hoe benader ik mijn 19e jarige dochter het beste na een lange tijn geen contact te hebben gehad?

Beste,
Doe het stap voor stap neem kleine stapjes,jij kent je dochter het best dus je weet hoe grote stappen je moet nemen...Verwen haar een beetje geef haar leuke cadeautjes dat ze zou willen hebben....Ik kan niet echt veel helpen,maar allensinds succes!

Aan haar het initiatief laten:
"Waar heb je zin in ?"
"Wat lijkt je een leuk idee ?"
En niet proberen te sturen.

Stel zelf een eerste contact voor op neutraal terrein. Gewoon iets simpels zonder dat het aan tijd gebonden is. Een kop koffie in een prettig restaurantje waar je even kan praten.

Als de sfeer ontspannen is kan je verdere ideeën opperen, zo niet dan kan je dochter rustig opstappen zonder zich opgelaten te voelen.

Als je het contact nog moet leggen, maak dan meteen duidelijk dat jij het bent geweest die in het verleden fout heeft gehandeld, dat je daar grote spijt van hebt en dat je het goed wilt maken. Daar moet je mee beginnen, en niet daarmee wachten tot jullie eindelijk weer eens samen zijn.
Dan zie je daarna wel of je gezellig gaat koffiedrinken met z´n tweeen om het verder uit te praten. Maar maak die fout dan niet opnieuw. Ze is nog jong, maar al wel een volwassen vrouw (neem ik aan).

Ik vermoed dat het beter is dat je, zoals Poet zegt, eerst zelf wat opties bedenkt om te haan doen en je dochter daaruit laat kiezen. Dan geef je de dochter het gevoel dat de moeder er over nagedacht heeft maar open staat voor de keuze van haar dochter. En wat heel belangrijk is moeder: ga niet lopen jammeren en huilen dat je het zo slecht gedaan hebt, daar jaag je haar mee weg. Als je iets hebt recht te zetten en je bent bang dat je moet huilen, schrijf het dat eerst op papier. Bedenk voor jezelf of je het haar voorleest of dat je de brief aan haar geeft. Als je al weet dat je alleen snotterend de brief voor kan lezen, geef hem dan maar aan haar. Maak er een verzorgde brief van, een brief om te bewaren. Verder: ga niet uit schuldgevoel van alles voor haar kopen of doen. Wanneer ze onderweg iets ziet wat ze mooi vindt kan je dat altijd kopen en het haar de keer erop geven, dan heeft ze niet het gevoel dat je haar afkoopt maar dat je werkelijk naar haar geluisterd hebt. Heeel belangrijk: luister naar haar!! Ga niet (weer) je eigen emoties op de voorgrond zetten, ook niet als ze je dingen verwijt. Ook niet als je het niet met haar eens bent. Het zijn haar gevoelens, zo heeft zij dingen ervaren, ga er niet tegenin. Respecteer haar ervaring. Geef eerlijk antwoord op haar vragen. Als zij zich uitgesproken heeft kan jij rustig zeggen dat je het heel waardevol vindt om te horen hoe zij erover denkt en dat het je spijt dat je haar zoveel pijn gedaan hebt. Ga maar niet geforceerd proberen het goed te maken, geef het de tijd, geef haar de tijd. Ze moet ervaren dat het echt is wat je zegt, dat jij je problemen zelf oplost, dat je niet meer op haar leunt. Ga leuke dingen doen met je dochter, zodat ze het langzaamaan weer leuk vindt om bij je te zijn. Je krijgt blijkbaar die tweede kans, neem die kans met je volwassen moederhart aan. Veel plezier.

Lieve Allison, het eerste waar je best mee kan beginnen is met... jezelf. Je hebt op elk moment het beste gedaan wat je kon doen met de kennis en vaardigheden die je op dat moment bezat. Als jij je gaat schuldig voelen of dergelijke, straal je dat ook uit naar je dochter, en dat werkt niet. Je hebt haar zoals je schrijft "onbedoeld" emotioneel belast, maar ook als je dat willens en wetens had gedaan, heb je op dat moment gedaan wat er voor jou mogelijk was. Mogelijk vanuit de pijn die je ongetwijfeld zelf hebt geleden in een ver en/of dichtbij verleden.
Dat betekent natuurlijk niet dat je je dochter niet kan erkennen in de pijn die ze gehad heeft. Ook zij heeft op dat moment gedaan wat in haar mogelijkheid lag, en "weggaan" is hierbij één optie. Ik denk dan aan mijn eigen situatie, waar ik thuis ben weggelopen met 18 en mijn zus meer iets had van "wat denken die wel, ik ga hier gewoon de confrontatie aan". Niets van beiden was beter of slechter, het was gewoon anders.
Het beste is met open geest je dochter te verwelkomen. Bekijk het als een vreugdevolle gebeurtenis dat je elkaar weerziet. Als bij jullie lichamelijkheid kan, neem haar dan bij de hand of omhels haar en zeg oprecht dat je blij bent dat je ze ziet. Wees gewoon jezelf en vraag haar hoe het met haar gaat, zonder verwachtingen noch verwijt als het niet naar je zin is wat ze nu doet met haar leven. Als je over je pijn van haar weggaan vertelt doe het dan kort en niet schuldbeladen (noch naar jezelf, noch naar haar). Vertel haar gerust over je gevoel, en als er tranen of kwaadheid komen, laat het toe zowel bij jou als bij haar. Spreek in ik-boodschappen en neem verantwoordelijkheid voor je gevoel (dus niet : je deed me pijn toen je wegging, maar "ik voelde me triest en kwaad toen je wegging"). Je hebt altijd de keuze over hoe je je voelt, dus uit het "triest en kwaad" zijn gerust, maar leg het niet bij haar. Toon begrip, maar laat ook niet toe dat ze haar gevoel bij jou legt.
Ga je vooral NIET verontschuldigen voor wat je deed of voelde, en verwacht dat ook niet van haar.
Misschien is het leuk om samen iets te doen wat je beiden leuk vind, bv. naar de markt gaan. Dat kan het ijs breken. De "diepe gesprekken" kunnen dan nadien nog indien er behoefte aan is.

Toegevoegd na 7 minuten:
Dat je dochter het lef had weg te gaan, toont dat ze niet té zwaar geparentifiseerd is en je ook veel goed gedaan hebt in je opvoeding. Mocht je nog emotionele pijn hebben, adviseer ik een deskundige op te zoeken als je dat nog niet deed.