hoe kan ik het best hier mee omgaan ?

11 jaar lijd je hier nu al onder en bepaalt het je leven.
het is echt tijd via de huisarts professionele begeleiding te zoeken.
je kan wel wat hulp gebruiken.
sterkte!

Een droevige gebeurtenis in je leven. Maar je hebt nu een zoon en een onderweg. Je moet nu toch wel inzien dat alles weer zijn weg vind. Je leeft om je kinderen groot te brengen. Op te voeden en te leren zelfstandig te wezen. Nare dingen gebeuren in het leven. Hoe vervelend en hard dat soms ook is. Heb je al eens met en psygiater gesproken. Zo niet probeer dat eens het kan je helpen om verder te gaan en je leven verder weer op een rij te krijgen

Ga naar je huis arts en laat je doorverwijzen naar specialisten op dit terrein. Zoek hulp want ook voor je zoon is dit zeker geen prettig gevoel om steeds zo beschermd te zijn. Het zal jullie zeker goed doen. Succes en sterkte

Een kindje verliezen is wel het ergste wat je kan overkomen en dat is dan ook heel zwaar.
Toch zul je je zoon van 8 jr. een beetje los moeten laten en dat geldt ook voor de baby die nu onderweg is.
Het los laten zal je niet in 1x lukken daarvoor ben je te bezorgd, oefen het beetje bij beetje.

Probeer beetje bij beetje je zoon iets los te laten, stuur hem weg voor een boodschapje, laat hem per keer iets langer bij opa en oma, doe samen een klusje of knutsel eens wat met hem. Laat af en toe een vriendje komen spelen, eten en slapen en doe dat ook omgekeerd.
Je zult merken dat je zoontje veel vrolijker wordt en met leuke verhalen thuis komt.
Doordat hij wat meer zichzelf kan zijn is hij op school ook wat meer ontspannen en zal het pesten ook minder worden.
Zet voor jezelf eens de radio aan als je in huis bezig bent en zing een keer luid mee, al klinkt het totaal niet je zult merken dat het ontspant.

Schrijf eens een tijd lang op wat de leuke dingen van die dag waren en wat vervelend is geweest.
Je zult zien dat de lijst met leuke dingen langer is dan de lijst met vervelende dingen.
Noteer ook de nieuwe ervaringen van elke dag, hoe blij je er van wordt en dan moet het beetje bij beetje beter met je gaan.
Heel veel sterkte ermee.

De grootste belemmering van de mens is zijn angst.
Angst maakt dat je de realiteit uit het oog verliest.
Jouw zoon is al 8, dat betekent dat je hem langzaam los moet laten. Ieder jaar een beetje, tot hij volwassen is en op eigen benen kan staan. Doe je dat niet, dan gaat hij zich op een dag van jou losrukken en dat gaat pas pijn doen.

Als moeder kan ik mij inleven in jouw verdriet. Het is het ergste wat je kan overkomen. Helaas heeft het leven ook een donkere zijde waar we mee moeten leren leven. Acceptatie is een van de belangrijkste aspecten. Je kunt niets anders dan accepteren dat dit jou is overkomen.

Ik zou je willen adviseren om hulp te gaan zoeken. Het is voor jou en de ontwikkeling van je kinderen niet goed om zo beschermend en in angst te leven.

Geniet nog even van je zwangerschap en ik wens je alvast een fijne bevalling en een prachtig kindje toe.

Sterkte!!

Het beste is om er veel over te kunnen praten,
of om het op schrift te stellen.
Er zijn ook gespreksgroepen voor mensen die
een kind hebben verloren.

Eventueel kunt u zich laten begeleiden door een psycholoog.
Men zou denken het leven gaat door, maar sommige dingen moet men uitwerken voordat men verder kan.

Bedenk dat de rest van het gezin recht heeft op gezonde aandacht en liefde. Probeer de gulden middenweg te vinden.

Als 1e, sorry voor je verlies, bouty. Het maakt niet uit hoelang het geleden is. Een verlies is een verlies. Helaas heb ik het ook van dichtbij meegemaakt, en kan je alleen maar sterkte wensen. Een rouwproces is heel persoonlijk. Laat je door niemand iets wijsmaken over hoe jij jouw rouwproces zou moeten invullen. Dit is iets van jou, en van jou alleen. Maar als je het gevoel hebt het niet alleen te kunnen, zoek dan hulp. Soms kan een praatgroep met lotgenoten echt helpen.

Ik denk dat het wel belangrijk is dat je je huidige kinderen niet teveel belast met je verdriet. Overbescherming is niet gezond voor opgroeiende kinderen. Het is juist heel erg slecht, en heeft eigenlijk een averechts effect. Iets wat je helemaal niet wil! Maar het gebeurt toch, omdat je kinderen door jouw overbescherming niet zo kunnen groeien en ontplooien, zoals dat zou moeten, en hier zullen ze op latere leeftijd geheid last van krijgen. Dit wil ik (iemand die opgevoed is door een te overbeschermde moeder) toch wel vriendelijk maar met hoofdletter benadrukken.

Natuurlijk mag je verdriet hebben. Het is zelfs goed om aan je kinderen te leren dat verdrietig zijn gewoon bij het leven hoort. Maar het is een verdriet die zij niet kennen. Het is niet hun rouwproces. Zij kunnen hier niets mee. Wat zij willen is een moeder die er voor hun is, die sterk en zeker is waarop ze kunnen bouwen. Je verdriet laten zien is zeker geen zwakte. Maar als het teveel beslag legt op de ontwikkeling van je kinderen (doordat je ze overbeschermt), moet je je afvragen of het misschien een goed idee is om hulp te zoeken (en ook dat is geen zwakte). Wie weet kan het een verrijking zijn voor jou en je huidige kinderen, zodat je het mee kan nemen als iets positiefs in je verwerkingsproces.
In elk geval, heel veel sterkte. Het is niet niks, een kind verliezen. Maar toch is het ook goed om te kijken wat je wel hebt en in het hier en nu te zijn. ;-)

Het blijft een zere plek in jouw hart.
Heb je misschien baat bij contact met lotgenoten? In Nederland heb je b.v. de vereniging voor ouders van een overleden kind, en 'Lieve engeltjes' waar je steun en een luisterend oor kunt vinden.

Probeer eens familie-opstellingen. Dit doe je zonder je familie en met goede begeleiding. Het kan je heel erg helpen om het een plaats te geven. Misschien is het wat voor jou.

Ik verloor mijn zoon en ben daarna terecht gekomen bij de vereniging ouders van een overleden kind. heb daar veel gesproken en later zelfs gewerkt, met lotgenoten en dat hielp me bij het rechtop blijven en mijn andere zoon los te laten uit de gouden kooi waar ik hem tot dan toe in had gestopt.. niemand die je beter begrijpt dan een lotgenoot en je dus de beste tips kan geven..

sterkte!


Liefde

Het ligt niet
in de lengte
of zwaarte van tijd
of iets
je lief en dierbaar is

Het ligt
in de diepte
van het verlangen
in de liefde
waarmee
je lief hebt

In de liefde
ligt
het verdriet
als je verliest

En je huilt
omdat
in je tranen
je liefde ligt

Veel therapieën brengen weer rust in je leven, zoals eerder opgesomd door anderen. Ik zou je vanharte EMDR willen aanraden.