Wat heb jij in jouw leven nooit aan iemand kunnen vergeven ?

Toen ik depressief was en 24 uur per dag in bed lag voor een periode van vele maanden, ben ik door mijn ex en haar twee volwassen zoons uit een eerdere relatie uit het huis geslagen... Ik kon me niet verzetten omdat ik depressief was en moest toen een zwerversbestaan gaan leiden omdat ik geen onderkomen meer had... Ik ben er zonder kleerscheuren uit gekomen, depressie stopte en onderdak kwam weer en een vriendin nam me op en wilde voor me zorgen en daar leef ik nu samen mee en ik vergaf destijds mijn ex en haar zonen just like that... Het verleden is net zo hardnekkig als je eraan probeert vast te houden... En ik ben gelukkig, elke dag dat ik leef... Geen enkel probleem is mij te lastig of te hoog...

Maar ik heb nog nooit iemand iets niet kunnen vergeven, ik doe dat meteen en spontaan... Ik ben er niet trots op, want het gebeurt vanzelf... It wasn´t me who did it...

Het is wat Deva zegt (en XiniX ook, maar dat is niet verwonderlijk): vergeven is iets wat in jezelf zit. Wroeging of haat zijn voor mij net zo erg als spijt.
Ik ken die gevoelens niet, omdat ik blij ben met wie ik nu ben en alleen maar zo geworden ben door alles (ja echt alles) wat ik heb meegemaakt. Iedereen die mij ooit iets heeft aangedaan wat minder leuk of prettig was heeft mij geholpen om te zijn zoals ik nu ben. Ik hoef hen niks te vergeven. Ik ben hen dankbaar voor wat ze me hebben geleerd.

Ik kan alles vergeven (bij het een duurt het langer dan bij het ander), maar vergeten zal ik nooit.

in groep 5 zei Johan dat m'n moeder dik was, dat vergeef ik die hufter nooit

Ik weet wel dat toen ik jong was (ruim 20 jaar terug) ik regelmatig tegen iemand zei (of tegen mezelf) dat ik hem/haar bepaalde dingen nooit zou vergeven. Ik was er toen ook heilig van overtuigd dat daar nooit verandering in zou komen. Maar nu, zoveel jaar later, lach ik erom en denk ik bij mezelf; "Heb ik me daar nu zo druk over gemaakt?"
Ik denk ook dat het met levenservaring heeft te maken en zoals XiniX ook al zei, een flinke depressie doet veel met je. Er uitkomen is nog moeilijker, maar als het je lukt, dan voel je je heel erg sterk en ben je ook veel meer vergevingsgezind.

Toen mijn vader 2 jaar geleden overleed had ik ontzettend veel veel vrienden en leefde ik als ieder ander, toen hij overleed had ik het er zeer moeilijk mee en hoopte ik op wat steun van mijn toen 14 jaar oude "vrienden". Ik was 5 dagen niet naar school gegaan om het te verwerken en geen van hen kwam mij opzoeken/troosten. Toen ik weer naar school ging leken ze me te negeren wat ik natuurlijk verscrhikkelijk vond. Later die avond belde ik 1 van die vrienden op om te vragen wat er aan de hand was en het enige wat hij vertelde is dat hij zei dat ik hetzelfde bij hem zou doen. Toen heb ik kwaad de telefoon weggegooid en ben weken lang alleen maar na gaan denken zonder echt veel te praten. Daarbij ben ik tot de conclusie gekomen dat dit niet erg is en dat ik helemaal overnieuw ga beginnen zonder mijn oude vrienden en snap ik hoe alles in elkaar zit in het leven. Ik ben veel sterker geworden en heb nieuwe echt vrienden, ook ben ik actief op verschillende fora. Ik lag een half jaar helemaal in de afgrond en nu klim ik er langzaam uit, langzaam wordt ik steeds gelukkiger. Ik ben dus blij dat het zo gegaan is maar ik kan mijn oude vrienden gewoon niet vergeven, ik laat ze maar lekker leven met schuldgevoelens die ze ooit nog zullen krijgen of al hebben.

Ik heb mijn vader nooit vergeven dat hij mij genegeerd en alles wat erger (vul maar in) dan dat is heeft...

En voordat er speculaties los barsten: Incest hoort daar ook bij...

ik kan een bepaalt persoon toen ik 16 was nooit vergeven.
ik kende hem niet hij kende mij niet, hij wachte daar gewoon op iemand, en ik fietste daar. het is toen dat ik ontmaagd was.