Wanneer kun je spreken van beginnend menselijk leven?

Als je bedoeld wanneer een abortus moord is. Ik denk als de dit stukje leven geïdentificeerd kan worden als zijnde een mens.
Dus als de armpjes en beentjes te onderscheiden zijn. Het hoofdje, de ogen, enz.
En ook na 3 maanden, als het werkelijk levensvatbaar is.

Bij je vraag moest ik meteen denken aan IVF . Bij IVF ( in vitro fertilisatie) worden er soms één , soms meerdere embryo's in de baarmoeder geplaatst. Maar één van die embryo's wordt ingebed in de baarmoeder en die wordt uiteindelijk het kindje.
Dus ik denk dat pas bij het werkelijke innestelen in de baarmoeder wand er sprake is van beginnend menselijk leven . En dat is later dan vlak na de conceptie..

Ik begrijp hieruit dat je abortus moord vind.

Ik zie dat toch net iets anders. Als de embryo geen kans maakt op een menselijk leven, dan vind ik abortus gerechtvaardigd.

Strikt genomen is een mens pas een mens wanneer hij alle kenmerken bezit van wat een mens een mens maakt. Zoals je ziet aan de vraag die daar op dit moment over loopt, is die grens niet zo makkelijk te trekken. Het eerste klompje cellen na de eerste paar delingen na de bevruchting kan nog alle kanten op, en ontwikkelt zich lang niet altijd tot een mens. Bovendien bevat deze zygote niet alleen de ingrediënten voor een nieuw mensje, maar ook voor een placenta (een tijdelijk uitwendig orgaan) en vruchtvliezen.

Wanneer alles op zijn plek zit, is er nog geen sprake van een mens, maar van een poging daartoe. Een poging waarbij nog heel veel fout kan gaan. De meeste zwangerschappen stranden vermoedelijk al voor de moeder 'over tijd' is. Stranden ze daarna, dan spreken we van een miskraam; iets dat steeds meer voorkomt, omdat vrouwen steeds eerder weten dat ze zwanger zijn - meestal dus twee weken na de bevruchting al, als de eerste menstruatie uitblijft.

Als alle organen compleet in aanleg in aanwezig zijn, spreken we niet langer van een embryo maar van een foetus. En al zijn de uiterlijke overeenkomsten tussen foetussen van alle hogere dieren enorm, je kunt op dat moment toch spreken van een 'mens in wording'. De zwangerschap is dan bij mensen ongeveer 10 tot 12 weken gevorderd. Hier trekken we normaliter ook de grens voor abortus provocatus. Als het hartje klopt. Ik vind daar wel iets voor te zeggen.

Strikt genomen is een mens pas op zijn vroegst na 23 weken zwangerschap in staat buiten de baarmoeder te overleven. En in slechts een zeer enkel geval ; 27 weken is een reëlere grens. Toch vinden we die grens gevoelsmatig te laat, omdat het kind op dat moment al helemaal 'af' is. Maar zonder couveuse en medische hulpmiddelen, ligt de grens van zelfstandig leven (ademen) eigenlijk zelfs ruim boven de 30 weken.
Maar zoals je al zegt, bepaald iedereen uiteindelijk die grens voor zichzelf. Er is geen keiharde overtuigende definitie te geven die voor iedereen geld. Voor mij ligt die dus op de overgang van embryo naar foetus, al vind ik bijvoorbeeld een begrafenis voor een doodgeboren kindje van minder dan 20 weken zelf wat overtrokken ; een ander kan daar veel waarde aan hechten.

Over tot op welk moment in de zwangerschap abortus plaats mag vinden, is al zoveel gediscussieerd. Hier zijn wat mij betreft binnen Nederland acceptabele regels.

Ik vind het veel erger om kinderen ongewenst op de wereld te zetten. Zelfs als het kind later wel geaccepteerd wordt, en in een adoptiegezin opgroeit, heeft het kind hier altijd last van. Het zit altijd met belangrijke levensvragen als: "waarom was ik niet gewenst; hoe waren mijn ouders wij zijn mij voorouders; welke eigenschappen heb ik van mijn vader en welke van mijn moeder etc. "
Uiteraard is ook 'gewenst' zijn geen garantie dat de alles tijdens de opvoeding voorspoedig verloopt, maar het is wel een belangrijke voorwaarde.

Voor mij is beginnend menselijk leven het moment waarop de bevruchting plaats heeft gevonden het dit als positief wordt ervaren. Dus het moment waarop het kind 'gewenst' is.

Nu vind ik niet dat de zwangerschap nog afgebroken mag worden na 'toegestane' tijd. Wel vind ik dat men veel te licht denkt over het ongewenst op de wereld zetten van kinderen. Als kinderen op de wereld gezet worden hebben ze ook recht om in een veilig warm nest op te groeien. Ook hier geldt: Voorkomen is beter dan genezen!

Mijn cellen kunnen zich delen. In al mijn cellen zijn al mijn menselijke eigenschappen aanwezig.

Als een arts een stukje weefsel bij mij wegneemt voor onderzoek, en dat stukje weefsel niet in leven houdt, oordeelt hij dan ten onrechte dat dat stukje weefsel geen mens is? Is het moord als dat stukje weefsel na het onderzoek wordt vernietigd?

Om je vraag te beantwoorden: ik kan me vinden in de grens die ook wettelijk wordt aangehouden: als de foetus in theorie levensvatbaar is buiten het lichaam van de moeder.

menselijke eigenschappen zijn al in zaad en eicellen aanwezig, dus al voor de conceptie. Toch noemen we zaad zaad en geen mens.

Afhankelijke van de ontwikkeling van een bevruchte eicel hebben we andere namen daarvoor. Een bevruchte eicel heet een bevruchte eicel en geen mens omdat het op dat moment een bevruchte eicel is en geen mens.

Op enig moment heeft een foetus kieuwen (menselijke eigenschap??) maar we noemen het geen vis, geen mens, maar een foetus.

Als een foetus is uitontwikkeld komt het als zelfstandige levensvorm op de wereld en noemen we het een mensje, een baby.

Persoonlijk denk ik dat we van een mens kunnen spreken als het als "zelfstandige" (los van moederkoek) kan leven.