Wat is het gewoonste om tegen je ouders te zeggen? u of jij?

Maar net wat jouw ouders willen. Zelf zeg ik U tegen mijn ouders, ben niet anders gewend, maar mijn kinderen zeggen jij tegen mij.

U is het netst vind ik

Tegenwoordig is het zeker jij. In Nederland in ieder geval. Ik weet niet hoe men er in Vlaanderen mee om gaat.

vroeger was t u.tegenwoordig is t meestal jij en je.ik vind jij/je beter omdat een mindere afstand creëerd,en de ouder meer menselijk maakt.meestal werd u gebruikt als een respect-vorm.maar ik vind dat respect niks te maken heeft met afstand/rangen maken.

ik zeg altijd u

In Nederland is jij tegen je ouders of zelfs grootouders zeggen helemaal normaal.

ik zeg je tegen mijn ouders en in belgje is het u teminste dat hoor ik vaak maar is net wat je zelf wilt en wat je ouders prettig vinden

ik heb altijd U moeten zeggen tegen mijn ouders het is meer respect voller tegen over je ouders. Tegen mijn vader wil ik soms wel eens JIJ zeggen en dat vind hij geen probleem zolang ik maar respect voor hem heb. Mijn dochter zegt jij tegen mij het net wat je kind zelf aan leert.

Ik heb altijd "je"en "jij" gezegd. Als ik al "u" tegen ze zeg dan is dat natuurlijk ironisch bedoeld.

jij, dat zeg ik altijd

Jij zeggen tegen je ouders is heel normaal in Nederland. Ik denk dat het voor je kind lastig wordt als hij/zij dat niet kan en dat dat op school later gekke reacties uitlokt.

Er is geen gewoonste.

Het is net wat je ouders je tijdens je opvoeding hebben geleerd.

Pa, papa, dad, ouwe, Jan, he there, etc.

We zijn net aapjes en doen alles na wat ons geleerd is.

Ik ben zelf moeder en onze kinderen zeggen je en jij.Ik persoonlijk vind dat u veel te veel afstand schept.

Misschien moeten we dat U maar snel afschaffen,voor familie, vrienden en bekenden.
Het voorkomt veel verwarring. Respect toon je door je houding.
En wil je wat extra respect? Draag eens een stropdas en poets de schoenen. Maar ja, of dat nog van deze tijd is.

Het maak niet zo veel uit. Voor de respect is u wat netter natuurlijk. Wij zeggen meestal jij.

We leven niet meer in de tijd van vroeger dus is het jij of je.

Zelf zeg ik altijd "Jij" Maar als ik dan kinderen "U" hoor zeggen denk ik altijd zo van, ben ik ordinairer opgevoed?

je hoort altijd u te zeggen tegen iedereeen die volwassen is

niet zoals de belgen tegen iedereen dat is te veel van het goede

Dat kunt u / jij hier vinden:
http://www.goeievraag.nl/vraag/spreken-kinderen-ouders.52983

De wat oudere generaties zullen U gewend zijn net als ik.
Mijn buurjongetje van n8 noemt zijn vader in het openbaar zeurzak kun je nagaan hoe die normen aan het vervagen zijn.
Zou ik in mijn kindheid op zo iets denken en men zou er zijn achtergekomen. Dan zou ik meer dagen nietkunnen zitten dan er letters in het woord hottentottententententoonstellingterrein zitten.

Het ligt aan de context. Wat vooral geldt is gevoel van respect. Mijn vader kan ik beledigen door U te zeggen.

Brengt mij op de vraag Wat is rescpect en waar komt het woord vandaan. Ga ik stellen ;-)

Hier in Twente heb ik nog nooit kinderen "u" tegen hun ouders horen zeggen. Ik vermoed dat het echt iets is uit andere delen van het land.

tegen mijn overgrootoma en oma zeg ik u dat hebben ze me aangeleerd tegen me ouders ben ik gewend om jij te zeggen.

