Komt de drang om te presteren voort uit schuldgevoel,gevoel van verlies of het "opvullen"van een vacuüm door verlies van een dierbare? (uitleg volgt)?

Prestatiedrang hoort meestal gewoon bij je, het is een deel van wie je bent. Wel kan het door bepaalde gebeurtenissen extra getriggerd worden.
Zolang jij er er goed bij voelt is het OK. Als je het gevoel krijgt dat de lat te hoog komt te liggen, moet je in Skype komen. Bijvoorbeeld door prioriteiten te stellen: als je niet alles voor 100% kan doen, wat wil je dan doen en voor hoeveel %?

Toegevoegd na 12 uur:
Skype = actie Ik weet niet hoe, maar ipod doet soms vreemde woordvoorstellen, die als vanzelf in de tekst komen.

Het presteren kan voor jou een soort overlevingsmechanisme zijn, lekker hard werken, hard sporten en goed presteren, om niet te veel te hoeven piekeren. Maar het kan net zo goed bij jou horen. Uit ervaring weet ik dat sommige mensen harder gaan rennen als je ze een duwtje geeft, en dat andere mensen plat op hun neus vallen. Jij lijkt me het eerste soort.

Je gaat door een hele zware tijd heen en ondertussen ben je ook nog bezig om jezelf te leren kennen en om volwassen te worden.

Wat ook de oorzaak is van jouw prestatiedrang: het is goed dat je probeert om je dromen te verwezenlijken. Verlies ondertussen de werkelijkheid niet uit het oog, besteed tijd en aandacht aan die kleine kruimel en aan je relatie, want dat is ook heel erg nodig om samen een goede toekomst te krijgen.

Blijf rustig doorrennen tot je er bent, en probeer ondertussen niet op je neus te vallen.

Ik denk dat je gewoon bent gaan inzien dat het leven zo goed mogelijk moet geleefd worden. Je bent het leven ernstig gaan nemen en je schijnt er het beste te willen van maken. Het is fantasisch dat je een familie hebt gesticht, de basis en hoeksteen van het leven, en de plaats waar echt geluk en warmte heersen. Sporten is fantastisch! Ik doe het ook elke dag (en soms zelfs nacht). Ik vind dat je heel goed bezig bent. Als je moeder je ziet van waar ze zich ook mag bevinden, zal ze zeker heel erg trots op je zijn. En je vriendin en kind kunnen ook alleen maar trots zijn op zo'n fantastische papa!

Allereerst heb ik heel veel respect voor je, voor de hele moeilijke momenten in je leven waardoor je heen bent gegaan, en nog... Je hebt enorm veel verdriet te verwerken gehad. Je weet niet hoe je moet verwerken, dus je doet maar wat. Je had enorm veel behoefte aan sporten. Begrijpelijk. Door het sporten hoef je niet na te denken, je gaat over grenzen en het maakt je hoofd leeg, waardoor je verwerkt. Het uitgaan is ook heel begrijpelijk. Je werd afgeleid.

Nu ben je vader. Ik hoop dat je ervan geniet. Jonge vaders zijn ontzettend leuk. Geniet van je leven, van je vriendin en je kind.

Goed, nu het antwoord. Prestatiedrang kan ieder mens hebben. Het kan bij je horen en het kan veel redenen hebben. In jou geval bij het sporten net na het overlijden van je moeder is het logisch. Hoog leggen die lat, bijt je erin vast. Nu... ik denk niet dat het een schuldgevoel is naar je vriendin en kind. Het kan heel goed voortkomen uit onverwerkt verdriet. Er is je nogal wat overkomen. Je bijt je vast in je werk, sport of wat je maar doet. Met andere woorden "het zal je lukken".
Als je last hebt van deze prestatiedrang zoek dan professionele hulp of zoek iemand waar je heel goed mee kan praten, waar je alles tegen kan vertellen. Ook jij, als vader en echtgenoot, mag zijn wie je bent. Je hoeft het niet te kunnen, ook jij mag zwak zijn, mag huilen, hoeft het even niet te weten. Als jij en je vriendin maar dicht bij elkaar zijn, dan komt het allemaal goed.

