Wat kan ik het beste doen?

Als je probeert te accepteren dat mensen je altijd druk zullen vinden en dat altijd zullen blijven zeggen, maar dat je er niets minder door bent... probeer het eens.

Bart Chabot is een leuk voorbeeld. Hardstikke druk, iedereen ziet dat, maar toch, hij heeft zijn kwaliteiten, en mag er zijn.
Net als jij. Het is toch goed dat je het van jezelf weet!

In de eerste plaats een helder gesprek aangaan met je huisgenoten. Zeg ze dat je heel erg je best doet, maar het niet lukt om rustig te zijn. Vraag ze of ze daar een beetje rekening mee kunnen houden.

Het is voor de mensen in je omgeving ook best lastig als jij steeds aan het stuiteren bent, heb ook begrip voor hun.
Trek het je niet te persoonlijk aan als ze er wat van zeggen, maar probeer het in relatie te zien. Je doet niks verkeerd!

Je zou kunnen proberen door middel van meditatie, yoga of ademhalingsoefeningen wat rustiger te worden. Kijk of er bij jou in de buurt zoiets is waar je aan deel kunt nemen.

Sterkte!

Wat lastig dit! Voor je gevoel moet je steeds op je tenen lopen (letterlijk zelfs....) om iedereen om je heen tevreden te houden en dat lijkt mij een plaag voor je.
Niets is zo frustrerend als het gevoel dat je alles fout doet!
En het rotte is, op den duur ga je nog van alles fout doen ook!
Je zegt dat praten niet helpt, maar het is toch misschien de enige manier om voor jezelf op te komen. Wanneer iemand jou zegt dat je te druk doet, geef je aan dat dit bij jou hoort en dat jij er, net zoals de ander mag zijn. Zeg dat het moeilijk voor je is om kalm te leven en vraag consideratie. Zodra de ander begrip toont, verwacht ik dat jij wat gemakkelijker op zoek gaat naar rustige momenten (lezen, minder lawaai op de trap, rustiger praten misschien of waar je drukke gedrag ook maar uit mag bestaan).
Waar een wil is (van 2 kanten!) wordt een weg gevonden.

Deze vraag is de beste vraag die je je ouders kunt stellen!

Op het moment dat je veel op - en aanmerkingen van je ouders krijgt zou je kunnen vragen:
"wat kan ik het beste doen?"

Dan vraag je heel specifiek om interactie en tegelijkertijd bied je hen aan om dat ook te doen (denken in oplossingen, voor beide partijen).

Het is gezien je leeftijd natuurlijk niet zo dat zij je -nog- heel veel op kunnen dragen, maar het helpt wel om het contact tussen jullie intiem te houden (in plaats van maar weg te lopen en de op en aanmerkingen te vermijden / te ontlopen).

Jouw ouders voelen zich ongetwijfeld ook niet gezellig als ze je steeds moeten 'corrigeren' en je weet vast al heel goed dat jouw aanwezigheid heel 'storend' (je bent wel eens 'over-aanwezig') kan zijn.

Met deze vraag maak je een hele goed indruk. Je wilt het voor hun ook anders, hoe denken zij daar over? Jouw intentie is GOED! dat mogen ze best weten!

Tot slot: Je hebt adhd, maar je BENT niet adhd: Je bent zoveel meer Karlijn. Laat je beste kwaliteiten (ik denk aan sociaal, grappig en vriendelijk!) zien en neem je adhd erbij als lief klein zusje die je af en toe moet helpen haar grenzen te bewaken!

Heel veel succes!



groetjes, Ohm
(ik ben een moeder van een meisje met zeer zware adhd!)

