Wanneer een dierbare van een dierbare van jou is overleden, hoe ga je vervolgens om met die dierbare, nu en in de toekomst?

gewoon op dezelfde voet verder gaan
als je naaste behoefte heeft om er over te praten zegt ze het wel

je zou kunnen zeggen dat als ze er over wil praten je altijd tijd hebt

Als je ziet dat de dierbare erg verdrietig is, depressief of boos, kun je eens met hem/haar gaan praten.
Praten lucht echt op. Je moet laten weten dat diegene altijd bij jou terecht kan om over die dierbare te spreken.

- Doe afleidende dingen met deze persoon
- Vooral belangrijk: luister!
- Haal mooie herrineringen op
- Praat ook eens over iets anders, maar doe dat niet van de hak op de tak

Veel sterkte.

Je moet net zo doen als je altijd doet. Het is een dierbare dus toen je vriendschap en laat haar/hem voelen dat je er altijd voor haar/hem bent.

En het onderwerp van overlijden ontwijken heeft natuurlijk geen zin. Praat erover (al ben je daar bang voor) en kijk hoe zij/hij reageert. Waarschijnlijk wil ze/hij er juist heel graag over praten.

Het kan heel simpel zijn: vrágen aan die dierbare wat hij graag wil; erover praten, het negeren, opgevrolijkt worden, de tijd krijgen om verdrietig te zijn of wat dan ook.

Mooie en zinvolle vraag.
Ieder mens krijgt er vroeg of laat mee te maken en helaas kunnen wij door onze opvoeding en cultuur er slecht mee om gaan.
Het als maar vragen:"wat kan ik voor je doen" en telkens maar opnieuw vragen"hoe gaat het nu met je" werken vaak averechts.
Ieder mens moet de tijd krijgen en hebben om verdriet goed te verwerken, dat duurt voor sommige enkele weken, voor anderen weer jaren en dan zijn er ook nog mensen die er nooit meer over heen komen.
Er voor ze zijn, is meestal voldoende en het enigste wat je echt kan doen, verders met rust laten, maar wel zeggen dat ze altijd, dag en nacht op je kunnen rekenen.
Als jullie het goed doen, dan kan je er over een paar jaar, met een glimlach over praten en kan je oude verhalen ophalen van de overledenen.
Maar heb geduld en neem wat afstand.

Toen mijn vader overleed merkte ik dat mensen soms niet goed wisten wat wel of niet te zeggen. Ik vond zelf het prettigste als mensen zo nuchter mogelijk deden. Het lastige bij rouw is dat het een gevoel is dat echt tijd nodig heeft om verwerkt te worden. Ik merkte zelf dat ik niet vaak de behoefte had om erover te praten, als wel dat ik juist over andere dingen wilde praten. Juist ook om na het grote verdriet om het verlies weer terug te komen in het dagelijks leven.

Ik denk dat je je dierbare het beste kan steunen door te laten weten er te zijn en dat diegene met je kan praten: over het verdriet of juist helemaal niet. Laat het echt van diegene zelf af komen. Zo'n immens verdriet kan diegene ook even los laten komen van wat hij/zij altijd deed en zei en kan misschien even anders reageren dan normaal. Laat dat maar gaan.

al dat praten is wel leuk en aardig, maar als een dierbare van je overleden is, ben je lamgeslagen en vaak nergens toe in staat.
ik ben een grote voorstander van het geven van praktische hulp, zoals boodschappen doen, of het huis lekker schoonmaken.
als er gepraat moet worden, hoor je het vanzelf.

Belangrijk is dat je er bent voor diegene. Heeft hij/zij geen zin om erover te praten, prima, zo ja, biedt een luisterend oor. Wat vaak prettig is is samen dingen doen, desnoods kasten uitmesten, 'n stukje fietsen, dingen die afleiden. Maar in ieder geval niet geforceerd meeleven.