Dat is denk ik heel erg verschillend voor verschillende generaties en ook voor cultuur ed. Voor mijn zus en mij (we zijn 31 en 33) is het de normaalste zaak van de wereld om jij te zeggen, en voor de meeste mensen van mijn leeftijd ook. Ik denk dat mijn generatie het omslagpunt is. Voor de kinderen van mijn zus zou het ondenkbaar zijn om u te zeggen tegen mijn zus en schoonbroer. Mij noemen ze ook bij de voornaam en jij en dat doen ze bij mijn ouders ook. Wij hebben daarentegen geleerd om onze grootouders aan te spreken met u, want dit deden onze ouders ook tegen hen. Ik denk dat je dit overneemt. Want mijn schoonbroer spreekt zijn ouders wel aan met u, en mijn zus en haar kinderen doen dit daarom ook. Dat laatste is denk ik meer verbonden met een bepaalde dorpscultuur, tenminste zo ervaar ik het vaak.

Of u meer respectvoller is hangt ook af van de context. Ik respecteer mijn ouders niet minder door ze met jij aan te spreken, zij en ik zouden u ook als erg afstandelijk ervaren, we hebben een erg hechte relatie. Van de andere kant had mijn moeder dat ook met haar moeder, maar het u zeggen is nu eenmaal zo gegroeid in die tijd.

Het is gewoon wat je gewend bent en waar je je beiden het prettigst bij voelt. Geen van beiden is fout, als het maar goed voelt.

Dit ligt vooral aan je opvoeding
wat jij het gewoonst vind.
Ik ben opgevoed door u te zeggen.
Dat is me zo aangeleerd dat ik tegen alle oudere mensen u zeg, sommige worden dan een beetje boos omdat ze niet met u willen worden aangesproken.
Dan ga ik over op de je/jij aanspreek methode.

Wij zeggen geen u in onze familie, omdat familie hetgene is wat het dichtste bij je staat. Een deel van onze familie komt uit Duitsland en daar zegt men tegen familie ook geen u. Zelfs in het gebed wordt daar God met jij aangesproken omdat je een "kind van God" bent.

Ik trek de vergelijking met de Engelse taal. Daar bestaat geen probleem tussen 'U' en 'Jij'. Alles is daar 'You'.

Maar niettemin hebben de (meeste) kinderen daar bepaald wel respect voor hun ouders. Hieruit kun je de gevolgtrekking dus maken dat het niet in het ene of het andere woordje zit. Maar waarin dan wèl?
Ik zoek het in de intonatie, de mimiek, de manier waarop je je ouders benadert, de lichaamstaal enz. Daaruit blijkt voldoende of je als kind al dan niet respect voor hen hebt.

Of alle ouders dat respect wel verdienen is een vraag van een heel andere orde.

Groetjes,

Ton

Jij klinkt voor mijn gevoel fijner dan voel ik me sneller thuis dan als ik U zou zeggen.
Het is wel logies dat je tegen andere mensen U zegt die ouder zijn, maar bij ouders hoeft dat voor mij niet.
U klinkt ook zo streng.

Ik ken bijna niemand die nog U tegen zijn/haar ouders zegt, het meest voorkomende is JIJ/JE.

Ik heb altijd jij gezegd tegen mn ouders en mijn kids doen dat ook tegen mij.

zelf is het beleefder om U te zeggen.
Ik mag van mijn ouders zeggen jij. En eventueel bij andere mensen die het niet willen om u genoemd te worden. Bij andere mensen zoals onbekende ofzo zeg ik heel beleefd u of bij kennissen. En op sites,, als ik met mensen praten die ouder is dan ik.

ik zeg meestal jij.

Ik zeg jij. Ik zeg eigenlijk alleen u tegen m'n docenten denk ik..

Jij, omdat jouw ouders een deel van jouw sociaal omgeving zijn.

Ik spreek mijn moeder aan met jij, ze zou van haar stoel vallen van het lachen als ik U zou zeggen.

"Doe maar gewoon" zou ze zeggen.

Dat heeft met meer of minder respect (zoals hierboven wordt gesuggereerd) natuurlijk niets van doen.

