Hoe kan ik mijn moeder helpen met de lijdensweg van mijn oma?

Ik vrees dat je weinig kunt doen. Dementie is een nare ziekte waarbij je langzaamaan afscheid neemt van iemand die er lichamelijk nog wel is. Je moeder rouwt en dat zal niet zomaar overgaan. Misschien kun je haar helpen door op praktisch gebied dingen voor haar te regelen, of haar lekker even te laten uithuilen als ze dat wil?

Veel sterkte ermee!

ik weet niet of je nog thuis woont of niet, maar je helpt haar enorm door zoveel mogelijk huishoudelijke taken op je te nemen, zodat je moeder zich kan concentreren op haar moeder.
hierover praten doet ze denk ik liever met leeftijdgenoten, maar je ontlast haar zo wel met praktische zaken.
lief van je, succes met het helpen en sterkte met je oma!

Door samen veel naar haar moeder te gaan en gewoon te praten tegen je oma. Je oma heeft soms wel en soms niet in de gate dat ze dingen niet weet. Voor jou en je moeder is dit een zware tijd, probeer het een plaatsje te geven..
Beetje bij beetje ga je nu afscheid nemen en dat wil niemand van een dierbare.
Ik heb dezelfde ervaring op dit moment en vind het ook heel erg moeilijk... vooral de plek waar ze zit.. en dat mijn moeder niet kan vertellen wat er allemaal gebeurd waar de familie niet bij is...

Er zijn bijeenkomsten waar familieleden en partners naar toe kunen.
Daar kunnen ze lotgenoten treffen en tips vragen stellen hoe om tegaan met een alzheimerpatiënt en hoe om te gaan met het bij behorend verdriet.

De huishoudelijke taken overnemen dat eerder al genoemd werd is een goede manier. Ook af en toe (meer dan anders) zeggen dat je oma trots kan zijn op zo'n dochter en dat ze haar dingetjes goed doed zal haar helpen. Dus meer complimenteren en haar laten merken dat ze nodig of onmisbaar is. Heel veel sterkte.

Door er voor haar te zijn als ze je nodig heeft.
Dit kan zijn door haar te helpen in het huishouden als haar hoofd er niet naar staat,maar ook naar haar te luisteren als ze behoefte heeft om erover te praten.

Ik weet dat het moeilijk is,ik heb het hier zelf aan de hand gehad.

Om als kind ( jouw moeder) te zien dat haar moeder in een dergelijke situatie komt in een hele korte tijd is een hele zware dreun.
Iemand die haar dierbaar is, waar ze oneindig veel van houdt en wat ze alle liefde ,gezondheid en een gelukkige oude dag gunt is plots veranderd in een hulpeloos, vreemd afhankelijk en angstig wezen, wat ze niet herkent als haar eigen, sterke moeder.
Haar hele vertrouwde beeld is plots op z'n kop gezet en dat doet vreselijk veel pijn. Ik durf gerust te zeggen: dat hakt er stevig in.
Jouw moeder heeft voor een groot deel haar eigen moeder verloren en voelt de onmacht, de pijn en het verdriet over wat jouw oma nu overkomt. Opgesloten en lijdend.
Dat gun je niemand, zeker je eigen moeder niet.
Honderden emoties schieten bij jouw moeder door haar hoofd als ballen in een flipperkast, inclusief de geluiden en lichteffecten. En geef dan die emoties maar een begrijpelijke en beheersbare plaats. Dat kan niemand en dat moet je ook niet willen. Een mens is geen machine.
Emoties van verdriet, onzekerheid, angst, verzet om hetgeen haar eigen moeder overkomt, haar eigen emoties tengevolge van de situatie, haar (veranderde) rol naar jullie als kinderen, naar haar omgeving en de rest van de wereld.
Er wordt heel veel gevraagd van jouw moeder op dit moment.
Ook dit is een onderdeel van een proces waar jouw moeder nu mee te maken heeft. Een proces dat nog in volle gang is.
"Hoe kun ik haar helpen?" is jouw vraag.
Maak tijd voor haar zodat ze haar emoties kan verwoorden, ze haar gevoelens kan plaatsen. Luisteren, geen vragen stellen, er gewoon zijn in een geborgen sfeer. Laat jouw moeder het kind zijn dat ze ook is, haar verdriet kunnen delen bij een liefdevol luisterend oor.
Boodschappen voor haar doen, etc. is niet het eerste wat ze nodig heeft, dat komt daarna wel.
Wat ze nu nodig is, is iemand dicht om haar heen, weten, merken, ervaren en voelen dat ze er niet alleen voor staat.
Samen leven = samenleven.
Heel veel liefde voor jullie hele gezin.