Hoe lang duurt het voor je de dood van je partner verwerkt hebt?

Ja na het overlijden van je partner is het moeilijk om je leven weer goed op de rit te krijgen. Er is geen standaard manier om te verwerken wat er is gebeurd. Iedereen doet dat op zijn of haar manier. Ga er vanuit dat je partner wil dat je doorgaat. Iemand is pas dood als niemand meer aan hem of haar denkt. Geniet van alle mooie momenten en tijd die je samen hebt gehad. Probeer hierin de kracht en de zin te vinden om je leven weer te volgen. Zoek weer nieuwe contacten ga eens lekker uit of neem een vakantie.

Leegte en verdriet slijt met de jaren. Afhankelijk van hoe hecht je band was kan dit langer of korter duren. Er zal echter een moment komen dat je het kniezen zat zal zijn.

Op weg naar dat moment kan de gedachte helpen dat je vriend jou ook niet had willen zien kniezen, en waarschijnlijk graag gezien had dat je verder ging met je leven.

Jij bepaalt zelf wanneer dat moment is aangebroken, en je de knop om kan zetten, en kan denken dat het leven doorgaat, je weer open kan staan voor een eventuele een nieuw begin.

O toastje, je stelt de moeilijkste vraag die er is. Rouw is zo iets persoonlijks. Iedereen verwerkt de dood van een naaste op z'n eigen manier.

Het kan best lang duren voor je weer een beetje het gevoel hebt dat het leven de moeite waard is. Zeker van mensen die al een lange relatie hadden, hoor je vaak dat het best 3 jaar kan duren voor het weer zin lijkt te hebben. Het verdriet blijft, maar de ruwe randjes slijten er langzaamaan af.

Als je op zoek bent naar herkenning en iemand die jouw ervaringen kan delen, moet je eens kijken naar een lotgenotengroep. Daarmee wordt het niet makkelijker, maar je zult wel je ei beter kwijt kunnen. Ook op internet zijn er lotgenotengroepen, je vindt ze b.v. via de rouw-startpagina.

Sterkte.

Ik kan je geen tijd geven waarop alles beter zal zijn, maar ik kan je wel vertellen dat het normaal is wat je voelt.

Wat ik hoor van iemand die net als jij ruim een jaar geleden haar partner heeft verloren, is dat de buitenwacht vaak (onbewust) een periode van een jaar aanhoudt. Daarna beginnen mensen te verwachten dat het nu toch wel voorbij is, business as usual, en nou weer normaal doen met zijn allen.

Maar zo werkt het natuurlijk niet. Er gaat niet na een jaar een knopje om. En waarom zou dat ook zo zijn? Je hebt net een jaar vol 'eersten' achter de rug. De eerste keer zijn verjaardag, jouw verjaardag, feestdagen, sterfdag, de dag dat jullie elkaar hebben leren kennen, en al die kleine eerste momenten die niet eens in deze clichés vallen. De eerste keer dat nummer horen waar hij zo van hield. De eerste keer kaarsjes aansteken in de woonkamer als het weer vroeger donker wordt. En al die momenten die echt helemaal persoonlijk van jullie samen zijn.

Nu is dat jaar voorbij, al die eersten. En nu krijg je tweeden. En derden. En de uitdaging om niet gewoon op de automatische piloot je leven voort te laten gaan, maar weer een leven op te bouwen dat ook zin heeft voor jezelf, zonder hem.

Ken je misschien iemand anders die een partner heeft verloren? Het kan een enorme geruststelling zijn als je weet dat een ander in dezelfde situatie ook veel dezelfde dingen doormaakt, dat er dus helemaal niets mis met jou is. En het is ook goed als je iemand hebt tegen wie je niet hoeft te doen alsof het prima met je gaat.

je verwerkt het niet ,je moet er mee leren leven/omgaan.
het een ,spreekwoordelijk, plekje geven.

Niemand kan je vertellen hoelang het duurt, ik herken het heel goed, je gaat verder en voor iedereen om je heen lijk je weer de 'ouwe', maar dat ben je niet en zal je ook nooit meer worden. Je leven is voor altijd verandert en het is moeilijk om dat weer zin te geven.

Maar dat komt, langzaam, maar het komt zeker, dat moment waarop je denkt: Ik heb écht gelachen vandaag, of ik voelde me echt lekker en ontspannen.
Die momenten komen steeds vaker, zelf had ik na 2 jaar het gevoel, ja ik ben er weer. Maar er 'staat' geen tijd voor.

Ik wens je alle sterkte. Geef jezelf de tijd.

Ik ken het niet gelukkig niet mag ik zeggen, maar als je een geloof heb kan je daar geen moed uit putten?

ja dat klinkt me heel bekend in mn oren.mijn allerbeste vriend is in 2005 plotseling overleden aan n hartstilstand.zijn foto stat zinsdien bij ons in de woonkamer en ik zeg hem nog iedere avond,als ik t licht uit doe,welterusten.mijn aandacht word nog regelmatig naar zijn foto getrokken en ik heb nog vaak leuke herinneringen plotseling op ieder moment van de dag.op zijn sterfdag en zn verjaardag zet ik altijd n roos bij zn portret als nagedachtenis aan die heerlijke tijd met hem.ik mis hem nog iedere dag.dat zinloze gevoel slijt met de jaren en je leert er mee om te gaan zonder hem door te moeten,jawel moeten,omdat er meer is dan hij alleen.zijn herinneringen blijven altijd in je hart,dat is je dierbaar en nemen ze je nooit meer af,maar je verdere leven gaat ook door en hij zou ook willen dat je verder geniet van alles wat er nog komen gaat.bij de een duurt t wat langer dan bij de ander maar t komt allemaal goed.doe t rustig aan en verwerk t op jouw manier,wat jouw t beste lijkt,praat er over met goede vrienden van je,ze zullen je begrijpen,zo niet zijn t geen goede vrienden van je en zullen je beste vrienden overblijven voor altijd.

Er staat geen tijd voor. Maar een jaar lijkt me nog niet lang geleden...
Je gaat wel door, je moet wel, maar je mist hem - ook dat lijkt me eerlijk gezegd heel gewoon. Ook al weet ik uit ervaring dat mensen om je heen soms zullen denken en/of zeggen: 'Je redt het toch best? Het is nu al zo lang geleden!'.
Maar jij bent de enige die weet hoeveel tijd je nodig hebt. Je zult opkrabbelen, dat duurt nog even, maar uiteindelijk zul je ontdekken dat de kleuren weer terugkomen in je leven.
Sterkte!

Het duurt een mensenleven.
Sommigen zijn zo door het verdriet overmand,
dat zij niet meer verder kunnen/willen.

Er zijn gradaties in het verdriet en in de rouwverwerking.
Voor de een is het aangrijpender dan voor de ander.
Aanvaarden wil men het toch niet, maar berusten heeft weer te maken hoe iemand zijn/haar partner, kind of ouder verliest.

Gezegende leeftijd of te jong weggerukt uit het leven.
Koester de dankbare herinneringen en stop deze niet weg.
Voor velerlei dingen hebben anderen daar wel een stempel
, vakje of hokje voor, maar voor een rouwproces gaat die vlieger niet op.

Bedenk dat u ook zijn familie tot steun kunt zijn,
om het gezamenlijk te verwerken.

Met oprechte condoleances.