Ik ben zelf moeder van een puber van 15 die ik n.a.v. diverse tics heb laten onderzoeken. De diagnose kwam na 10 sessies bij de jeugdprychologe dat hij een autistische spectrum stoornis had en ADHD. Dit laatste vond ik niet eens erg want ik was er inmiddels aan gewend dat hij altijd praatte en niet rustig kon blijven zitten. Ik zei wel steeds wat van zijn tics en als ik het niet deed, dan zijn vader wel! Na de diagnose heb ik een gesprek met de psychologe gehad waarin ik vroeg hoe ik het beste ermee om kon gaan. Het eerste wat ze zei was dat ik het moest accepteren dat hij zo was. Die tics moest ik negeren, want daar kon hij niets aan doen, dit MOEST hij doen! Het is te vergelijken met iemand zeggen dat hij niet met zijn ogen moet knipperen. Zo`n dwang is dat! Dit heeft mij veel duidelijk gemaakt en van mijn zoon viel een enorme last van zijn schouders, want hij trok zich die kritiek erg aan.
Hij is inmiddels (door de relaxtere omgang misschien) over zijn ADHD heengegroeid. Hij heeft nog wel heel veel energie, maar is relaxt. Ik heb ook altijd medicatie geweigerd, maar dat is een keus die jezelf moet maken. Sommige kunnen niet zonder en functioneren alleen met 'Ritalin' of iets dergelijks. Ik denk dat je ouders eens een gesprek met een ervaringsdeskundige of psycholoog moeten voeren om ook erachter te komen wat er zich in jouw hoofd afspeelt. Wijs ze daar eens op of spreek er eens over met je behandelaar/huisarts. Leg ze uit dat het je stoort dat ze zo reageren en dat je wilt dat ze eens van een expert horen waarom je niet aan hun eisen kunt voldoen.

Beste Karlijn, je bent nu zoals je bent , en je doet op jou manier toch je best door het in ieder geval te proberen !Je bent je er bewust van , dat is al veel waard ! Voor jouw is is dit al een enorme belasting . Voor je ouders en misschien broer(s) - zuster(s) is dit ook moeilijk ,en ik denk dat ze met het voortdurend erop wijzen dat je rustig moet zijn hun machteloosheid hier tegen uiten en heel erg van je houden !! Jij hebt niet gevraagd om dit te hebben , je ouders ook niet ! Je probeert gewoon je best te doen . Ik ben geen arts , maar ik hoop voor je dat je in de toekomst hier zelf meer vat op krijgt , het kan sturen en een normaal rustig leven kan leiden ! Heel veel sterkte hiermee . Gr.

hallo
jij heb een lichte vorm van adhd en ben dus nogal druk. hoe kunnen ze van jou dan verwachten dat je rustig moet doen .. ik vind dat ze meer begrip voor jou moeten hebben .. kan heel goed begrijpen dat jij niet leuk vind om vaak te horen dat je rustig moet zijn ... zij / hij moeten eens in jou schoenen gaan staan .. ik vind te voor woorden hoor dat ze zo met je om gaan .. praten met hun lukt je niet .. uit je gevoel eens op papier .. en leg dat eens op tafel .. laten ze er dan maar eens over na gaan denken .. je heb er toch niet om gevraagt om lichte vorm van adhd te hebben .. je heb het gevoel dat je alles fout doet .. probeer dat ut je hoofd te zetten . al weet ik dat dit niet mee zal vallen .. ze moeten jou steunen niet tegen je zeuren enz ..zet hem jij mag er ook zijn
vergeet dat niet!!
heel veel sterkte

Je moet je nooit een minderwaardigheidscomplex laten aanpraten..dàt even als eerste punt.

Leef je eigen leven en laat je door anderen iets anders opleggen/opdringen.

Wellicht kan het een oplossing voor je zijn als je op jezelf zou gaan wonen..want als je alleen bent..kan niemand zich aan jou storen.

Als dat (nog) niet mogelijk is..probeer dan om af en toe even lekker 'wat stoom af te blazen' in je eigen kamer.

Als je je huisgenoten iets wilt mededelen en het lukt jou niet..schrijf ze dan een briefje en laat dat via de post bezorgen.

Zorg ervoor dat jij op het ogenblik van de postbezorging even niet thuis bent.

Een brief lezen ze in zijn geheel en onderbreken..kunnen ze jou dan niet.

Succes!!

Gr. Ton