Hoe kun je iemand steunen die zwanger is van een gehandicapt kind?

Het er niet over hebben. Gewoon, alsof ze normaal zwanger is. Als ze behoefte er over te praten, komen ze er mee. Het is ook afhankelijk van hoe close je met hun bent, maar meestal zijn dit erg prive aangelegenheden

ik denk dat je er verstandig aan doet je meer te verdiepen in het soort handicap dat het babytje heeft
zodat als het kindje geboren is je er beter mee om kan gaan
je kan nu van alles tegen je broer en schoonzus zeggen maar daar verrijk je je kennis niet mee

Laten weten dat als ze er over praten willen dat ze dan bij jou terechtkunnen. Ik zeg dan meestal: "Ik ga het er ook niet steeds zelf over hebben, maar dat betekent niet dat ik er niet met je over praten wil, dus als je behoefte hebt om erover te praten dan ben ik er."

Sterkte overigens, ook voor je broer en je schoonzus!

ligt eraan wat de handicap is. er zijn handicaps die indd heel zwaar voor het kind en ouder zijn. maar er zijn ook handicaps die vooral door de samenleving als handicap worden gezien. iemand met het syndroom van down kan erg gelukkig worden.ik zou in dat laatse geval dan ook de nadruk leggen op het feit dat hun een kind krijgen, en dat dat mooi is. tergelijkertijd hoef je niet te ontkennen dat het heftig nieuws is voor hun en dat ze zich zorgen maken. maar deze dingen hoeven elkaar niet uit te sluiten. vul niet te veel voor hun qua gevoel, doe vooral normaal. je kan duidelijk maken dat je als tante niets minder van het kind houd als het een handicap heeft.

Ik zwijg hier stil. Het is afschuwelijk dat ze het nu al weten. Misschien overlijdt het kind wel voor of tijdens de geboorte. Maar dat kan je niet zeggen.
Toen er nog veel mensen geloofden dat het de wil van God was dat juist dit kindje bij deze ouders arriveerden, dan had je er tenminste woorden voor. Het werd niet minder erg.

Persoonlijk heb ik altijd gedacht dat ik een gehandicapt kind in het ziekenhuis zou achterlaten, dat ik er beslist niet geschikt voor zou zijn. In het werk ben ik ook mensen tegengekomen die afstand deden van het kind, die het niet aankonden.

Toch heb ik ook gezien dat een gehandicapt kind een bron van vreugde was.

Mijn zorg gaat in de eerste plaats uit naar je broer en zijn vrouw samen. Er gaan huwelijken kapot omdat de ouders het verdriet op geheel verschillende manier verwerken.
Misschien moeten ze er hulp bij zoeken.
Maatschappelijk werk gehandicaptenzorg, psycholoog. In het ziekenhuis hebben ze misschien een zelfhulpgroep.
Het zou het mooist zijn als ze elkaar tenminste in konden steunen.
Wij buitenstaanders kunnen dat niet, we kunnen het alleen maar heel erg vinden, meeleven, en later praktische steun toezeggen. Want er komt heel wat op ze af!

Ja dat is voor de meeste mensen inderdaad erg moeilijk. Mezelf kennende zou ik er denk ik ook niet goed mee om weten te gaan als ik zulk nieuws zou krijgen van mijn broer. Al zou ik wel trots zijn dat ik tante word dan.In ieder geval toch even een leuk kaartje mee brengen kan waarschijnlijk nooit geen kwaad. En er zijn zelfs mensen die al lang blij zijn dat ze ouders gaan worden en hoe gehandicapt hun zoon of dochter word of is dat zien ze dan later wel weer ,dat laten ze gewoon op zich af komen . Ik denk dus dat je beter even kunt afwachten hoe ze er zelf onder zijn voordat je meteen al je medeleven op ze af gooit.
Zelf ben ik namelijk ook eens behoorlijk op de koude koffie gekomen bij een stel dat ook een zwaar lichamelijk en geestelijk kind hadden. Ze verzorgden hem zelf en de zorgen om hun kind waren echt van hun gezicht af te lezen. Mijn bedoeling was echt goed bedoelt toen ik de opmerking maakte van: jee wat vreselijk zwaar is het toch he? om zo iets dag in dag uit te moeten doen zonder hulp?
Nou ze waren tot het bot toe beledigd. Ze waren juist dankbaar dat ze de ouders waren van zo,n bijzonder kind.
Oke ik weet dus niet of hun reactie normaal was en of het veel voorkomt maar het komt dus voor.
Hou daar in ieder geval voorzichtig rekening mee.

Weet je, ik ben dan ook nog jong, maar later als ik een kindje krijg, maakt het me niets uit of het een jongen of een meisje is, of een gehandicapt kindje of niet. Nou ja, natuurlijk maakt het me wel uit of het gezond is, maar ik heb heel graag dat mijn kindje later gelukkig is en word. Al komt ze in een speciaal verzorgingstehuis, ik wil dat hij of zij gelukkig is en bewust kan lachen. Misschien kun je dit eens vertellen tegen je broers vriendin. Als je dit een zinnig antwoord vind, tenminste.
Veel succes, en gefeliciteerd trouwens!


