Wat is verstandig?! Ik heb een heel lief vriendje, alleen mijn familie en ouders zijn niet blij met hem, we hebben al een tijdje en wonen samen.

Als ik in deze situatie zou staan zou ik WEL een baby willen hebben. Jij lijdt je eigen leven met hem en jouw familie zal dat moeten accepteren. Als jouw vriend ook de liefde wil bezegelen met een nieuwgeborene, ga er dan voor. Ik wens je sterkte.

Moeilijke situatie.

Als ik jou was zou ik eens een heel goed gesprek met je familie en je ouders hebben, om uit te zoeken waarom zij hem niet mogen.

Een kind nemen is een grote beslissing, waarbij je zeker moet zijn dat je de juiste partner hebt. Dus misschien wil je daar nog even rustig over nadenken.

Hoe lang zijn jullie al samen? En hoe lang wonen jullie al samen? Als je al een paar jaar samen woont ken je hem goed. Dan ken je hem een stuk beter dan je familie en dan kun je zelf prima beoordelen of het iemand is die geschikt is als de vader van je baby. Luister goed naar je eigen gevoel. Als je zelf al twijfels hebt dan zegt dat genoeg. Als je hem voor 100% vertrouwt dan maakt het eigenlijk niets uit wat je familie er van vindt. Het is jouw relatie en jouw kinderwens.

Wat ik me wel afvraag: waarom is je familie zo afwijzend tegenover je vriend? Is hij verslaafd (aan alcohol of drugs), heeft hij veel schulden of zijn er andere dingen?

Als ik jullie beiden een advies mag geven: doe niet meer heel erg je best. Blijkbaar staat je familie daar niet voor open. Leef gewoon jullie eigen leven zoals je denkt dat het het beste is. Als je familie dat kan accepteren: fijn! ALs je familie dat niet kan accepteren, dan is dat pech. Maar ga je niet uitsloven om bij hen in de smaak te vallen. Ze moeten jou en je vriend nemen zoals jullie zijn.

Sterkte

heeft je boycottende familie weleens uitgelegd waarom ze je vriend niet mogen?
probeer eens te vragen waarom ze zo raar doen en over hem denken. wat vinden hun verkeerd aan die jongen en waarom?
misschien is het uit te praten door dingen recht te zetten of uit te leggen, is het geforceerde eraf te halen als je vriend niet meer zo;n hot-item is. leg uit dat ze door hun vreemde gedrag ook jou kwetsen.

het kan me voorstellen dat ze de kat uit de boom kijken als er verder eigenlijk niets bekend is over een jongen, behalve dat er (door omstandigheden) werkelijk alle banden zijn verbroken met zijn verleden.
voor ouders kan dat best eng zijn (straks zit jij met een kleine en verbrand hij weer de schepen achter zich)

natuurlijk is het niet terecht om daarom te gaan oordelen misschien zou deze schoonzoon niet hun 1e keuze zijn, maar dan NOG zouden ze zich uit fatsoen normaal op kunnen stellen tegen hem (ook voor jouzelf!) dus denk dat dit niet teveel gevraagd is. je kan dit kenbaar ook gewoon kenbaar maken aan ze.

in je toekomst zal je in het gunstigste geval met je ouders te maken blijven hebben, maar je verdere leven deel je met je vriend/partner. de partner zou logischerwijze ook de belangrijkste factor zijn bij de keuzes die je (samen)maakt. met andere woorden... je ouders of hun mening zijn ze niet per definitie de prioriteit in het leven van hun kind aangezien het een eigen leven zal opbouwen door een eigen weg in te slaan.

of je ouders dus wel of niet dol zijn op je vriend maakt eigenlijk niets uit als je besluit een kind te nemen.
maak de keuze die voor jou en je vriend verstandig zijn en afhankelijk van andere factoren.
vind jij je relatie stabiel genoeg, biedt je woonruimte mogelijkheden, zijn de financien ruimokay, de te besteden tijd aanwezig, en denken jullie dat een kindje wat toe zal voegen in je leven en zet je je hier beiden voor in kan je erover denken om een kindje te nemen.

probeer er dus over te praten om te voorkomen dat de boel niet zal escaleren, maar je hoeft je niet te schikken naar de mening van je ouders en anderen.


veel geluk en succes!!

