Hoe vertel je tegen een jong kind dat een dierbare is overleden?

Ge woon eerlijk vertellen. Het is waar de waarheid zonder liefde is hard, maar een leugen is erger.
De vragen die bij je kind opkomen beantwoorden want dit hoort bij het leven. Maak het ook niet dramatischer, behandel het gewoon, zoals het is. Misschien iets te zakelijk maar het is wel duidelijk.

Vooraf weten of het kind op de hoogte is, van het feit dat iemand misschien al ziek was. Zo ja, kun je daarop insteken en weet je dat het kind al enigszins voorbereid kan zijn op overlijden. De verteller moet (het liefst) iemand zijn, die een goede, warme band met het kind heeft.
Wanneer het een volkomen verrassing zal zijn: zorg (waar mogelijk) dat de relatie tussen het kind en de boodschapper warm en close is. Liefst een ouder / verzorger, een juf, meester , tante, oma, opa buurvrouw of in elk geval iemand die het kind goed kent en op kan vangen.
Neem het kind apart (maar niet te opvallend). Als je dit soort dingen tussen neus en lippen vertelt, kan het de indruk wekken dat het niet zo belangrijk is.
Vertel meteen dat er iets heel ergs gebeurd is, waarvan hij/zij misschien erg gaat schrikken . Als het niet de vader, moeder, broer of zus betreft, zeg dat dan ook meteen. ( met je ouders, broer of zus is het gelukkig goed), vooral als het kind eerder een dierbare uit deze belangrijkste kring heeft verloren!
Vertel dan meteen wie er overleden is en in 1e instantie kort waaraan. Geef het kind dan alle gelegenheid te schreeuwen, te huilen, te ontkennen, te vragen.. of hoe het ook maar reageert. Blijf erbij en bied je schoot aan, als dat nodig is.
Neem hier alle tijd voor.
Confronteer niet, als het kind (gebeurt vaak) tegengestelde reacties geeft. ( " Oh..wat erg" en even daarna: ' maakt me eigenlijk niet uit..we hadden toch veel ruzie.." ) Kinderen hebben meestal nog niet het fatsoensraffiniment van volwassenen en passen derhalve geen censuur toe bij hun wilde en ondoordachte uitspraken. Wat het kind uit, klopt vaak ook. Het is echt gecompliceerd. Toen ik een ouder verloor als jong kind, was ik verscheurd (het was mijn lievelingsouder) maar kon toch roepen: gelukkig hoef ik nu nooit meer ' dit en dat'. helaas was mijn omgeving daar niet begripvol in. Vandaar dat ik het ook noem. Want dit wil ik wel kwijt: het kind vergeet de dingen rondom het sterven ( dus de bekendmaking / belangstelling/ troost van buitenaf nooit en te nimmer.
Het is echt heel belangrijk zorgvuldigheid en liefde te betrachten, want hoe zakelijk een reactie van een kind kan overkomen, de dood grijpt zeer diep in zo'n kleine mensen leven.

Neem de kinderen dicht bij je. Toon ze ook dat je ze niet alleen laat. Maak er een samenmoment van.

Zoek een aanknopingspunt voor kinderen: “Je weet dat oma de voorbije maanden zo moe was”...

Wees duidelijk, zorg dat het bericht overkomt: “Vanmorgen heeft hij een ongeluk gehad, hij was onmiddellijk dood”. Gebruik geen ingewikkelde zinnen, hou het helder en duidelijk.

Je mag gerust je tranen laten zien. Kinderen mogen zien dat jij het ook moeilijk hebt. Als je er maar voor zorgt dat je jezelf en de situatie onder controle hebt.

Neem tijd om te luisteren naar de gevoelens van je kinderen. Zeg hen dat je bij hen blijft en voor hen zal zorgen. Blijf ook letterlijk in de buurt. Laat ze voelen dat je van ze houdt.

,,Stichting Achter de Regenboog ondersteunt sinds 1993 kinderen en jongeren bij het verwerken van het overlijden van een dierbare, zodat deze gebeurtenissen geen belemmering vormen om een gezond volwassen bestaan op te bouwen.''

Als het kind nog geen overlijden van een geliefd huisdier heeft meegemaakt, zou je kunnen inhaken door te vragen : ooit dode dieren gezien op het strand of in de berm.
Het kind moet het begrip 'dood= nooit meer' kunnen begrijpen, vóór je kort en bondig vertelt wie er overleden is.

De tips en raad in de antwoorden hierboven vind ik heel waardevol.

En kinderen zijn heel wonderlijk in hun reacties : mijn zusje was vást van plan, toen ze vier was, om mijn moeder op te zetten als ze dood zou gaan. Ze had fazanten, vossen en hertenkoppen gezien in een Beiers restaurant, tijdens de vakantie....

Dood was niet zo erg, maar nooit meer zien blijkbaar niet te accepteren voor haar.

Ook het verdriet van de volwassenen om het kind heen zijn héél vervreemdend voor een kind : op deze leeftijd hebben ze misschien nog nooit hun ouders zien huilen, of zich afsluiten voor alle voor het kind zo belangrijke verhaaltjes en mededelingen over wat het geknutseld heeft, of wat de juf op school heeft gezegd - waar altijd belangstelling en aanmoediging is, lijkt opeens een muur te staan, die het kind niet kan doorbreken : heel eng allemaal....

Ook even mee te nemen in het beantwoorden van je vraag, lijkt me.