Ik blijf maar verdrietig om de scheiding van mijn ouders, wat kan ik doen?

Zoek iemand op, bijv. een psycholoog om er mee te praten.
Dat helpt echt!

Misschien kun je er over praten met je beste vriend of vriendin

Het is niet egoistisch, wat je denkt en voelt. Het is belangrijk dat je mensen hebt die met je meeleven en waar je je verhaal aan kwijt kan. Als ik je zou kennen zou ik dat doen. Sterkte.

Vraag op school of er eens iemand van schoolmaatschappelijk werk met je wil praten. Die kunnen er ook voor zorgen dat je, indien nodig, verder geholpen wordt.
Ga dus gewoon even aan je juf of meester.

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd voor je!

Het zal vast heel moeilijk voor je zijn, maar leer het accepteren.
Je vader blijft je vader en je moeder blijft je moeder, of ze nu wel of niet samen zijn.
Jouw ouders doen dit alleen omdat samenblijven voor hen niet meer mogelijk- of zelfs ondraaglijk is.
Begrijp dit.
Ze willen jou niet ongelukkig maken, ze voelen nog steeds voor je wat ze altijd voor je gevoeld hebben. Maar dit is voor ze nodig, voor hun eigen geluk.
Het zijn verder nog steeds dezelfde mensen :)

Heb je al eens met je ouders gepraat over deze situatie, hoe je het ervaart?
Val ze daarbij vooral niet aan, ze doen je niet opzettelijk pijn, maar er is geen andere manier.
Wie weet waar een goed, openhartig gesprek toe leidt!

Veel sterkte.

Wat ga jij door een ontzettend moeilijke tijd heen, Hart...
Het is al zo verschrikkelijk moeilijk te leren begrijpen en accepteren, dat je ouders niet meer van alkaar houden, en niet meer bij elkaar willen zijn. Maar als ze dan weer een tijd bij elkaar komen, ga jij natuurlijk héél erg hopen, dat het weer goed komt, en dat de zwaarste tijd achter de rug is.

En dan is het dus toch niet gelukt : wat ontzettend verdrietig voor je ouders, maar wat extra-moeilijk voor jou...

Voor je ouders, die , misschien tegen beter weten in, het tóch nog een laatste keer geprobeerd hebben met elkaar, is dat een heel zware tijd geweest. Maar de streep is definitief getrokken, nu er nieuwe partners in het leven van je ouders zijn gekomen. Het kán zijn, dat dit geen 'blijvertjes' zijn : ze zijn allebei nog verwond door alles wat ze hebben meegemaakt met elkaar, en ze zoeken en vinden nu troost en afleiding bij de nieuwe man en vrouw.

Het is voor jou niet om aan te zien, dat 'kleffe' bij elkaar zitten, maar probeer te begrijpen, dat het voor hen een pleister is op een heel pijnlijke wond.

Als ik jou was, zou ik een volwassene proberen op te zoeken, die met allebei je ouders goed op kan schieten, en die jou heel goed kent, en die je vertrouwt. Misschien een tante of oom, of de beste vriend/in die vaak bij jullie thuiskomt, of wíe je ook te binnen schiet. Iemand, bij wie jij gewoon 'verdrietig kind' mag zijn. Iemand die jou goed kan begrijpen, en even helemaal op de eerste plaats zet.

Want je ouders doen dit misschien niet genoeg, nu.
En leeftijdsgenoten kunnen wel heel goed luisteren, maar misschien niet je een raad of een troost geven, waar jij wat aan hebt, op dit moment.

Ik stuur je van hier uit veel liefs en veel sterkte, het is een rottijd, maar je moet er nou eenmaal doorheen....dus zoek iemand op, die jouw diepe verdriet kan begrijpen.

Dat je in een kleine depressie zit is in een situatie als deze heel normaal, je bent dan ook niet egoistisch, dat je ouders uit elkaar zijn is al erg genoegen en dat ze allebei een nieuwe partner hebben maakt het niet gemakkelijker voor je ,je voelt je misschien zelfs schuldig dat ze uit elkaar zijn, en in de steek gelaten omdat ze niet voor jou en elkaar gekozen hebben maar voor hun nieuwe lover.
De personen waar je als eerste mee zult moeten praten om met hun en jezelf in het reine te komen zijn je ouders, afzonderlijk of met zijn drieen alleen dan kun je erachter komen waar de echte problemen liggen in de verhouding tussen jullie, niemand hoeft schuld te hebben aan een scheiding maar je kunt je bezorgdheid uitspreken over hoe jij je nu voelt en ook kun je je hart dan luchten over het feit dat jij het er zo moeilijk mee hebt .
Als deze gesprekken niet het gewenste resultaat hebben zul je ook met je ouders naar de huisarts moeten die je kan doorverwijzen naar een gespecialiseerd zorgverlener op dit gebied

Verder ben ik het eens met iedereen die je een hart onder de riem wil steken. Via je leerkracht en/of het maatschappelijk kan je misschien bij een groep kinderen komen die hetzelfde hebben meegemaakt. Er samen over praten en huilen, helpt echt.

