Ben ik oud om zwanger te worden ?

Ik zie dat je 42 bent. De kans is heel klein, maar nog steeds wel aanwezig. Je zou je hormonen kunnen laten nakijken.

Weet wel dat na je 35e de kans op complicaties toeneemt.

Nee...

Dat kan nog prima...

En er is een arts in Italië die je nog 15 jaar kan helpen...

Nee, en anders is hulp (medisch als er problemen zijn), je moet alleen realiseren dat als hij twintig is jij 62 bent, en kinderen hebben hun ouders vaak langer nodig dan 20 jaar. Maar daarnaast er zijn genoeg kinderen die vroeg een of twee ouders verliezen. Is dus jouw/jullie keus . Maar in de basis is er geen probleem

Als je in een goede conditie verkeert kan dat best, maar realiseer je wel dat de kans dat je kind iets heeft toeneemt. Laat je goed voorlichten door je huisarts over de risico's.

Lichamelijk moet het in theorie nog nét kunnen, al is de kans op een kind met een handicap, een tweeling of een gecompliceerde bevalling en/of vroeggeboorte natuurlijk wel heel erg groot. De lichamelijk ideale leeftijd om kinderen te krijgen ligt maximaal rond de pakweg 32 jaar, daarna nemen de risico's op alle genoemde complicaties per jaar toe.

Of het mentaal kan is weer een andere vraag. Op je 42e voel je je wellicht nog jong en fit , maar eerlijk is eerlijk ik ben pas 41 en mijn kinderen zijn inmiddels 10 en 14, maar ik moet er echt absoluut niet aan dénken die tropenjaren die we achter de rug hebben NU nog voor de kiezen te krijgen ; ik weet eerlijk gezegd niet of ik het zou overleven..sterker nog , achteraf wou ik dat ik minstens vijf jaar eerder begonnen was; eigenlijk is 27 en 32 al aan de oude kant.

Maar ook in die periode al was ik een van de groentjes op de couveuse-afdeling. Meer dan eens heb ik me er over verbaasd dat de grootouders al bij de couv stonden nog voordat de ouders er al bij geweest waren. Bleken het de ouders te zijn....oepsie !! Ook op het schoolplein is het heden ten dage soms erg lastig moeders en oma's van elkaar te onderscheiden ; daar wordt je niet altijd vrolijk van.

Vierenveertig met een baby kan wellicht nog net, maar zestig met een puber ????

Iedereen moet het voor zichzelf uitmaken en er zijn natuurlijk ook geen wetten en regels tegen, en de toegenomen kindersterfte in Nederland - die alles met die leeftijd te maken heeft en niks met slechte kraamzorg ofzoiets - geldt natuurlijk ook niet in alle individuele gevallen, maar persoonlijk zeg ik :ja, 42, dan heb je de keuze eigenlijk al gemaakt in de tien, eigenlijk twintig jaar daarvoor. Zo ben ik in theorie ook nog niet te oud om een vak te leren en een studie te doen, maar in de praktijk.......

Een kind krijgen voor de creche of de oppas-oma (mits die wat eerder begonnen en nog geen 85 is) kan natuurlijk altijd nog, maar in dat geval moet je je wellicht helemaal afvragen of het nu allemaal wel zo nodig is.

Alle keuzes die je maakt (of niet maakt) in je leven hebben consequenties. Dit is er, ondanks het gigantische taboe er op, natuurlijk gewoon ook één. Dit antwoord zal me wel wat minnetjes opleveren van oma-moeders ; het zij zo. Ik vind het een onderwerp dat te weinig besproken wordt eigenlijk.

Nee tuurlijk moet je geen kinderen meer nemen als jexal zoveel problemen hebt gehad!
Denk ook eens aan de toekomst van dat kind en niet alleen aan jezelf!

