Als je van huis uit nooit echte liefde hebt gekend, kun je dan leren knuffelen? En als je al knuffelig bent met zelfde achtergrond zat dat in je?

Ik denk dat dat inderdaad kan. Als je een liefde tegen het lijf loopt die van huis uit wél knuffelen heeft meegekregen , dan kan die persoon het overbrengen.

Ik heb een vrouw leren kennen , die al twintig jaar zonder knuffelen door het leven ging. Ik heb haar leren knuffelen en aaien , maar of ze het geleerde nu in de praktijk heeft leren brengen in haar dagelijkse leven weet ik niet .

Maar voor haar was het een enorme ervaring , om iemand te kunnen knuffelen alsof hij een grote mooie levende "teddybeer" was die voor haar in het leven was gekomen.

Ja dat kan je wel leren alleen het koste mij wel veel moeite.
Ik heb het ook geleerd van mijn geliefde.

Ik heb zelf nooit liefde gekend, mijn moeder was overleden toen ik 4 was en mijn vader sloeg ons alleen maar.
En ik heb 2 stiefmoeders gehad de eerste sloeg ons ook alleen maar (en niet haar eigen dochters) en mijn tweede gaf ons nooit aandacht en toen ze een dochter kreeg gaf ze alleen maar aandacht aan haar dochter.

Nu heb ik zelf 2 dochters en die geef ik zoveel knuffels en aandacht en liefde wat ik te kort ben gekomen.
Om eerlijk te zijn ben ik net een waakhond, want als iemand maar 1 verkeerd ding zei over mijn dochers of iemand mijn dochter een klap geeft , dan komt de duivel in mij naar boven en ga ik bv vuurspuwen (zeg maar).
Ik ben ook hier voor naar een psygoloog geweest en heb een assertiviteitstraining training moeten volgen.

Ik weet ook dat ik het als kind heel erg naar vond als iemand mij een knuffel gaf of als ik iets goeds gedaan had mij een pluim gaf of een aai over mijn bol werd ik er beroerd van.

Maar om heel eerlijk te wezen heb ik er nog best wel moeite als iemand mij wilt knuffelen of als iemand iets goeds over mij zegt.
IK werk met bejaarden en die zijn altijd zo tevreden over mij, en willen mij wel eens een knuffel geven of een pluim en daar krijg ik het wel eens benauwd van en breekt het zweet mij soms uit.
Omdat ik dat van huis uit nooit heb gekend.
En mijn man weet ook dat ik extra veel aandacht geef aan mijn kinderen omdat ik het thuis nooit heb gehad en ik hun dat niet tekort wil doen.
Dus wat ik thuis te kort ben gekomen mag mijn kinderen niet missen.
Mijn man komt eigenlijk wel liefde te kort door mij.
Maar gelukkig begrijpt hij het wel.

Gelukkig kan het wel, maar bij sommigen gaat het buitengewoon moeizaam. Niet alleen het knuffelen, maar ook geknuffeld worden. Men is het niet gewend en weet er niet ' gezond' op te reageren.
Wie te maken krijgt met iemand die een liefdevolle jeugd heeft gemist, zal soms(vaak) veel geduld moeten hebben, alvorens de ander zich ontspannen kan laten liefkozen. En nog meer geduld, voor wat betreft geliefkoosd worden. De spontaniteit waarmee velen dit wel kunnen, vindt zijn wortels in de vroegste jeugd. In de armen van de moeder, de ouders, grootouders , waar het kind gekoesterd wordt en zich door de aanrakingen geliefd en geborgen weet.
Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens in aanleg behoefte aan dit soort affectie heeft. Maar als iemand in de belangrijkste (vormende) periode van zijn leven dit moet ontberen, groeit er iets scheef.
De kans dat zo'n kind de eigen kinderen ook weinig of niet liefkoost, is aanwezig. Ik heb een (ontzettend lieve, toegewijde) moeder gekend , die a.h.w. ' bevroor' zodra een van haar 5 kinderen op haar schoot klom. Ze deed werkelijk alles voor hun. Ontbrak bij geen enkele activiteit. Maar knuffelen kon ze niet.
Haar echtgenoot was hier altijd gefrustreerd en bozig over. Het verwijt hing eeuwig in de lucht. Ook waar het haar knuffelarme gedrag naar hem toe betrof. Want als ze al eens een arm om zijn schouders legde, maakte hij opmerkingen als: " Dit noemt zij nou knuffelen. Met zulke kruimeltjes mag ik het doen.." Dat werkt dus averechts. Geen geduld en ook geen uitnodigende houding.
Hij is niet de oorzaak , maar zo'n verwijtende houding helpt niet. Daarvan ben ik overtuigd.
Als je , ondanks een liefdeloze jeugd toch knuffelig bent, zit het wellicht meer in je dan in de anderen. Ik weet dat niet. Maar ik zie het ook niet vaak. Ik zie nog wel eens dat, wanneer het knuffelen later komt ( bv door zo'n liefde die tegen het lijf gelopen wordt) er doorgeslagen wordt naar de andere kant. Het knuffelen vindt maar geen einde.
Dat kan natuurlijk ook weerstand oproepen. Zowel bij kinderen, partners als anderen. Maar ook hier is geduld een schone zaak. Want er is helemaal niet erg veel voor nodig om de persoon terug te laten vallen in de oude, vertrouwde kilte.

Je kunt het wel leren denk ik, maar het zal niet altijd even makkelijk zijn als je het niet bent gewend.
Wel weet ik dat het enorm belangrijk is om een klein kind van 0 tot 2 jaar heel veel liefde te geven.

PS liefde kun je ook niet TE veel geven. (Echte liefde dan, niet verwarren met verwennen.)

ik heb heel veel liefde tekort gekregen vroeger als kind!...werd gepijnigd door een zus en mijn ouders konden mij niet beschermen,...ik heb twee huwelijken zien stranden doordat ik mij niet liet aanhalen door mijn partner,...sloot mij af van het knuffelen en dacht dat dit normaal was....nu heb ik sinds 1 jaar een ontzettende zachtaardige man leren kennen die het heerlijk vind om te knuffelen ,en ..ik krijg steeds meer liefde in mijn lijf..ik vind knuffelen nu ontzettend waardevol,..ja!..ik heb geleerd om lief te hebben door de liefde die ik aangereikt kreeg door mijn huidige vriend!..as dinsdag trouwen wij!!..ik ben een gelukkig mens!...echt