Hieronder een site die door een meisje is begonnen waarvan de ouders ook zijn gescheiden.

Het is vaak ook een tweestrijd die gevoelens die je hebt. Want natuurlijk wil je bij allebei je ouders leven. Misschien voel je je misschien schuldig dat ze uit elkaar zijn gegaan om jouw.
Maar dat is zeker niet waar. Je ouders zijn uit elkaar omdat zij erachter zijn gekomen dat ze niet zo goed meer bij elkaar passen.
Deze beslissing is voor hun ook heel moeilijk geweest, juist om hun liefde voor jouw. Maar de situatie is schijnbaar zo onhoudbaar geworden dat zij het niet verder aankunnen. Dat is ook een vorm van liefde voor jouw. Want ze willen ook niet dat jij hun ruzies constant zul zien. Daar zal jij ook steeds verdrietiger om worden. Dat jij die ruzies moet aanzien.

Ook is het moeilijk om hun nieuwe partners te accepteren. Je zult waarschijnlijk ze als een vervanger zien voor je vader of moeder. Dat wil je niet want je hebt maar 1 vader en 1 moeder. Dat is ook helemaal juist. Zie het dan ook niet als een vervanging, want je vader of je moeder zul je nooit kwijtraken.
De partner wil ook helemaal geen vervanging zijn. Zij wil zijn/haar eigen plekje vinden in die nieuwe situatie.

Het moeilijkste is voor je dat het niet meer is zoals vroeger. Dat dat nooit meer zo zal zijn. Ook dat is waar, hoewel die prettige tijden waarschijnlijk ook wel erg lang geleden is.
Het moeilijkste is om verandering door te gaan. Dat is een verlies en dat zal een rouwproces nodig hebben. Gun jezelf die rouwproces, gun jezelf die tijd.

Bespreek het ook maar eens met je ouder(s). Dat jij het zo moeilijk vind als ze klef doen. Juist dit bespreken is belangrijk. Niets is zo prettig om je werkelijke gevoelens te kunnen uiten. Juist dit hoort bij het rouwen.

Kijk eens op deze site.

http://www.kindertelefoon.nl/

Je kunt praten, mailen, chatten met mensen die daar speciaal voor jou zijn. Alles helemaal gratis!
Het zijn mensen die heel goed kunnen en willen luisteren. NIKS gek vinden, hele goede raad kunnen geven en die NOOIT iets doorvertellen aan een ander.

Sterkte!!!

Je hebt al veel mooie tips en antwoorden gekregen hart....doe er wat mee dat is belangrijk nu.

En niet vergeten dat ook jij (zelfs in deze moeizame pubertijd :) je eigen kracht hebt, ook al voel je dat misschien niet nu...Maar je hebt het echt!!

Nu kun je er uit putten. Heel veel sterkte en goed dat je hier je moeilijke tijd bespreekt!!

je hebt al veel reacties gehad, doe je voordeel daar mee, en praat met je ouders over jouw verdriet.maar het blijft jammer dat het tussen voor jou 2 hele belangrijke mensen de liefde niet wilde lukken, als ze ouders kunnen blijven functioneren is met wie ze op de bank zitten op den duur niet belangrijk meer.heel veel sterkte

Als je ouders gaan scheiden, is er voor jou ongewild een situatie ontstaan waar je niet voor hebt gekozen.
Dat je verdriet hebt in deze periode is eigenlijk heel normaal.
Je wilt namelijk het liefst je ouders bij elkaar zien, omdat je van ze houdt.
Helaas loopt het soms anders,en is het voor ouders wel de beste keus om niet meer samen te zijn.
In ieder geval accepteer je verdriet!
Als je je gaat verzetten tegen je verdriet word het alleen maar erger, er komt een dag dat de tranen er niet meer zijn.(ook al kun je dat nu niet voorstellen)

Praat vooral met kinderen op school waarvan de ouders ook gescheiden zijn.
Vraag ze hou het voor ze is, en hoe ze ermee om gegaan zijn.Je zal dan veel verschillende verhalen horen, en je misschien niet zo heel alleen voelen in de situatie

Ik ben nu 42 jaar, en toen ik 6 jaar was zijn mijn ouders gescheiden.
Ik vond dat toen ook heel erg!
En had er veel verdriet van.
Uiteindelijk is het verdriet verdwenen.

Ik wens je veel sterkte, en goed van je dat je deze vraag hier gesteld hebt!
Ik hoop dat je wat kunt met alle antwoorden die je hebt gekregen.

Lieve Hart, echoïstisch ben je zeker niet. Het is allemaal moeilijk voor je. Je ouders hebben iemand om van te houden en jij zit daar helemaal alleen. Probeer iemand te vinden die je vertrouwd en praat. Het helpt je waarschijnlijk om door te kunnen.

bij het leger des heils helpen je ze graag,met alles wat ze kunnen doen

ga iets leuks doen met je vriendine of ga met je iemand er ober praate die je vertrouwt ...

Mijn ouder zijn ook geschijde. ..