Na jaren ellende met diverse miskramen, operaties en onderzoeken, gaf ik het op met pijn in mijn hart. Om na die hele verdrietige periode er een streep onder te zetten, boekten wij een vakantie naar Florida. Ik menstrueerde niet meer of nauwelijks, dus het was voor mij voorbij.We boekten in Januari voor de vakantie in Augustus. Ik had nog een afspraak met de gynaecoloog in juli,vanwege de uitblijvende menstruatie en na een zwangerschapstest die negatief was (moet altijd om zwangerschap uit te sluiten voor een laparascopie) moest ik een week later nog een laparoscopie ondergaan. Nu luister ik altijd naar mijn instinct en die zei me op de dag voor de afspraak, 'laat je voor de zekerheid nog eens testen'. Let wel, geen menstruatie en geen zwangerschaps -verschijnselen. Ik liet mijn man wat urine naar de huisarts brengen om het te laten onderzoeken, omdat ik het "moest" doen van mijn gevoel. Enkele uren later belde mijn man naar mijn werk; "we zijn zwanger"! Na een hele spannende zwangerschap kwam mijn zoon enkele dagen voor mijn 42 ste verjaardag ter wereld. Hij is kerngezond en een leuk joch van net 15 inmiddels. Hij heeft alleen een autistische stoornis, maar dat hebben er zovelen, ook bij jonge moeders. Het zijn nieuwetijds kinderen. Het scheelt dan dat je ouder bent want je maakt er geen drama van.
Je bent serieuzer en wijzer dan een jong meisje en je kunt je jong voelen en net zo met je kind omgaan als een jonge moeder. Je kunt wel meer tijd aan je kind besteden dan een jonge moeder want die hebben het nog te druk met andere dingen. Wat dit betreft kun je dus best een oudere moeder zijn. Als je bedoelt om zwanger te raken, zal het moeiliker zijn dan wanneer je jong bent en is er meer risico op een kind met een handicap of Down syndroom. Na je 35 ste is dit risico groter. Daarom wordt er standaard een vlokkentest/ vruchtwaterpunctie gedaan en vergoed na 3 maanden als je dit wilt tenminste. Ik kan wel zeggen dat er zoveel oudere moeders zijn natuurlijk, maar ga af op mijn eigen ervaring en ben dolblij met mijn heerlijke zoon en hij zou volgens eigen zeggen geen andere moeder willen hebben.

Toegevoegd na 23 minuten:
Zag nu pas je toevoeging. Ik zou het in jouw geval niet meer doen. Als hij puber is zoekt hij zijn eigen vrienden uit en die kunnen ook een soort broer voor hem zijn.

Toegevoegd na 26 minuten:
Had al teveel tekens gebruikt om verder hierop in te gaan.

Het kan heel goed zo maar gebeuren dat je een heel gezond kind ter wereld gaat zetten.
Ik ben een kind van ouders (40+) die de hoop al lang op hadden gegeven om 'mij' te krijgen. En toen kwam ik. Volgens mijn moeder een zeer gecompliceerde zwangerschap en bevalling die we allebei nog maar op het randje hebben overleefd. Dus wees wijs voor jezelf, er zijn enorme risico's dat je man en je zoontje misschien wel zonder je verder moeten als er iets mis gaat.

Ik las dat je voor drie maand geleden, niet z`n fijne relatie had met je partner. Ik hoop dat je relatie nu goed is, zo niet denk er dan eens overna waarom je werkelijk nog naar een nieuw kindje verlangt? Wens je van harte het beste toe en dat je zult genieten van je zoontje je partner en al het moois in je leven.

Ik mis echt in dit hele verhaal iets van een vader.
Wil hij dit ook graag, vangt hij je op als het moeilijk gaat en hoe zwaar is de opvoeding van je zoon, zou het lukken met een baby die in het begin zeker dag en nacht energie van beide ouders vragen?
Denk er goed over na en wat je moeder betreft misschien kan zei de situatie van jullie wel beter inschatten dan je nu denkt.
De uiteindelijke beslissing komt bij jou en je partner vandaan en niet van je moeder.