De meeste mensen die ik ken tutoyeren hun ouders.

ik zeg altijd jij

Ik heb altijd jij of je gezegd, maar noem mijn moeder wel mam of mams want dat met die voornamen bij ouders vind ik zo raar.

Ikzelf zeg jij tegen mijn ouders, maar tegen vrienden/kenissen en familie U.

Mijn nichtje van 5 zegt tegen iedereen je en jij. Cassieres in de winkel zeggen tegen iedereen je/jij. Volgens mij zegt iedereen je/jij.

Denk dat het net zo is waar we mee zijn opgevoed, mocht ik een kindje krijgen dan leer ik hem/haar wel zoals ik het heb geleerd.

Ik vind het beleefder om tegen "vreemden" of mensen die ouder dan mij zijn U te zeggen. Behalve als ze dan zeggen zeg maar je/jij (soms heb ik daar toch nog moeite mee, bijv. tegen een oma van 90 je/jij te zeggen)

Wij hebben er als ouders voor gekozen een kind ons met je en jij te laten aanspreken omdat we u te afstandelijk vinden.
We hebben ons echter nimmer bij de voornaam laten noemen omdat het fenomeen papa en mama heel belangrijk is, zelfs als je kinderen volwassen zijn.
Ik heb bij hen gemerkt dat deze bijzondere band tussen ouders en kinderen een bijzondere naam verdient.
Op de levenspartner na zou de band tussen kind en ouder het innigst mogen zijn, je blijft je leven lang vade of moeder van je kind. Wat wel belangrijk is dat je je kind NIET als kind blijft behandelen en denkt als over een kind, als je je zoon of dochter voor de geest hebt.
Dan sta je je meegroeien in de weg en dat levert wel problemen op.
Wat ook heel belangrijk is, is dat je je kind met respect behandelt en rechtvaardig bent, als je kind in een zaak gelijk heeft en je kiest dan voor je partner omdat man en vrouw het naar de kinderen toe altijd eens (gezind) moeten zijn, verlies je je geloofwaardigheid en gezag.
WAAR moet een kind die het bij het rechte eind heeft zijn recht halen als papa en mama onder een hoedje spelen , want zo voelen ze dat dan?

Er is niets mis mee om als je kind gelijk heeft, OOK je excuses als ouders te maken, hoe kun je van een kind iets verlangen wat je zelf niet beheerst.
Veel ouders denken met het toegeven van fouten het respect van hun kind te verliezen.
Het tegendeel is waar, je fouten toegeven moeten de kinderen primair van hun ouders leren.
Op deze manier is het respect wat je kind voor je heeft niet op leugens gebaseerd , maar wordt gedragen door het besef dan papa en mama OOK fouten maken , maar ze wel toe kunnen geven.

In onze opvoeding hebben we natuurlijk veel fouten gemaakt, wel hebben we bovenstaande naar eer en geweten toegepast.
Het gevolg is dat onze kinderen met respect, gezag en feilbaarheid om kunnen gaan en daarin niet krampachtig zijn.
Ook helpt deze strategie tegen liegen. Straffen is nauwelijks nodig, na het inzien van de fout kun je afspreken er van te leren hoe het niet moet en er niet overbodig veel stress op te gooien, wat liegen in de hand werkt.

De simpele Bijbelse regels: behandel een ander als u zelf behandeld had willen worden EN prikkelt (irriteer /straf) uw kinderen niet (onnodig/teveel) ,opdat ze niet moedeloos (onverschillig/ uitgeblust/ murw) worden.-
hebben ons bewezen dat deze duizenden jaren oude wijsheden nog niets aan waarheid hebben ingeboet.
Goede raad is echter net als medicijn, je moet ze wel toepassen.

ligt eraan hoe jullie met elkaar omgaan
en wat je ouders willen.
mijn ouders willen graag dat ik jij zeg
maar wel pap en mam

Het gewoonste om te zeggen is dat wat je gewend bent. Ben je U gewend dan is dat het gewoonste. Ben je JIJ gewend dan is dat het gewoonste.

