Kan een foute man WEL slagen in een relatie?

Dan zou gebrek aan empathie/inlevingsvermogen en het schuldgevoel nav zijn daden, wispelturigheid, respectloos gedrag en liegen en bedriegen patronen ( de verkeerde patroon) mogelijk zijn te doorbreken mits de foute man dit inziet? Ook wanneer er wellicht een verslaving achterzit ( verslaafd aan aandacht en sex)

inderdaad.

Ik ben het wel met je eens, je kan gewoon een man niet dwingen te veranderen. Alle vrouwen denken dat. We kunnen wel wat aanpassingen doen en dan is hij mister perfect.
Vrouwen nooit dat denken!\

Maar dan cijfer je jezelf ontzettend weg en blijft je eigen argwaan en onzekerheid in stand alleen omdat hij dan zijn gang kan gaan. Je blijft hoe dan ook in een relatie wat niet in balans is. Het is niet fair voor de afhankelijk partij.

Door een punt achter de relatie te zetten ga je niet mee in het fout zijn van de man. Op het moment dat je doorgaat met een relatie met een "foute man" blijft het fout zijn gewoon beloond.
Fout gedrag wat niet stopt ( bedriegen, vreemdgaan etc) leidt als je verstandig bent tot het einde van een relatie. Liefde in een relatie is niet onvoorwaardelijk, je moet juist voorwaarden eisen, anders wordt een een grote bende. Je moet achteraf kunnen zeggen dat het de moeite waard was. Waarom blijven als er ook nog mannen bestaan die zich WEL kunnen gedragen. Als je eenmaal in zo een goeie relatie zit met een niet-foute, zeg "normale" man, vraag je je echt af (met schaamrood) waarom al die onzin ooit pikte.. Denk er om, je verdient beter!

Hmm zo waar maar toch zo moeilijk...

True, patronen kan een ieder doorbreken. Dat vergt inzicht en bereidheid, en niet iedereen kan dit. Ik heb meegemaakt dat er een psychotherapeut aanwezig was en zelfs toen werd het te confronterend voor de man in kwestie en werd het continu op ' een andere beleving' gegooid. Ondanks dat zijn gedrag als onveilig en 'problematisch' binnen een monogame relatie werd bestempeld. Het kan werkelijk alleen wanneer je inziet dat je gedrag en handelingen niet ok zijn. Wanneer je je tekortkomingen bespreekbaar maakt en deze uitspreekt. Maar wanneer je zelfs niet wilt inzien, compenseren of een 1 op 1 gesprek met een psycholoog uit de weggaat WIL je denk ik niet geholpen worden.

Dank voor je reactie!
Mag ik het nog ietsje anders stellen? De man HOEFT ook niet te willen! Hij HOEFT zijn gedrag zelfs ook niet te zien als tekortkomingen. Hij is vrij om te leven zoals hij dat wil, net als ieder mens.
Maaaarrrrr: er zijn in een relatie (meestal) 2 partijen en misbruik maken van je partner vind ik zeer laag. Leven als een vrij man is m.i. okee, maar dan moet je daar ook de consequenties van aanvaarden en dat betekent dan: je niet binden. Ook de partner zal dan moeten inzien, dat hij niet de man is om een langdurige relatie mee te hebben, of ze zal zijn gedrag moeten accepteren.
Het ligt dus m.i. niet alleen aan de man....!

yeps, zo is het ook, maar eigenlijk met alles wat problematisch kan zijn in een relatie.
om welke reden men hier samen niet aan kan werken, en aan wie het ook moge liggen: als je je er niet gelukkig bij voelt, en genoeg om jezelf geeft moet men af en toe 'het graag willen laten slagen' en alle goede bestwil laten voor wat het is, en zelf veranderingen aanbrengen.
door een ander pad in te slaan. (bij mijn ex kwam het niet eens tot hulpverlening of therapie haha, hij was niet gek of agressief, maar de rest van de wereld vroeg hierom en ziet problemen die er niet zijn) patronen zijn idd te doorbreken, is het niet bij een ander dan wel bij jezelf. een combi 'van' is zinvoller maar helaas niet in alle gevallen mogelijk. niet geholpen kunnen worden (bv bij kwaadaardig NPS) hoeft mogelijk niet betekenen dat mensen niet geholpen willen worden? maar goed, 'foute mannen' is een enorm breed begrip, en vaak staat men veel toe waar men later op vast loopt of dingen die pas later aan het daglicht komen. (eerst inpalmen, en dan bespelen is wat anders dan iemands levenwijze 'spannend' vinden om je vervolgens minder prettig bij te gaan voelen om maar even een voorbeeldje te geven.

Ben ik met je eens.
Bij kwaadaardig NPS heb je het over een stoornis en da's dan weer een geheel ander verhaal. Dat staat ook niet in de tekst van vraagstelster.
En daarbij: het gaat hier over "foute" mannen, maar er zijn ook "foute" vrouwen. Vreemdgaan, liegen en bedriegen komt bij beide geslachten voor.

+ Wendy

Dank je wel!

kunnen o.a biochemische factoren dit ook beinvloeden, en op welk gebied? (bv iemand met autisme, of iemand met een persoonlijkheidsstoornis)

Lastige vraag. Een persoonlijkheidsstoornis zou dit kunnen beinvloeden denk ik. Hierdoor kan iemand in primair functioneren blijven hangen. Aan de andere kant, een antisociale persoonlijkheid (Anaal volgens Freud) is geen voortdurende staat van zijn. In mijn persoonlijke visie kan iemand therapeutisch geholpen worden met het herkennen van zijn gedrag en het (cognitief) veranderen. In alle andere gevallen zal het primair functioneren fundamenteel kunnen worden uitgebreid met secundair- en tertiair functioneren.

Ik vind dit een zeer interessant onderwerp. Ook omdat er mogelijk veel te herleiden is naar de hechtingsstijl. Wanneer je iemand treft met een 'onveilige' hechtingsstijl kan dat flink botsen in een relatie. Ik vind het tricky om gelijk over een persoonlijkheidsstoornis te spreken al is gebrek aan empathie en kritisch naar je eigen gedrag en tekortkomingen toch ook iets wat je is aangeleerd? Misschien omdat je dat niet van je ouders hebt meegekregen? Bron: psycholoog Bowlby oa. http://nl.wikipedia.org/wiki/John_Bowlby

Carpediem ik wil de vergelijking niet maken met een persoonlijkheidsstoornis (van welke aard dan ook) maar het kwam in me op bij het lezen van de vraag. bv iemand met autisme weet mogelijk niet op het juiste moment op de 'juiste' wijze te reageren, en kan zo in een 'eigen wereldje' zitten dat het lijkt of bep. vaardigheden (empathie, rekening houden 'met') er niet zijn, maar mogelijk zijn ze niet toe te passen.
er zijn dan mogelijk vaardigheden bij te leren (tot een bepaalde hoogte) zodat relaties/interactie in het algemeen iets soepeler verlopen als deze persoon zich bewust is (wordt gemaakt) op de momenten dat het niet spontaan gaat. als ik hier t.o. een persoon zet met een bv een NPS is het een heel ander verhaal.
kijken naar het eigen gedrag (introspectie) is dan een hekel punt, als het al niet onmogelijk is (niet aangeleerd, of men wil dit simpelweg niet -leren-) niet iedereen is zich even bewust van zijn eigen doen en laten, en wellicht missen sommige mensen de vaardigheden die hiervoor nodig zijn, en/of deze helemaal niet in het centrale bewustzijn aanwezig -kunnen- zijn? er zijn idd heel veel factoren (of een combinatie van) die mee kunnen spelen. @hans bedankt voor je reactie.
ik vind het net als Carpedien een boeiend onderwerp (stof om wat op het web verder te surfen) ;-)

Wanneer er echt sprake is van een persoonlijkheidsstoornis, zal het nog veel moeilijker zijn dan voor een 'normale' foute man, om de fout zelf in te zien en er gemotiveerd mee aan de slag te willen. Het is een boeiend onderwerp!

Helemaal mee eens: zonder voorinzicht kan inzicht niet gegenereerd worden en zal een transformatie nagenoeg uitgesloten kunnen worden. Hoe nu zo iemand tot voorinzicht te brengen is hier de grote vraag. Wellicht is een antwoord in de homeopathie te vinden (filosofisch): pas als de pijn hoog genoeg is zal genezing worden gevonden.

De aanpak van de partner is dus van groot belang. Ik ben ook van mening dat onzekere vrouwen die hun grenzen niet goed kenbaar maken dit proces zelf in stand houden en het laten ontwikkelen tot een desastreus punt. Helaas ben ik zelf wel deze fout gaan maken. Te zorgzaam, lief, wel grenzen aangeven maar er niet werkelijk de consequenties hanteren om hem te laten zien dat het gedrag problematisch is en een veilige, gebalanceerde relatie niet bevorderd. Ik heb zelf gemerkt dat verwijtend zijn, verdrietig, het bespreekbaar maken, zijn gedrag aan de kaak stellen averechts werkt. Want dit zijn aanvallen. En zal je als benadeelde partij niet het gewenste effect opleveren. Je hoopt dat wanneer er een gezinssituatie is, met jong kindje, dat iemand het wel inziet en kritischer naar eigen gedrag kijkt omdat je niet zomaar iets wilt weggooien maar dat heeft tot op heden niet mogen baten. Zelfs gezamenlijke vrienden en een psychotherapeut hebben geen effect opgeleverd. Het respectloze, gewetenloze, geen grenzen/normen kennen, het vluchtgedrag en hun probleem bagatelliseren is voor de 'gezonde' ( en die is tussen aanhalingstekens!) partner slopend. Blijven hopen op een verandering, een 'eye opener' en zijn gedrag aankaarten is denk ik je slechtste strategie wat je kan opvoeren. Die eye opener is denk ik verstandig voor beiden personen.

Ach Carpediem83, wat ontzettend verdrietig voor je!!!!

Inderdaad Carpediem. Ik heb het al enkele malen in bronnen aangegeven, maar de bijbel voor alle vrouw die te lief zijn is "de ideale vrouw is een bitch". Humoristisch geschreven boekje waar je niet écht een bitch van wordt maar die je toch (soms hilarisch) toont hoe je een man bijna tot zulk een gedrag aanzet.
Ik weet het natuurlijk ook wel uit ervaring. Ik was lang de "zorro" van de mannen : degene die hen nu eens zou laten zien wat echt liefde betekent. Nu heb ik wel enkele relaties gehad met wie dat prima werkte, omdat zij idem deden. Dus het is zeker niet zo dat je bij alle mannen de "bitch" moet uithangen. Maar toch was er ook bij die relaties vaak dat ik niet wist hoe ik bepaalde fenomenen moest oplossen : hoe kan dat nu, ik ben zo lief voor hem en hij gaat gewoon voetballen terwijl ik op bevallen sta....? Maar zoals gezegd, bij die mannen kon ik het gewoon zeggen en dan veranderden zij hun gedrag.
Maar dan kwam die ene man in mijn wereld, waar ik helaas een hele mooie relatie voor liet vallen. Ik was al lang verliefd op hem, en miste in mijn relatie wat spanning (nu weet ik dat dat dom was, maar tja). Ik ben dus van mijn man weggegaan, en enkele maanden nadien met die ene man iets begonnen. Ik dacht echt dat ik nu de man van mijn dromen ontmoet had. Maar kort nadien bleek dat hij nog een vriendin had. Heb ik me toen even uitgesloofd, met het idee "dan kiest hij voor mij". Maar nietes, hij maakte het uit en koos voor die andere. Die veel minder lief was dan ik. We hebben dan nog een tijdje "iets gehad" omdat ik altijd maar hoopte dat hij terug kwam. Tot ik hem op een dag buiten gooide. Er klikte iets bij mij. Zijn natte droom was van met haar een vaste relatie te beginnen, maar omdat zij niet zo aantrekkelijk en leuk was dan ik, wilde hij me nog wel als minnares. Daar heb ik voor bedankt. Zeven jaar (!) heb ik voor die man getreurd. En toen op een avond na zeven jaar ontmoet ik hem in een café en zegt hij dat hij ook al die tijd om mij getreurd heeft. Nadien bleek dit ook gewoon een truc om me in bed te krijgen, wat gelukkig niet gelukt is (we hebben wel wat geknuffeld, maar zo ver ben ik dus niet gegaan). En dan kwam er nog een sms "eens een terrasje" en daar heb ik niet meer op geantwoord.
Eigenaardig genoeg weet ik dat die man nog altijd gevaarlijk voor me is. Ik voel me onbehaaglijk bij hem, ergens zet hij nog een "claim" op mij. En waarschijnlijk ook op vele andere vrouwen....

Het rare was dat ik dat patroon van me toen nog altijd niet door had. Zeven jaar nadien dus kreeg ik een nieuwe relatie met een ontzettend mooie man, waar alle vrouwen als bijtjes rond vlogen. Ik weet zelfs niet of het echt een foute man was, maar ik heb me toen zo uitgesloofd uit angst hem ook te verliezen, dat hij gauw het respect voor me kwijtraakte. En nog begreep ik er niks van : ik ben zo lief, waarom gebeurt me dit nu?
En dan kreeg ik mijn huidige relatie, en hopla, het was weer van dat. Oho, wat had die jongen toch veel meegemaakt, ik zal hem eens laten zien dat ik van hem hou. We zijn eerst een tijdje "platonisch" met elkaar omgegaan, omdat ik nog niet goed wist of ik wel met hem een relatie wilde. Ik voelde me gelukkig in mijn leven en wilde eerst zeker zijn dat een relatie een meerwaarde gaf. In die periode sloofde HIJ zich uit. Maar toen we een relatie kregen, kreeg ik het weer : het lieve-vrouw-syndroom. Ik liep met voeten onder mijn lijf uit voor hem, kookte de heerlijkste gerechten, nam een groot stuk van de dingen op mij (restaurants reserveren, fietsroutes uitzoeken, hotels boeken...), bracht voor hem eten mee zodat hij niet naar de winkel hoefde met zijn drukke job (terwijl ik zelf een megadrukke job heb) enz...We lazen samen de boek "mannen komen van mars, vrouwen van venus" en ik zag daar ook een verklaring in voor zijn soms onmogelijke gedrag : die jongen komt gewoon van "mars" dus daarom doet hij nors en onmogelijk. Hij zit gewoon in zijn stille fase....En als ik me slecht voelde dacht ik "aha, neerwaartse golfbeweging".