Ik denk dat leeftijd niet het grootste probleem is, zeker als de dokter dat zegt.
Maar:
*Je heb al 2 abortussen gehad, i.v.m. met een handicap. Is die handicap dan nu minder
belangrijk?
*Toen je 20 was, was je nog niet aan kinderen toe. Dat is ook wel erg jong in deze maatschappij.
Hoe was het toen je 30 was?
Na je 35ste wordt het steeds moeilijker.
*Je hebt momenteel erg problemen met zoontje mede door zijn adhd, en daarom en ook gezien jouw leeftijd, raad men dit af. Mensen die jou heel goed kennen raden het sterk af.
*Je hebt zelf ook adhd.
En wat als dat tweede kind ook adhd heeft?
Drie mensen met ADHD in een gezin, lijkt mij niet iets wat je op moet zoeken.
*Alles gaat “redelijk” goed, is dat goed genoeg voor nog een kind erbij?
*Je gunt je zoontje een broertje of zusje… Zelfs wil je het op de eerste plaats voor hem.
Straks zal het leeftijdsverschil zeker 6 jaar zijn. Heeft jouw zoontje daar dan echt een speelkameraadje aan? Het is maar de vraag of ze er later zo veel aan zullen hebben, zoals je schrijft.
Een kind is toch geen kadootje wat je je zoontje wil geven?
*De ziekte van jouw partner betekent dat je 50% kans hebt op [nog] een ziek kind. En als dat met ivf niet zo is, zoals jij zegt, dan heeft dat kind in ieder geval een zieke vader.
* Je vind het nu al een helse, onverdraagbare pijn dat jouw moeder er niet achter staat.
En eenzaamheid.
En recent, een paar maanden geleden nog grote problemen met je partner.
*Het gaat dus niet alleen om je leeftijd en of je lichamelijk gezond bent. Je moet ook geestelijk in een hele goede staat zijn en eerlijk gezegd zie ik het niet makkelijk in.

Ik stel mezelf nu de vraag: "Zou ik graag dat kind zijn dat je zo graag wilt hebben?" Mijn antwoord is nee. Je schrijft dat je een lat-relatie hebt, een zoon met ADHD en dat je zelf ADHD hebt. Daarbovenop heb ik dan 50% kans op een eerfelijke aandoening. Als kind-to-be zou ik die situatie veel te chaotisch en risicovol vinden.
Nou kunnen kinderen-to-be zelf niet kiezen, dus zullen de ouders-to-be dat moeten doen. Ik wens je veel wijsheid toe!

Jelle, je bent lichamelijk misschien niet te oud om zwanger te worden, mijn moeder is ook geboren toen mijn oma 44 was, als nummer 9 in een rijtje van 10, maar ik ga het je toch afraden.
Je hebt zelf ADHD, een verhoogd risico om een kind met een handicap te krijgen, een kind dat al ADHD heeft, een partner zonder werk en met een spierziekte. Je bent 42. En je wilt zo graag nog 'ns een zwangerschap beleven.
Ik denk dat jouw verstand wel weet dat het geen handige zet zou zijn, maar je gevoel vertelt je anders. Ik denk dat je gevoel in dit geval vooral wordt ingegeven door je hormonen en door je eigen behoeften, en niet door wat goed zal zijn voor dat nieuwe mensje. Doe het niet.

De complicaties lijken mij het probleem niet, behalve het probleem in de huidige opvoeding. Probeer een manier te vinden om goed met de ADHD van je zoontje om te gaan. Twee kinderen zijn drukker dan 1, en ADHD is erfelijk!

Of je zwanger kunt worden hangt biologisch af van je cyclus, en met IVF werkt dit nog beter.

Je gynaecoloog zegt van niet, lijkt mij duidelijk genoeg.