Hoe kan ik meer afstand tussen mijn moeder en mij creëren en deze situatie dragelijker maken?

Een goed gesprek kan wonderen verrichten. Ik denk dat je haar duidelijk moet maken dat je niet meer haar "kleine meisje" bent, maar een volwassen vrouw begint te worden en prima wat meer verantwoordelijkheid kan nemen voor je eigen daden.

Schrijf je gevoelens op ( en blijf beleefd ) vertel erbij dat je vroeger altijd een hele speciale band hebt gehad met haar, maar dat je wilt dat zij jou een beetje los gaat laten. Zeg dat je nog steeds een goede band wil, maar dan op een ander niveau. 10 uur door de weeks vind ik niet zo raar, waarschijnlijk ga je nog gewoon naar school. In het weekend zou het best iets later kunnen. Waarschijnlijk ziet jou moeder je vriend als bedreiging. Jij laat je minder op je kop zitten en gaat opeens tegen haar in. Je moeder zal denken dat het door je vriend komt en dat hij slechte invloed op je heeft. Probeer haar uit te leggen dat dit niet het geval is. Dat je ook samen met je vriend af en toe eens iets leuks wil doen met je moeder. Het loslaten van een dochter is ook niet altijd even gemakkelijk. Je bent bang dat je je dochter niet meer kan beschermen. Probeer dus zoveel mogelijk vertrouwen te geven dat het niet allemaal los loopt. Je moeder bedoeld het waarschijnlijk goed, maar pakt het verkeerd aan. Dus schrijf je gevoelens op en leg de brief op haar kussen. ze zal het lezen voordat ze gaat slapen, en heeft dan mooi de tijd om daar over na te denken. Succes !

Zo te horen is je vader ook niet iemand die het tegen je moeder durft op te nemen, of is hij dezelfde mening als zij toe gedaan?
Probeer desnoods met vader en broer een verbond tegen je moeder te sluiten, zodat ze wat redelijker wordt.
Wel typisch dat jullie eens zo goede band nu danig is verstoord.
Je moeder zou moeten begrijpen dat kinderen ook volwassen worden.

We lezen natuurlijk alleen jouw verhaal, en daarop baseer ik het idee mèt jou, dat je moeder niet kan aanvaarden, dat jij je vleugels wat meer wil uitslaan. Hetgeen heel normaal is voor een meid van 17.
Het kan heel goed zijn, dat zij het daar heel moeilijk mee heeft en uit liefde voor jou handelt (misschien is ze bang je kwijt te raken of dat je in allerlei moeilijke situaties komt), maar niet inziet, waar ze mee bezig is.
Loslaten van je kinderen is voor de meeste (vooral) moeders ook echt moeilijk.
In je tekst staat, dat je een vader en een broer hebt: is het een idee om met hun te praten over wat je dwars zit? Misschien kan je vader dan met haar praten. Je vader is net zo verantwoordelijk voor zijn kinderen als je moeder.
Ik hoop, dat dit een optie voor je is en dat je er met je moeder uit gaat komen.

Toegevoegd na 2 minuten:
Wat ik vergeten ben: in je vraag staat hoe je meer afstand kan creëren. Dat is nou waarschijnlijk precies wat je moeder niet wil en daardoor zal de situatie dus niet dragelijker worden, integendeel.
Praten lijkt mij in eerste instantie de beste optie.... en als dat niet direct met haar lukt, dan met je vader en/of je broer.

Er zijn mensen, vooral moeders, die maar heel moeilijk kunnen aanvaarden dat 'hun kleine meisje' groot wordt.

Ze worden er aldus mee geconfronteerd dat ze zelf wat ouder aan het worden zijn

En voor hun gevoel zijn ze 'niet meer belangrijk' omdat ze 'hun kleine meisje' niet meer kunnen bemoederen.

Ze voelen hun invloed en hun 'nodig zijn' meer en meer afbrokkelen.

Daardoor worden ze wat wrevelig en reageren dat af op de, in hun ogen, schuldige. In dit geval ben jij dat dus.

Maar ze gaan er gemakshalve aan voorbij dat elk mens volwassen wordt èn dat ze ZICHZELF ook van HUN ouders hebben moeten vrijvechten.

Iemand zou daarom je moeder de ogen eens moeten openen..en de meest voor de hand liggende persoon zou je vader moeten zijn.

Wat ik je dus aanraad is: Praat eens met je vader en vraag hem 'iets' aan de verhouding tussen je ma en jou te doen door haar te vertellen dat ze op de verkeerde weg zit..

Als je vader zich daartoe niet geroepen voelt, zou je kunnen overwegen mijn antwoord te printen en haar dit stukje te laten lezen.

Wellicht zal het haar, overigens onbedoeld, wat pijn doen..maar ze MOET gewoonweg aanvaarden dat jij binnen een jaar een volwassen jonge vrouw bent...

En wil zij nadien weer een goede verstandhouding met jou krijgen, dan rest haar geen andere mogelijkheid dan dat zij jou de kans je te ontplooien, niet tracht te ontnemen.