En dank zij de botsingen die ik met die man had zijn uiteindelijk mijn ogen open gegaan : zou het niet kunnen dat ik net omgekeerd moet handelen? Mede dank zij goeie vraag heb ik een hoop inzichten gekregen. Want natuurlijk is één weg een man buiten gooien, een andere is om eerst es te kijken wat je bij jezelf kan veranderen. Want geheid zou het anders in de volgende relatie net hetzelfde geweest zijn.
Nu ben ik dus veranderd, al kost het me nog steeds VEEL moeite eerlijk gezegd. Ik hou hem echt op afstand en doe mijn dingen. En kijk, plots verandert mijnheer ook. Ik krijg ineens wél lieve smsjes enz. net als in onze beginfase. Hij vraagt wanneer we elkaar zien, en oh sorry nee, dan heb ik repetitie (wat ook zo is, vroeger zou ik dan gewoon niet gaan repeteren zijn want "hij kom"). en dan wil ik gewoon mijn rust. Maar dan past het me wel.
Er zijn wel wat dingen blijven hangen uit de periode waarin ik nog een schaap was, dus ik ben er nog niet. Hij kan nog altijd zeggen "dat breng je wel even mee voor mij he". Maar daar staat tegenover dat ik dat nu ook tegen hem zeg, wel minder directief. "aha, ga je naar Action? Wil je dan es 4 wielen meebrengen voor mijn kast? Grote he".
Je ziet, het kan wel, maar het is een moeilijk weg voor de te lieve vrouw. Maar het is zoals in de bitchboek vermeld staat "onvoorwaardelijke liefde is heerlijk, maar de weg ernaar toe is dat je respect voor jezelf afdwingt".
En dat is het belangrijkste : sommige mannen zijn net jongens. ze zullen nooit uit zichzelf respect hebben voor een vrouw als deze voor het grijpen ligt. Er zijn ook bronnen die het aan het "natuurlijk jachtinstinct" van mannen wijten, en dat herken ik bij sommige mannen ook wel. Bij toeval had ik eerst drie partners die van thuis uit respect hadden meegekregen voor hun partner, aan wie dat zo was geleerd.
Maar ga er maar van uit dat bij vele mannen dit niet het geval is, en daar zal je dus voor moeten vechten. Tegen jezelf en je eigen liefheid. Want die liefheid heeft vaak niet met je "echte liefde" te maken, maar met angst om hem kwijt te spelen. En daarvoor verkopen te lieve vrouwen hun hart en ziel.

Dan heb jij het ook goed gedaan! :))))
Bij mij wil het niet werken, ondanks dat ik een kind van hem heb en helemaal geen moeilijk vrouw ben alleen over mijn grenzen laat denderen. Hij blijft strijden voor zijn vrijheid en wil niet naar zijn gedrag kijken want eigenlijk problematisch is. Want hij heeft er geen probleem mee want geniet er juist van. Het geeft bevestiging en is heerlijk die spanning. Een werkelijke IK tref je bij hem dan ook niet, want hij weet zelfs niet eens waarom hij het doet alleen dat hij het recht heeft te mogen doen wat hij doet en niemand MAG hem daarin beperken of veranderen.

Dat ben ik met hem eens..... maf misschien, maar dat meen ik. Niemand heeft het recht het leven van een ander te (willen) leiden of te veranderen. Het is zelfs zo, dat dit niet eens mogelijk is. En dat blijkt ook binnen jullie relatie.
Punt is dan wel, dat hij ook de consequenties van een dergelijke instelling moet aanvaarden en dus geen vaste relatie moet aangaan. Naast rechten heeft ieder mens plichten en die komt hij dus duidelijk niet na naar jou en jullie kindje toe. Heel moeilijk!!!