Heit of Mem geen je of jij of u.

Het is maar net hoe de ouders tegen over de kinderen staan. Maar als het je eigen kinderen zijn of ouders is mijn voorkeur U.

ik zeg gewoon jij/je tegen mijn ouders mijn ouders vinden het zelf niet fijn als ik u zeg en respect krijgen ze toch wel

zoals iemand anders ook al zij moet je dat gewoon aan je ouders vragen. als zij het fijn vinden dat je ze u noemt, zou ik dat doen. maar als ze het niet erg vinden als je, je zegt mag je dat doen. volgens mij zeggen de meeste mensen in nederland je tegen de ouders, en zijn er een paar mensen (20% ongeveer) die u zeggen. dus het is helemaal niet raar als je u moet zeggen.

Tegenwoordig zeggen kinderen meestal je en jij tegen hun ouders. Vroeger was het normaal om u te zeggen.

U zorgt ervoor dat er een bepaalde afstand is tussen ouder en kind, net als tussen docent en leerling. Hiermee laat je zien dat je respect hebt voor je ouders of docent omdat zij ouder zijn dan jij en ook meer te zeggen hebben, ook over jou. Dit kan misschien wel goed zijn, maar tussen ouder en kind is jij toch wat toegankelijker nu. Dit haalt een stuk afstand tussen ouder en kind weg, maar hierdoor zal het kind ook eerder dingen toevertrouwen aan de ouder, gesprekken lopen makkelijker en het schept meer een band met de ouders.

Dat hangt van de ouders af... wat zij het prettigst vinden...
Alle kinderen leren eerst 'jij en jou' te zeggen, omdat zij zelf zo aangesproken worden...
Op een bepaald moment moetn ze leren tegen volwassenen 'u' te zeggen... en dan is het aan de ouders om te bepalen of zij ook 'u' willen worden...of 'jij' willen blijven.
Voor zowel ouders als kinderen kan die overgang van jij naar u wel even een moeilijk moment opleveren...zeker als ouders er (te) lang mee wachten...
Mijn broers en zusjes en ik moesten vanf m'n 13e ineens 'u' gaan zeggen...dat was heel raar, en wij voelden ons ineens op afstand gezet... het is ook nooit gebeurd... we zeiden geen jij meer, maar het was 'wat denkt pappa', of 'wat zegt mamma...'. Als je het van het begin af aan doet heb je dat ongemakkelijke moment niet...

In sommige talen word er geen onderscheid in gemaakt. In het Engels bijvoorbeeld "you", word in alle gevallen gebruikt.
De talen die de tweede persoon hebben opgesplitst in 2 verschillende woorden, zoals het Nederlands, "u" en "jij", hebben de 2 woorden als doelstelling ze gebruiken om de positie ten opzichte van anderen aan te geven.
Wanneer "je" en "jij" word gebruikt betekent dat je op gelijke voet, positie, etc. als de andere staat.
"U" daarentegen geeft aan dat je de ander "hoger" acht dan je zelf. Geeft een beetje respect weer.
Door te werken met "u" zal je jou plaats ook kennen tegenover de ander.
Ga je voor een baan solliciteren, of sta je voor een rechter, koning, koningin, etc., getuigd het niet van respect om "je" en "jij" te gebruiken.
Ben je naar je ouders niet gewend "u" te gebruiken, dan zal je in je taalgebruik ook niet gewend zijn om dan ineens "u" te gebruiken.
Dit kan ongemerkt bij een sollicitatie kunnen meewegen. Als je na te beginnen met "u" gevraagd word door de andere persoon om te schakelen naar "je"en "jij" is dat nooit een probleem.
Als je "je" en "jij"gebruikt in gesprek met je ouders, zal je je makkelijker hun een "grote mond" geven. Het klinkt wat raar met tegenspraak "u" als "grof" woord te gebruiken.
Veel ouders vinden het niet erg als "je" en "jij" word gebezigd tegen hun door hun kinderen, maar moeten wel beseffen dat hun kinderen het woord "u" wel bezigen in gesprek met anderen, die respect verdienen.
Maar dat is dan lastig als ze het niet gewend zijn en zelfs uit hun vocabulaire is verdwenen.
Als je ouders willen dat je hen "jijt"en "jout", besef wel wat de bedoeling van "u" is, en wanneer het wel degelijk gepast en vereist is die te gebruiken.

meestal hey ouwe :D

Nee ligt eraan hoe je bent opgevoed mijn ouders werden naar van het idee dat ik ze U zou moeten noemen maar bij andere thuis vrienden of wat dan ook zeg ik wel U

Wij hebben ons altijd bij de voornaam laten noemen door de kinderen.( Niet eens bewust. Het liep gewoon zo) En bij vrijwel alle vriendjes en vriendinnetjes (later vrienden/vriendinnen) van onze kinderen gebeurde thuis precies hetzelfde.
Heel veel anderen, buren, familie, kennissen, collega's enz. vonden het altijd heel raar. Het werd vaak respectloos genoemd.
Onze kinderen vonden het op hun beurt weer gek dat sommige kinderen hun ouders met u of mama enz. aanspraken. Zij veronderstelden een periode dat dit met name gebeurde in zeer conventionele of in achterstandsgezinnen.
Hoe dan ook, wij hebben altijd gevonden dat onze kinderen minstens zoveel respect voor ons hadden als al die kinderen voor hun ouders die met pa, ma e.d. werden aangesproken.
Het is echt een misverstand om te denken dat dit ook maar iets met respect te maken heeft.

het is maar net waar je je prettig bij voelt. persoonlijk vind ik u wat afstandelijk klinken, maar iemand die het niet anders gewend is weet niet beter.

Ik zou u mijn strot niet uitkrijgen, alleen als ik ze wilde jennen. Jij tegen een leraar en/of diens voornaam gebruiken kan ik daarentegen ook niet uitspreken.

Maar voor je oriëntatie wat het gewoonste is, hier is er 1tje voor de jij's :)

Toegevoegd na 5 minuten:
Het zal voornamelijk verschillen per cultuur en generatie: de oudere generatie heeft waarschijnlijk meer u's, evenals de christenen of islamieten.

ik zei zelf u en mijn kinderen zeggen jij tegen ons

Ik denk dat het ligt aan hoe je opgevoed bent of je u of jij/je zegt tegen je ouders. Als ouders eraan hechten om met u aangesproken te worden zullen ze hun kinderen dat aanleren. Ik zeg altijd jij/je tegen mijn ouders en de mensen uit mijn omgeving doen dat ook.

ik zeg gewoon de de namen van de mensen

Dat is heel verschillend denk ik. Persoonlijk vind ik wel dat er een bepaalde afstand wordt gecreeerd door het zeggen van "u" tegen ouders. Je kunt ook op een respectvolle manier met ouders omgaan, zonder dat je je ouders u hoeft te noemen. Zelf zal ik dan ook nooit tegen mijn eventueel toekomstige kinderen zeggen dat zij geen jij mogen zeggen.
Ik denk dat het ook iets is wat vooral vroeger normaal was, maar tegenwoordig wat minder vaak voorkomt. Opa's en oma's en onbekenden spreek ik daarentegen wel altijd met u aan.

volgens mij verschilt dat tegenwoordig heel erg per situatie.
Ikzelf zeg 'je'en 'jij' tegen mijn ouders, maar een vriendin van mij, zegt 'u' tegen haar ouders, en noemt hen 'vader' en 'moeder', ik daarentegen gewoon pa en ma. zo heeft iedereen wat hij of zij, en de ouders het prettigst vinden.

al kan dat in de loop der tijd nog wel veranderen, zo zei ik vroeger af en toe wel 'u'. Het ligt dus echt aan de situatie en de verstandshouding tussen ouders en kind.

Tjah... Ik gebruik altijd jij tegen mijn ouders.