Wanneer vindt een mens iets vies ruiken, en wanneer iets lekker?

Dat is een hele goede vraag (+1).

Normaal gesproken zou iets vies moeten ruiken als iets bedorven is. Als waarschuwing of iets eetbaar is of niet. Daarnaast worden geuren gebruikt als communicatiemiddel in de natuur (vooral voor sexuele aantrekkingskracht / lokstoffen of feromonen).

Het reukzintuig kan een groot aantal stoffen waarnemen in kleine concentraties. De hersenen geven daar een interpretatie aan. En die interpretatie is iets wat kan veranderen door iets aan te leren, óf af te leren. De geur van bepaalde kazen laten duidelijk weten dat het betreffende goedje al ver over de houdbare datum is. Maar door dit te leren negeren kan je het zelfs lekker gaan vinden. Terwijl dezelfde geur uit de schoenen je kunnen doen walgen.

Daarnaast is het een kwestie van gewenning. In vroegere tijden ging men niet vaak in bad en men zal in onze ogen niet fris hebben geroken. In de huidige tijd wordt het van kinderen niet meer geaccepteerd als ze naar zweet ruiken en leren ze al op jonge leeftijd deodorant te gebruiken, zelfs voordat er haargroei optreed. Enkele tientallen jaren was het echter doodnormaal dat in de klas na een warme middag er een penetrante zweetlucht hing. Het werd geaccepteerd.

Het wordt nog vervelender als je hersens voor wat betreft de geur in de war raken. In zeldzame gevallen kan iemand die een hersenbeschadiging krijgt, een harde klap op zijn hoofd of valt zijn reukzin verliezen. Als de reukzin terug komt kan deze in de war zijn. Dan kan de geur van brood opeens heel erg vies zijn en het eten helemaal niet meer smaken omdat de hersens de geuren opnieuw moeten interpreteren (zie link).

Ik wil hiermee aangeven dat de beoordeling van geur helemaal in de hersens plaats vind en niet zozeer door de zenuwen zelf.