Veel sterkte en groetjes,

Ton

Voor ouders is het loslaten van kinderen vaak een hele moeilijke opdracht. De puberteit, als kinderen zich al dan niet fel gaan afzetten tegen hun ouders is dan de periode waarbij ouders min of meer gedwongen worden om los te laten. Om kinderen zichzelf te laten zijn, een eigen identiteit te laten opbouwen. Ouders die dit proces erkennen zullen hier ook geen groot punt van maken. Ze weten dat puberteit over gaat en vooral : dat ze belang heeft.
Blijkbaar ben jij iemand die "braaf" gebleven is in de puberteit, je niet echt hebt afgezet en losgemaakt. Maar vroeg of laat komt bij iedereen de drang om het eigen leven te gaan leiden, en dat is bij jou nu het geval. Jij tracht het allemaal op een opbouwende manier bespreekbaar te maken, door de manier waarop zij reageert veronderstel ik dat je vrij permanent met een schuldgevoel rondloopt. Je moeder reactie lijkt me ook vrij irrationeel, wat kan wijzen op een dieper geworteld probleem in haar karakter. Mijn vraag is of je schuldgevoel echt pas ontstaan is op het moment dat je je onafhankelijker ging opstellen of altijd al subtiel meespeelde in je symbiotische relatie met je moeder. En dat het hierdoor komt dat je tot hiertoe erg "braaf" gebleven bent en wat een leegte hebt opgevuld in je moeders leven omdat je je op de één of andere manier verantwoordelijk voelde voor haar welzijn. Iets wat nu dreigt te verdwijnen en wellicht veel angst geeft bij haar.
In ieder geval : als jij je verder confirmeert om de lieve vrede te bewaren zal je moeder het nooit "leren". zij heeft wellicht iets meegemaakt wat tot dit gedrag heeft geleid. Maar hoe dan ook moet zij haar eigen problemen aanpakken, en dat ben niet JIJ.
Als het niet verandert (d.i. in eerste instantie als er niet over gesproken kan worden) kan je desnoods je moeder confronteren met het gegeven dat je vanaf volgend jaar meerderjarig bent en in theorie dan het huis uit kan. En hiervoor ook reëel de mogelijkheden te verkennen. Niet omdat je je wil wreken maar omdat het op deze manier niet echt houdbaar is voor jou.
Stop dus met "braaf" zijn en je verantwoordelijk te voelen over haar. Hiermee bedoel ik niet dat je op je moeder moet gaan schelden, maar wel dat je je eigen leven leidt en je recht opeist om mee de huisregels te bepalen ipv ze opgelegd te krijgen. En desnoods de opgelegde huisregels niet meer opvolgt en dus niet braaf om 10/11 u thuiskomt.
Niet de makkelijkste weg, maar wel de enige die ooit tot verandering kan leiden als praten niet lukt...

Hoi, ik kan me jouw probleem verschrikkelijk goed voorstellen. Ik ben zelf ook 17 jaar oud en heb precies dezelfde problemen. Wat bij mij alleen anders is, is dat ik door de weeks om half 10 thuis moet zijn en in het weekend ligt dat eraan of ik de volgende morgen moet werken. Stel dat ik moet werken word het die avond 11 uur, maar stel dat ik niet hoef te werken word het misschien wel 2 uur. Wat ik altijd probeer te doen is goede afspraken maken en dit opschrijven. Wat mijn moeder dan doet is meteen haar standpunt opdringen en zij heeft gelijk. punt. Maar dat is niet de manier. Jouw moeder hoort naar jouw te luisteren, je bent per slot van rekening volgend jaar 18. Volwassen dus (officieel op papier.) Je kan een gesprek aangaan met je moeder en hierbij de punten naar voren brengen die jij erg vervelend vind. Probeer hier vervolgens afspraken over te maken en het op te schrijven (wat ik eerder al zei), leg dit blaadje of kopietje op een plak waar dit te zien is. (op tafel of misschien aan een prikbord) Als je moeder boos word om een domme reden, wijs haar hier dan op. Vraag bijvoorbeeld: 'Mama, waarom word je nou ineens boos als ik dit zeg?' Of vraag wat zij vervelend vind. Stel dat ze dan zegt dat je ''brutaal'' bent, zeg dan op een normale toon: 'Het enige wat ik zei was....' en herhaal vervolgens wat je gezegd hebt. Dit zal je moeder erop wijzen dat ze inderdaad zelf fout zit en jij niet degene bent die brutaal is. Bij ons thuis is het al zo ver dat ik depressief word en naar een psychiater ga. Dit is opzich wel fijn, want mijn moeder word ook op haar punten gewezen en op de goede plek gezet, maar als je dit zelf kunt oplossen zou dat veel prettiger zijn.

Verder vind ik 10 uur door de weeks, persoonlijk, een goede tijd. Je moet de volgende dag immers ook weer vroeg op en naar school.
De tijd in het weekend kan opzich wel omhoog, probeer hiervoor met je moeder te gaan zitten en stel bijvoorbeeld zelf consequenties te bedenken als: 'als ik niet op tijd thuis kom, dan moet ik het volgende weekend eerder thuis zijn.'

ik hoop dat je wat hebt aan deze hulp van een leeftijd genootje. (: