Waar kan ik terecht over ervaringen en oplossingen i.v.m. manipulatie door kinderen tgo hun ouders?

helaas kan alleen de vader hier iets aan veranderen.. als hij inziet wat er gebeurt, hoe een 13jarige zijn mening aantast... dan pas kunnen er acties ondernomen worden..

Ik zou aanraden om een bezoek te brengen aan een psycholoog of dergelijke.. zowel vader als zoon..

er zijn wel meerdere informatie-hulp-lijnen zoals vb de opvoedingslijn en dergelijke waar je je als derde persoon kan informeren..

http://www.ouders.nl/mdiv2002-hulplijnen.htm

Elk kind voelt dat wat je hier stelt, elke vader manipuleert en elke moeder manipuleert het kind, daar ontkomt een ouder niet aan... En dat hoort ook zo, maar dan natuurlijk niet in die mate dat het pijnlijk is of ondraaglijk zoals in het geval dat ik te voelen krijg in jouw vraag...

Maar manipulatie is per definitie niet slecht of verkeerd, het kind heeft in zijn vroegste ontwikkeling alles geleerd door nadoen van de ouders en is derhalve al manipulatie van de ouders in de goede zin des woords...

Maar als het de spuigaten uitloopt en het kind verstikt, dan is het TE en TE is nooit goed... Dan moet de ouder erop aangesproken worden EN het kind...

Het is zeer lastig om hier als buitenstaander bij in te grijpen, als die vader niets strafbaars doet, dan kun je niets, helaas...

Het kind naar een vertrouwensarts laten gaan, wellicht met de hulp van de moeder, als die nog in beeld is... Anders kun je totaal niets en moet je achter de schermen toekijken... Helaas maar er zit niets anders op...

Ligt er aan wie 'je' is in dit verhaal....
Als 'je' de nieuwe partner bent, is het heel moeilijk om er iets aan te doen omdat die bloedband sterker is dan welke relatie ook.
Als 'je' de broer of zus bent in dit verhaal, kun je proberen het gedrag te spiegelen door je ook eens een tijdje manipulatief te gaan gedragen en er dan je vader mee te confronteren...
Als 'je' de vader bent, kun je het stoppen door hele duidelijke grenzen te gaan stellen, en ze desnoods op papier te zetten (een dertienjarige snapt dat).
Als 'je' een behulpzame buitenstaander bent, zul 'je' eerst heel zeker moeten weten dat er niet iets anders aan de hand is (sommig gedrag wordt nog wel eens voor manipulatie aangezien terwijl het dat niet is). En dan voorzichtig een goed gesprek met de vader aangaan.
Andere vragen die 'je' zou moeten proberen te beantwoorden:
Waarom doet het kind dit? Is het bang dat het verlaten wordt? Heeft het gewoon te lang in alles zijn/haar zin gehad? Waarom staat de vader het toe? Is hij onzeker? Heeft hij geen voorbeelden gehad van hoe een opvoeding kan zijn? Kan hij het kind te weinig echte aandacht geven? Heeft hij een schuldgevoel? Heeft hij er zelf last van?
Pas als hij het zelf ervaart als een probleem zal hij er iets aan kunnen en willen doen.

Op zijn/haar ontdekkingstocht naar grenzen en het verleggen ervan, komt hier tevens het uitoefenen van macht bij kijken.

Te groot zelfvertrouwen in persoonlijk machtsgevoel kan iemand in situaties brengen om grenzen te gaan verkennen. In deze fase is niets heilig, ook ouders niet.

Het kind zal niet stoppen wanneer zijn/haar grenzen niet duidelijk aangegeven worden. En de rol bij uitstek hiervoor ligt bij de vader. Het is dus aan de vader om hulp in te schakelen, handvatten te krijgen om zo het evenwicht weer terug te vinden en herpakken.

Waar je terecht kan,weet ik niet...vraag je huisarts eens,al zou ik zo'n probleem wel zelf aanpakken.Gewoon hard optreden en haar privileges ontzeggen.Er is er maar 1 de baas in huis,en dat moet normaal gesproken de vader zijn.