Is het erg als je denkt dat je ouders niet jou ouders zijn?

Nee dat is niet erg, en ook al niet vreemd, veel kinderen denken dat wel eens.

Toegevoegd na 8 minuten:
Nog even een reactie op je toevoeging.
Ook dat gevoel is herkenbaar, voor veel kinderen van jouw leeftijd.
Juist omdat je aan het puberen bent, dat maakt je onzeker.
Je ouders zullen vast veel van je houden, voor hun is een puber in huis ook niet makkelijk :)

Probeer eens te praten met je ouders, op een rustig moment(dus niet gaan roepen als je ruzie hebt of als ze boos zijn op je) en vertel ze wat je voelt.

Nee, zolang je ouders niet hetzelfde over jou denken is er niets aan de hand.

Het is niet erg. Maar wel een goede reden om eens met je ouders te gaan praten. Verschillen jullie zoveel?

Toegevoegd na 3 minuten:
tja, als ik jou toevoeging lees dan komen de herinneringen weer terug, ik dacht dat ook wel eens in mijn pubertijd hoor. Voor jou lijkt het allemaal zo oneerlijk.

Nee, als je maar met liefde en respect bent opgevoed, kunnen ook niet je echte ouders wel ouders zijn.

Nee hoor, we fantaseren er allemaal wel eens over dat we eigenlijk bij een ander gezin horen en ooit een keertje verwisseld zijn (tenminste: alle meiden die ik er wel eens over gesproken heb, herkennen het!)
Zo lang het geen obsessie wordt, is er niks aan de hand.

Ja het is vervelend als je dat denkt. Alleen denken is wel erg ja. Als je niet zeker weet, zoek het dan even uit. Het hangt natuurlijk wel van af hoelang al dat ze jou ouders zijn. Wat mij betreft je moet niet zo denken. Het zijn vast wel je ouders... Hoelang zit je al bij hun?

Als je hele leuke ouders hebt is dat minder fijn.
Als je ouders niet zo leuk zijn kan ik me er wel iets bij voorstellen.
Ik dacht het vroeger ook wel eens.

Het is niet erg als je dat denkt, maar het is wel erg als je het gelooft...

Schijnt erbij te horen, bij puberleeftijd dus, dat broertjes en zusjes voorgetrokken worden(in jouw ogen). maar misschien denken jouw ouders dat je broertje meer aandacht nodig heeft dan jij, omdat jij t wel redt en hij nog niet.
Maar het gaat over, ook het puberen, en dan wordt de verstandhouding met broers en ouders vaak weer wat makkelijker.
En er zijn vast wel foto's van vlak na je geboorte die niet gemaakt zouden kunnen zijn als je ouders je ouders niet waren.

Ik heb tot ongeveer mijn 13e gedacht dat mijn ouders (vooral mijn moeder) niet mijn echte ouders waren. Heel vaak had ik het gevoel dat op een dag mijn echte ouders mij zouden komen halen. Dat is nooit gebeurd ;)

Het is heel normaal als je ouders jou niet snappen of andersom. Veel kinderen hebben dit. Als je aan het puberen bent, dan wordt het nog iets moeilijker, maar weet wel dat je ouders van je houden en soms ook niet weten hoe ze met je om moeten gaan.

Praat veel met je ouders over je gevoelens dat helpt jullie beide dichter bij elkaar te komen. Zeker in de pubertijd is dat heel belangrijk zodat je niet uit elkaar groeit.

Succes!

Soms denk je broertje of zusje geadopteerd is... na een tijdje denk je dat jezelf geadopteerd bent... en nog een tijdje later ben je blij dat je 1 familie bent!

Nee, dat is niet erg.

Ik wist het zeker. Dat ik niet een echt kind van mijn ouders was.
Mijn broers en een zus, die waren allemaal anders.
En ik werd niet begrepen.

Praat eens met je broertje.
Misschien denkt die wel hetzelfde.

Toegevoegd na 1 minuut:
Als je broertje niet te veel in leeftijd scheelt met jou.
Want dat geloof dat je niet van je ouders bent,
komt met een bepaalde leeftijd.