Liefs,
Hart.

Omdat de meeste mensen zo'n onderwerp te beladen en te pijnlijk vinden, zwijgen ze hier maar liever over.

Echter voor de betrokkenen, de mensen die dat kindje gaan krijgen, wordt het daardoor dan nog extra moeilijk omdat ze zich eenzaam en in de steek gelaten zullen voelen.

In jouw situatie zou ik een welkomsgedicht voor het kindje schrijven en via dat gedicht aan dat kindje zeggen dat je er altijd voor hem/haar, alsmede voor zijn/haar ouders zult zijn.

Laat hen alle voelen dat je van hen houdt en geef ze, desnoods zonder woorden, een warme knuffel.

Als je tranen willen komen..schaam je dan niet maar laat ze gewoon lopen..

Ik wens je alle liefde en alle kracht toe..en..als je het moeilijk vindt om zo'n gedicht te schrijven..dan wil ik je er wel mee of..aan helpen. Ik ben namelijk professioneel dichter..

Gr. Ton

Toen mijn vriendin een kleindochter kreeg met het syndroom van Down was iedereen natuurlijk erg geschrokken, omdat ze het niet vantevoren wisten. Inmiddels hebben ze het allemaal geaccepteerd en zien het kind, nu 3 maanden, als een kind met een cadeautje. Ze had niet beter terecht kunnen komen, omdat iedereen zielsveel van haar houdt.

Probeer in die geest te denken als je je broer en zijn vrouw weer spreekt.

Gefeliciteerd met je a.s. tantefunctie en sterkte.

Vraag het je broer en zijn vrouw. Zij weten wat hun behoefte zijn. Laat weten dat je er bent. Willen ze er over praten, neem dan de tijd om te luisteren. Niet met duizend ervaringen van anderen aankomen. Ze willen gehoord worden en erkenning krijgen. Willen ze niet praten, stuur dan afentoe een kaartje zodat ze weten dat je aan hen denkt. Ligt natuurlijk ook af van hoe je relatie is met hen.
Sommige mensen hebben aan twee mensen die ze vertrouwen genoeg en anderen praten het liefst met de hele wereld erover. Voel je niet gepasseerd, respecteer hun wensen en dan ben je er al meer voor ze dan dat je theorien op hen toepast.

Toegevoegd na 1 minuut:
PS Veel sterkte ook voor jou! zo'n bericht is niet gemakkelijk. Daar wil ik niet aan voorbij gaan.

Je broer heeft je gebeld. Er is dus openheid en ruimte het onderwerp aan te snijden.
Het is zo dat je broer en schoonzus een verdrietige tijding te verwerken hebben. Zij zullen door een rouwproces heen moeten. Het helpt vast en zeker als dierbare mensen uit hun omgeving meeleven , anders was je niet gebeld.
Vaak hoef je niet veel te zeggen. Als je het goede maar zegt. Bijvoorbeeld dat je het rot voor ze vindt dat ze met zo'n zwaar feit zijn geconfronteerd.
Het hangt er ook vanaf hoe je zelf tegenover gehandicapte mensen staat, hoeveel jij voor de a.s. ouders kunt betekenen. Het is bepaald niet zo dat het leven van een gehandicapte alleen maar kommer en kwel is. En als je bedenkt dat ook een gehandicapt leven heel zinvol en met veel plezier kan verlopen, kun je , na de 1e verwerking, je toch op een positieve manier op de komst voorbereiden van het kindje.
Want laten we eerlijk zijn, dit kindje heeft net zoveel recht als elk ander kindje om in vreugde en liefde ontvangen te worden.
Als je zelf weinig te maken hebt gehad met handicaps, is dat misschien lastig voor te stellen.

Voor mij was een gebeurtenis die mijn dochter vertelde, een belangrijke les voor wat betreft waarde in een mensenleven: Ze besteedde jarenlang een week van haar vakantie aan het begeleiden van een zomerkamp voor zwaar gehandicapte kinderen. Enkele achtereenvolgende jaren had ze de zorg voor een jongen die een zeer ernstige spierziekte had. Hij was erg extreem klein, teer en in alles afhankelijk. Zou ook waarschijnlijk de 20 jaar niet halen. Hij was zeer intelligent en in een serieus gesprek heeft dochter hem gevraagd, of hij het beter had gevonden dat zijn ouders hem niet geboren hadden laten worden. Of hij zijn leven alle moeite, zorg , pijn en last waard vond. Hij zei toen dat alleen die zomerkampen zijn leven de moeite al waard maakten. En dat hij diep gelukkig werd van dit soort gesprekken met mensen die hem benaderden als een volwaardig iemand.