Jouw ouders zijn dus overduidelijk 'ergens bang voor'. Die angst is waarschijnlijk niet uit de lucht komen vallen, dat heeft een oorzaak.
Zijn je ouders bang dat hij iets te verbergen heeft, bijvoorbeeld, omdat hij helemaal geen contact meer met zijn familie heeft? Als dát het is -en je vriend heeft daar een goede reden voor- zou je het met je ouders kunnen bespreken.

Als jouw vriend geen enkele doorslaggevende reden heeft voor de breuk met zijn familie, kan ik mij wel enigszins voorstellen dat ze ongerust zijn. Voorál als je vriend het er (misschien) nooit over heeft, kan dat 'n heleboel spanning en bezorgdheid veroorzaken bij je familie.

Het is natuurlijk jouw leven, dus je moet zelf keuzes gaan maken. Uit jouw eerste zinnen leid ik af dat je nog niet zo heel zelfstandig bent, want waarom zou je hulp van je ouders nodig hebben als je zwanger bent? Hulp aanvaarden is een ding, want het is leuk om elkaar te helpen en het schept een band, maar hulp nodig hebben is heel wat anders.

Even afgezien van je vriendje, en kijkend naar jou zelf: je bent 20 en wil graag een kindje. Dat is een hele prima keuze, en 20 is ook niet te jong, MITS aan een paar voorwaarden is voldaan. Heb je je studie afgemaakt? Heb je werk? Kun je, als het puntje bij het paaltje komt, voor jezelf en je kindje zorgen? Als het antwoord op deze vragen 'nee' is, wacht dan nog een paar jaar en zorg dat je eerst zo stevig in je schoenen staat dat je ook op eigen houtje verder zou kunnen.

Je kunt het je als moderne jonge vrouw niet veroorloven om jezelf zo afhankelijk te maken van (het inkomen van) een man. De maatschappij accepteert dat ook niet meer; mocht het in de toekomst fout gaan in je relatie dan heb je een enorme achterstand op de arbeidsmarkt en zit je, met een beetje pech, voor de rest van je leven aan een bestaansminimum. Dus zorg eerst dat je van niemand hulp nodig hebt.

Dan die toestand met je ouders. Die mensen hebben het beste met je voor, maar schieten daar nu behoorlijk in door. Meestal is het zo dat ouders na een tijdje wel terugkrabbelen en bijdraaien als ze zien dat jullie echt goed bij elkaar passen. Dus ik weet niet hoe lang 'een tijdje' bij jou is, maar ga er maar rustig van uit dat daar een paar jaar overheen kan gaan.

Wat heeft hij in die 3 x geflikt dat ze nu 'klaar met hem' zijn? Of heeft hij veel piercings en tattoos waar ze niet omheen kunnen kijken? Misschien kun je een keer met ze gaan praten en vragen wat ze nu precies van je vriendje verwachten. Hoe zou hij dan moeten zijn om wel aan hun eisen te voldoen? Waarschijnlijk hebben ze gewoon heel verkeerde ideeën over hoe hij is, en kun jij ze wel uitleggen hoe hij WEL is.

Wat natuurlijk ook nog kan is dat jij smoorverliefd bent en niet ziet wat zij wel zien. Als dat misschien zo is, probeer je dan eens in te leven in hun kant van het verhaal, als gedachten-experiment, en kijk wat er mis gaat.

Liefde is onvoorwaardelijk. Het is dus niet juist om voorwaarden te stellen als basis voor acceptatie in de familie.

Op basis van 3x iemand zien kan je wel een mening vormen, maar erg gefundeerd kan dat nooit zijn.

Ik zou kiezen voor mezelf, mijn relatie en toekomstig kind. Als ze zien dat je een mooi leven samen opbouwt, hoop ik dat je familie dat ook inziet, tot inkeer komt, en jullie als gezinnentje in de armen sluit.