Waarom geeft men geboorten aan kinderen, terwijl men het verschrikkelijk vindt, om ze te zien lijden en sterven?

Dat is de deugt van het leven.

Omdat als je van elkaar houdt je samen verlangt naar nieuw leven. Als we zouden besluiten om dan maar geen kinderen meer op de wereld te zetten, houdt het gauw op met het leven hier op aarde.

Lijden is moeilijk, maar het blijft niemand bespaard. We hebben het blijkbaar nodig om in dit leven gevormd te worden.

Omdat zonder toekomstige generatie de toekomst niet beter kan worden.

Een geboorte betekent ook een dood, dat kan niet anders... Maar ik zag het als mijn plicht om mijn genen door te geven en nakomelingen te krijgen en die heb ik ingelost... Natuurlijk is er lijden, maar dat MOET zo zijn om de vreugde niet als vanzelfsprekend te laten zijn... Als er geen leed is kan er ook geen vreugde zijn...

En ik zou wel een geboorte willen geven aan een 50er, maar ik weet nog niet hoe dat moet...

Omdat we allemaal erg egoïstisch zijn.
Iemand wil kinderen omdat hij of zij graag ouder wil worden. Om het eigen geluk.
Dit gaat zelfs zo ver dat mensen met een handicap -zoals kleine mensen (dat is toch de gepaste benaming voor liliputters tegenwoordig?)- of mensen met een erfelijke ziekte kinderen nemen, al weten ze dat de kans heel groot is dat het kind dit erft en zijn leven lang gepest zal worden of ziek zal zijn.
Inderdaad wordt dat egoïsme grotendeels veroorzaakt door onze instinctieve voortplantingsdrang, zoals Jeroen al zei.
Maar af en toe het verstand gebruiken zou van mij ook wel mogen.

Dacht ik ook altijd, de wereld is geen plek voor kinderen. Totdat José zei dat ik even moest gaan zitten, en me dat testding met een blauw streepje gaf.
Als ouder verandert de wereld op dat moment. Het wordt een mirakel van nieuwe kansen, nieuw leven, een nieuwe toekomst voor iedereen, voor alles. Wat, er IS geen wereld meer, er is alleen nog dat nieuwe leven, mijn leven, haar leven, ons leven. Het enige dat je nog boeit is het beschermen, het voeden, het een naam geven, een plek geven.

Lijden en sterven bestaat helemaal niet meer.

Het komt wel, na een tijdje ga je nagelbijten. Maar het weegt niet op tegen het wonder van een kind. Ons kind, jullie kind, want de wereld heeft haar nodig. Heeft kinderen nodig. Heeft liefde, díé ouderliefde nodig.

Ze is nu 12, en het is er allebei. Het wonder, de angst. En dat blijft zo. Maar het wonder is groter.

Als je 't zo zegt lijkt het of er tussen geboorte en dood niks gebeurd

De liefde die je voor zo'n kindje voelt maakt alle narigheid te verdragen.
Daarnaast zijn natuurlijk de natuurlijke neigingen niet tegen te houden, maar dat antwoord was al gegeven.

Ook om de liefde dus.

De meeste vrouwen hebben een biologische klok. Op een goed moment gaat die klok rinkelen, en moet er een kind komen.

Dat is het instinct van de mens om zich voort te planten.
Je moet als mens sterk in je schoenen staan om er geen gehoor aan te geven.

Het feit dat een ieder die geboren wordt ook ooit weer gaat sterven wordt door deze alarmklok volkomen genegeerd.

Alle dooddoeners (maar hij/zij gaat ook veel vreugde beleven, het leven is een geschenk, etc) worden uit de kast getrokken om recht te praten wat in feite inderdaad krom is.
Dat kun je de ouders niet kwalijk nemen; zij geven enkel gehoor aan het instinct dat sterker is dan zijzelf.