gebeurt het vaker dat je mensen een gestorven familielid eigenlijk niet missen?

ik heb zoiets ook gehad met mijn opa. Ik was er best veel, maar omdat hij toch al een redelijke leeftijd had bereikt (82) kon ik er totaal niet om rouwen. Ik bleef maar denken: "hij heeft een goed leven gehad".

Wat ik wil zeggen dat je absoluut niet de enige bent, als je iedereen zou moeten blijven missen, dan kom je ook niet verder. Natuurlijk mag je wel om iemand rouwen of missen, maar blijf er (naar mijn mening) nooit TE lang mee zitten.

Ik hoop dat ik een beetje antwoord heb gegeven op je vraag, het is een nogal ingewikkelde vraag...

Misschien had je je er onbewust al een beetje op ingesteld, dat zij zou overlijden : misschien was ze ziek, of had ze je zelf verteld, dat haar leven eigenlijk 'klaar' was, zodat het niet volkomen onverwacht was voor je.
En dan is iemand je zó vertrouwd, dat je de lijfelijke aanwezigheid niet zo mist, omdat je haar geest ( wat ze zei, wanneer en hoe ze iets zei, hoe ze keek, hoe elke zondagochtend de koffie klaarstond, enz enz) nog helemaal om je heen is.

Zolang de herinnering helemaal levendig is, blijft een persoon in jou voortleven. Als mijn zus en ik samen op vakantie zijn, zijn onze overleden ouders eigenlijk mee op reis, omdat wij precies weten, wat ze zouden zeggen, wat ze zouden zien, waarvan ze het meeste zouden genieten - en al zou ik dolgraag hun stemmen weer eens willen horen, of bijv. mijn nieuwe katten aan ze willen voorstellen, missen we hun eigenlijk niet, omdat ze zó dichtbij zijn. We voelen hun warmte en hun liefde overal om ons heen.

Misschien is dit raar - maar het gebeurt dus vaker!

Als de band niet zo groot was, is het heel goed mogelijk. Toen mijn eerste oma overleed, had ik er in het begin helemaal geen last van. Maar na een paar weken, begon het toch pijn te doen, misschien komt dat nog bij jou?

Ik kan me voorstellen, dat je het een onprettig idee vind, dat je haar niet mist, maar daar kun je helaas zelf weinig aan veranderen. Steun de rest van je familie die het nu wel zwaar hebben, ze hebben je nodig.

wanneer je oma of opa overlijden is de hele familie in rouw, maar bij de een is het verdriet intenser/heviger dan bij de ander.
soms zal je zien dat ook mannen, die zich normaal niet zo emotioneel tonen, nu wel tranen in de ogen hebben, het raakt hen dieper dan je zou denken.

bij jou zelf ligt dat iets anders, de generatie van je grootouders is oud en voor een heleboel jonge mensen is het dan logisch en acceptabel dat een opa of oma komt te overlijden, je verwacht het tenslotte

ook kan het zijn in dit bijzondere geval dat voor jou een hoofdstuk afgesloten is: iedere zondagochtend koffiedrinken bij oma, dat hoorde bij deze oma.

denk niet: ik had niet zo'n diepe band, want waarschijnlijk komt het gevoel van verlies nog.

Het is niet van te voren te voorspellen.

Toen mijn vader overleed heb ik hem vreselijk gemist en nu nog, na 18 jaar, mis ik hem bij belangrijke gebeurtenissen.

Toen mijn moeder overleed 4 jaar geleden, heb ik nauwelijks gemis gevoeld tot nu toe.

Toch had ik tijdens hun leven een veel intensere band met mijn moeder en begrepen mijn vader en ik elkaar niet goed...

Raar he?

Maar weet je, het is zoals het is, neem jezelf niets kwalijk. Denk niet dat je niet genoeg van haar hield omdat je haar nu niet echt mist.
Het helpt inderdaad om te zien dat iemands leven geleefd is, "klaar is".
Dan heb je er mogelijk meer vrede mee.

Voel je maar niet schuldig, je oma zal er alleen maar blij om zijn om te zien dat je niet ongelukkig bent (mocht zij je kunnen gadeslaan :-)

Ik heb het net als Nieuwsgierig, bij belangrijke gebeurtenissen, of als we met familie samen zijn, is het alsof de geliefden die overgegaan zijn erbij zijn en ons glimlachend gadeslaan.
We praten ook over en tegen ze alsof ze erbij (zouden) zijn.

Dus ja, het gebeurt echt vaker dat je een familielid niet mist na het overlijden.

Waarschijnlijk was de band met je oma op een of andere manier niet zo heel erg sterk. Dat komt wel vaker voor bij mensen. Het is dus niet raar.