel andere meisjes, kop op, het is maar een meidengril, laat ze je er niet onder krijgen" of iets in die trend, want daar heeft hij geen boodschap aan. Ga serieus met zijn gevoel mee, zeg dat je hem zo goed begrijpt, sla je arm om zijn schouder en laat hem weten dat hij altijd met je kan praten en dingen kan vragen zodra hij eraan toe is. Laat hem weten dat je er voor hem bent, maar dwing hem niet om erover te praten of 'goede raad' van jou aan te nemen. Laat hem rustig zijn eigen ervaringen maken en ermee omgaan op zijn manier.
Tijd heelt alle wonden, dat weet je als volwassene en er is niets zo snel aanpasbaar aan een nieuwe situatie als een kind, ook al lijkt het op dit moment niet zo.

Hier moet hijzelf overheen komen dus niet mee bemoeien.

Makkelijk om te zeggen(denken) hij groeit er wel overheen, maar een puber is soms net als het weer, de ene dag schijnt de zon de andere dag onweert het. Het beste is naar mijn mening om de signalen die hij uitzendt op te vangen, en te beantwoorden. Vooral niet overdrijven en gewoon normaal doen.

Een eerste liefdate is heel heftig! Ook al ben je nog zo jong. Eigenlijk de hele basisschool was dit meisje zijn vriendinnetje. En nu is ze niet meer speciaal zijn vriendinnetje, maar gewoon een vriendin. Da's wat anders.

Een stuk vertrouwde vanzelfsprekendheid valt weg daarmee. En het niet snappen waarom, denk ik. 't Was toch gezellig, zo samen? Zo net aan de start van de puberteit is dit toch wel iets waar je zoon onzeker over kan worden.

Praat met hem. Als hij met jou praat moet hij toch zijn gedachten een beetje ordenen. En dan weet jij hoe hij er mee bezig is. Alleen laten in zijn verwarde gevoelens is niet goed. Voor hem is de wereld ingestort. Dus wees er voor hem.

Aan de keukentafel me hem erover praten, dat gaat niet werken. Niet zo officieel. Doe het tijdens een activiteit waarbij je elkaar niet hoeft aan te kijken. Een strandwandeling, in het bos, tijdens een fietstochtje.

Benoem zijn gevoel, geef begrip. Vraag indirect, zoals: als mij dat zou overkomen zou ik echt dagen lang verdrietig zijn. Dat is logisch. Want een stukje vriendschap is nu weg.
Maar, je ziet haar nog wel. Alleen wil ze graag groeien, met anderen omgaan, haar wereld vergroten. Meisjes willen dat eerder dan jongens. Jij gaat dat straks ook doen in de brugklas.
En ze is wel hel eerlijk tegen je geweest. Dat is wel netjes. Ze doet niet stiekem. Maar voor jou is dat erg verdrietig, dat snap ik best.
Mischien helpt het je als je er over schrijft, in een gedicht of in een verhaal.

Toen ik vroeger een vriendje had etc. en dan kun je een soortgelijk verhaal als zijn ervaring nu vertellen. Met als duidelijke les erin dat je wel verdrietig was maar dat dat overging. Dat is belangrijk. Je zoon overziet immers het verdriet traject nog niet.

Doe wat leuke dingen met hem de komende tijd. Of vriendjes over de vloer. Bioscoop, Mcdonald, bowlen. Kan mooi, met de kerstvakantie in zicht. Dat leidt af. En blijf hem in de gaten houden. Af en toe terloops vragen.

Jaja, kleintjes worden groot....