Hoe kan je het beste een miskraam verwerken?

Hier is denk ik geen goed antwoord op te geven, voor iedereen is een andere manier het beste, het ligt er maar net aan hoe in je in elkaar zit. Ik denk dat voor mij bijvoorbeeld het beste zou zijn om er veel over te praten met dierbaren, of met een therapeut. Maar voor anderen is het misschien beter om het juist te vergeten.

Dat is heel persoonlijk, en ook afhankelijk van of je ervoor al wel een kind hebt voldragen.
Mijn derde zwangerschap eindigde in een miskraam.
Wat mij hielp:
- veel erover praten met partner en iedereen die je met die informatie vertrouw (en naar je wil luisteren)
- toegeven aan verdriet en huilbuien
- het accepteren.

Toegevoegd op 02-06-2009 16:04:30
vertrouw > vertrouwt

Een miskraam is eigenlijk een teleurstelling. Meestal zou je zeggen dat je na een teleurstelling niet op moet geven, maar dat ligt nogal gevoelig omdat je een miskraam toch nooit helemaal vergeet.

Een heel oppervlakkig antwoord zou dan moeten zijn, een nieuw kindje maken.

Als dit jou of je partner is overkomen wens ik je veel sterkte. Het slechtse wat je kunt doen denk ik is je gevoelens negeren en er niet over praten.

Op welke manier je het prettig vind om dat te doen verschilt per mens. Annemarie van der Meer heeft er een boek over geschreven. Misschien geeft dat een antwoord op je vraag?

De snelste en de beste methode is beseffen dat dat wat gebeurd is, gebeurd is... En dat de voorzienigheid jouw wellicht een hele hoop ellende bespaard heeft om een mogelijk niet goed functionerende vrucht desondanks tot volledige wasdom te laten komen...

Veel sterkte en kracht... Je krijgt nog veel meer kansen... Leef ze en neem ze...

Ik vermoed door er over te praten met lotgenoten.

het ligr er een beetje aan welke termijn van de zwangerschap.In de eerste drie maanden is het vaak een vrucht waar niet met het leven verenigbare agwijkingen aan zijn.De natuur "ruimt"het op.In de tweede termijn kan het zijn dat er iets aan de baarmoeder of placenta mankeert. Dit kan worden vastgesteld door de gyneacoloog. Al met al is het heel verdrietig wanneer je dit overkomt.

Iedereen heeft daar zijn eigen manier voor, maar ik zou zeggen: Je hebt hem/haar nooit gekend!
PS: Met alle respect natuurlijk. Ik weet zeker dat ik als ik zelf een miskraam had gehad ik mezelf na zo'n uitspraak wel in elkaar zou willen trappen, maar denk er maar eens in rust over na.

dat is voor sommige heel erg zwaar, voor andere een kwestie van gewoon doorgaan.
ik heb 2 miskramen gehad.
bij de 1e wou ik zelf ook dood, en bij de 2e had ik al zoiets van ja ik weet wat ik nu moet doen.
klinkt hard maar je word er hard van.
geef het een plekje, geef het een naam (ook al weet je nog niet wat het was) brand er een kaarsje voor. zijn allemaal dingetjes die helpen je weer op te krabbelen, en het weer opnieuw te durven proberen.
succes

Dit is heel persoonlijk. De ene huilt veel, de ander praat veel. Ik denk dat het per persoon verschilt hoe je dit verwerkt. Zo kan de ene gaan shoppen zodat die afgeleid wordt van haar verdriet en gaat de ander er de hele dag over huilen of kruipt in bed. '
Iig is het heel erg treurig....

Dat is zo verschrikkelijk persoonlijk dat je daar geen eensluidend antwoord op kunt geven. Het hangt er zeker ook vanaf of je 'makkelijk' zwanger bent geworden of er heel veel moeite voor hebt gedaan of lang op hebt moeten wachten ; in dat geval is het misschien wel dubbel zo zwaar, al is er natuurlijk geen 'ladder van leed'.

Zelf is het me veertien jaar geleden overkomen, een paar maanden voor ik zwanger werd van wat nu mijn oudste dochter is. Wat mij verbaasde is hoe ontzettend véél mensen het overkomen is, zonder dat ik het wist of er ooit over gepraat was. Dat troostte me al wel ; te weten dat het een vrij normaal gebeuren is. Veel er over praten is dus zeker één goede manier vanverwerken.

Wat mij uiteindelijk rust gaf, en vertrouwen in/op een volgende zwangerschap, waren toch de opmerkingen van de gynaecoloog : ten eerste dat dit duidelijk geen goede zwangerschap was (en als je ziet wat er allemaal moet gebeuren van kiem tot kind is het bijna een wonder dat het zo vaak wél goed gaat). Ten tweede zijn 'opluchting' dat ik in elk geval had 'bewezen' zwanger te kunnen worden, waarmee volgens hem eigenlijk 90 % van de hindernissen op weg naar en gezond kind al genomen was.

Inmiddels ben ik natuurlijk 14 jaar en twee gezonde (zij het na 7 maanden zwangerschap beide keren) dochters verder, dus is die miskraam eigenlijk iets dat nooit meer ter sprake komt. Tot het inderdaad een ander overkomt. Maar inmiddels is het voor mij niet meer dan een valse start geweest, domme pech. Op dat moment zelf echter voelde het natuurlijk héél anders...

Een "recept"is er niet. Ik herinner mij dat intens verdrietige en eenzame gevoel maar al te goed, al is mijn laatste miskraam ( ik kreeg er 6) alweer 19 jaar geleden. Bij mij hielp het erover praten bij de eerste 2 miskramen, daarna werd mijn omgeving het wel een beetje zat en toen hielp het om het op te schrijven.
Mij hielp het ook om het als een soort levenservaring te zien, soms kan je er anderen mee helpen omdat je kennelijk uitstraalt dat je het verdriet begrijpt.

Ik hoop dat je hier iets mee kan, heel veel sterkte!!

p.s. dit verhaal heeft een happy end: ik geniet heel erg van mijn nu 18 jarige dochter!

Een miskraam is toch een verlies van een kind dat je bij je gedragen hebt en dat je gekoesterd hebt met het vooruitzicht dat het eens in je armen zou liggen en lekker te knuffelen.
Hoe tegengesteld kan het dan zijn dat je opeens in een rouwproces terechtkomt. Dierbaren kunnen je helpen door je te troosten, maar het verwerken en rouwen zul je zelf moeten doen.
Ik wens iedereen die dit overkomen is veel sterkte toe, al is ook dat slechts een schrale troost.