Ik wens je heel veel sterkte. En tob er niet over.

je vraat om een ervaringsdeskundige:

Ik heb een jeugd gehad waarin ik zwaar werd gepest en door een "vriendelijke"oom regelmatig "vriendelijk"werd benaderd.. ik trof daarna een man die me lichamelijk en seksueel jaren heeft mishandeld..ik kreeg 2 zonen waarvan de oudste 17 jaar terug verongelukte, ik ben onterecht ontslagen op grond van diefstal en heb anderhalf jaar moeten rechten, ik kreeg een ongeluk waarbij ik onder een vrachtwagen terecht kwam, ik ben 2x geopereerd aan een knobbeltje in mijn borst, vorig jaar is er voor 3 kilo cysten uit mijn buik weggehaald...
Nu zit ik bijna een jaar thuis met een burn-out..
Bij alles wat ik meemaakte was steeds naar school gaan, fulltime keihard werken, zorgen voor mijn gezin en presteren op elk mogelijk vlak, DE redding voor mij om er niet aan onder te gaan... ik bleef maar doorgaan als een stoomlocomotief..was bang dat als ik zou stoppen met al deze activiteiten dat ik zo van het randje van de wereld zou donderen...
Ik merk aan wat je schrijft dat je eigenlijk ook een beetje die keuze maakt.. en ik denk niet dat het goed is op die manier.. ik betaalde uiteindelijk toch de tol en kwam met die burn-out thuis te zitten..zaken moeten toch verwerkt worden..wegstoppen of er van wegkijken is niet juist.. ik dacht altijd: als ik het probleem in de prullenbak gooi dan is het weg maar nee: het is pas weg als je de prullenbak hebt leeggemaakt..en soms is dat een hele zware prullenbak en duurt het even voor je hem hebt opgetild en over het randje van de kliko kunt schuiven.. maar er zijn veel handen die je bij het tillen kunnen helpen..kijk eens om je heen of er iemand is met wie je deze heftige veranderingen in je, vast nog jonge, leven kunt bespreken...
Ik vind je heel erg dapper en gun je een onbezorgd leven waarin je vrijuit kunt genieten van je zoontje en van de keuzes die je hebt gemaakt...
laat ze niet zo zwaar worden als bij mij het geval is geweest, dat moet je voorkomen!
Je mag me ook een privé bericht sturen als ik iets voor je kan betekenen..

heel veel wijsheid gewenst!

Na het overlijden van mijn vader, 7 jaar geleden, ben ik gestopt met roken, heb ik mijn baan waar ik toch al niet blij mee was opgezegd, ben een eigen bedrijfje gestart, ben vrij kort erop een relatie gestart, ben zwanger geraakt ... Nu 7 jaar later ben ik eindelijk rustig (2 kinderen, nog steeds die relatie en een vaste baan). In eerste instantie ben ik gaan leven alsof elke dag de laatste kon zijn. Mijn vader is na een kort ziektebed overleden. Ook wilde ik aan mijn vader (of eigenlijk aan mijzelf) laten zien dat ik het goed deed. Vervolgens had alles wat ik deed ook weer allerlei andere gevolgen. En nu kan ik dan ook echt genieten van wat ik heb: mijn kinderen, mijn relatie, mijn werk...

Het is op zich een normale reactie om je verdriet op je eigen manier te verwerken en dat kan dan dus door middel van zo goed mogelijk presteren. Het is zo anders dan andere dingen die je mee maakt in je leven: een dierbare verliezen. Dan wil je dat het op andere gebieden in je leven goed gaat.

In eerste instantie word je geconfronteerd met het gegeven dat het leven eindig is. Het is niet enkel meer een gedachte, maar iemand die je kende en waar je van hield komt nooit meer terug. Dat levert een gemis op. Maar ik denk dat je zoontje en je vriendin niet een opvulling zijn. Ze zijn nu je leven. En ik denk dat na wat je allemaal hebt meegemaakt, nu kan kijken naar wat je hebt en hoe je daar zelf invulling aan gaat geven.