Waarom ben ik jaloers op mijn, net bevallen, nicht, terwijl ik zelf echt geen kinderen meer wil?

Misschien dat je je alle leuke herinneringen bedenkt van zo'n heel kleintje dat nog compleet van je afhankelijk is en daar een klein beetje heimwee naar hebt.

Of misschien ben je stiekem een heel klein beetje jaloers op de aandacht die ze nu krijgt?

Misschien ben je jaloers dat je nicht zo blij is. Dat ze zo trots op zichzelf is. Dat ze zo intens gelukkig voelt.

Dat is het verschil tussen rationeel geen kinderen meer willen maar emotioneel het geweldig te vinden.
Waarschijnlijk met name deze eerste periode waar je
goede herinneringen aan hebt.

Je bent natuurlijk ook niet echt jaloers op je nicht, maar wel op dat gevoel. De roze wolk waarop je even leeft net na de bevalling.
Als je aan mensen vraagt: "Wat is het mooiste moment in je leven geweest" noemen ze niet voor niet heel vaak de geboorte van hun kind. Het geluk dat dat kindje waar je negen maanden op heb gewacht eindelijk in je armen ligt: de visite, de kaartjes, de bloemen, de aandacht, etc.
Dat gevoel kun je best jaloers op zijn, zonder dat je zelf nog een kind wilt!

Denk dat het een soort melangonie is. Je verlangt stiekem weer een beetje terug naar die tijd, maar je weet dat het voor jou verleden is.

omdat je weet dat het zo leuk is als ze zo klein zijn, maar ik denk dat je dan gewoon niet meer op nieuw wil beginnen...??

Misschien wil je zelf wel kinderen opvoeden omdat het een diep verlangen van je is.

Omdat het herrineringen bij je oproept waaraan jij goede/slechte herrineringen bij heb. Misschien zie je dingen die zij doet wat jij liever ook zo had gedaan waardoor je daar jaloers op raakt.

Het kan ook zo zijn dat het gewoon zoveel goede herrineringen bij elkaar zijn met zulke prettige gevoelens dat je jaloers wordt omdat je dat nu niet meer hebt.