Klopt het als je zwanger bent van je tweede kindje dat het eerste kindje zich meer van mama afzet?

Ik denk dat dat, als het zo zou zijn, niets met het 2de kind te maken heeft, maar dat het eerste gewoon op de leeftijd is gekomen dat ze er achter komt dat er nog meer mensen op de wereld zijn dan alleen mama, Vooral dat ze er zelf is en dus lekker dwars kan zitten, en grenzen gaan verkennen

Of zou het kunnen zijn dat mama meer aandacht voor het nieuwe kindje heeft, en daardoor minder voor het eerste?

Kinderen kunnen bij komst van een broertje of zusje het gevoel/idee opwekken dat mama minder van hem/haar houdt en meer van de nieuwkomer omdat deze meer aandacht krijgt.

Mijn oudste zoon was enorm jaloers toen de jongste geboren werd. Toen ik borstvoeding gaf, stak hij van alle kattekwaad uit en kwam zelfs slaan op zijn broertje. Nu zijn ze allebei volwassen en sedert hun puberteit zijn ze onafscheidelijk geworden. En eerlijk ? Ik wens elke moeder zo'n goede band toe, als ik zelf heb met mijn oudste zoon !

Normaal gezien klopt dat niet. Mijn oudste zoon keek met veel nieuwgierigheid uit naar de geboorte van een broertje/zusje (toen wisten we het geslacht nog niet op voorhand) Hij was wel 4 jaar. Het hangt er vanaf hoe oud je eerste kindje, op welke manier je hem/haar best opvangt en voorbereidt.
Ben je misschien vaak misselijk of heb je veel last van je zwangerschap? Dan zou het kunnen dat je kindje daar op reageert. Kinderen hebben perfecte antennetjes als het over de gemoedstoestand van hun ouders gaat.
Koop een boekje over de geboorte van een broertje/zusje en maak elke avond een intiem momentje met je kindje om over de nakende geboorte te praten en vooral te luisteren en antwoorden op eventuele vragen. Want, naargelang de leeftijd, zit je kindje daar wel mee.

Toegevoegd na 13 minuten:
Dit boekje bvb is heeeel goed om voor te lezen :))

"Wat zit er in je buik, mama?"
Sam Loyd
(ISBN 978-90-5920-729-5 )

Ik geloof niet dat dit komt door het "zwanger zijn".

Ik ben nu 28 weken zwanger, en mijn zoontje is 4 jr.
Ik betrek hem bij veel dingen, de bezoekjes aan de verloskundige is ons uitje. Papa is dan op het werk, en t.o. de praktijk staat een viskraam, dus wij verwennen ons dan met een bakje kibbeling. Hij ziet er altijd erg naar uit.

Hij vind het geweldig om met zijn hoofd op mijn buik te liggen, zodat zijn toekomstige broertje hem een knal kan geven ;) Samen dingen bedenken die zijn broertje straks leuk zou vinden, in de speelgoedwinkel niet alleen voor hem kijken, maar ook samen met hem, "wat zou je broertje straks leuk vinden".
Samen de babykamer schoonmaken.. samen spuugdoekjes vouwen.. het zijn maar kleine dingetjes.

Ik heb bekkeninstabiliteit, dus ik ben helaas niet meer zo mobiel of gezellig als ik zou willen. Maar ook hier betrek ik hem bij, als ik effe niet meer kan "Tom mama moet even uitrusten de baby word zo zwaar". En dan vind hij het ook goed, als er maar duidelijkheid.

En wat ik zelf erg belangrijk vind, als ik eens snauwerig uit de hoek kom, dat ik daarna ook sorry zeg. Hoe jong hij ook mag zijn, het was niet lief van mij.
Want hij moet zelf ook sorry zeggen als hij iets stouts doet of zegt.

Hem met veel dingen betrekken helpt. Niet te veel natuurlijk, want hij is ook een persoontje en dat mag ook!

Hoe het straks zal gaan als ik bevallen ben, weet ik niet.
Ik probeer hem er bij te betrekken, maar hem ook zeker de ruimte te geven.

Wat ik zelf altijd doe, als ik op kraambezoek ga, is ook een cadeautje meenemen voor de broertjes of zusjes. Want alle aandacht gaat al uit naar de pas geboren baby.. en zij hangen er dan maar bij aan.