Hoe reageer ik best als mn vriend telkens dreigt de "relatie te beëindigen" (om mezelf er dus niet door te laten overrompelen)?

wat bedoel je met "Mensen die van je houden kunnen je alsnog verlaten als ze merken dat dat slimmer is. De hersenen functioneren namelijk dan nog goed genoeg om zoiets te beseffen."?

Als je heel erg veel van iemand houdt en de relatie die je met diegene hebt gaat niet meer, is het nog wel mogelijk te beseffen dat het moet stoppen.
Ook al ben je helemaal weg van die persoon, je kan alsnog tegen jezelf zeggen "weetje wat, ik hou wel van hem/haar maar dit gaat gewoon niet meer, dit moet stoppen voordat we elkaar alleen maar meer pijn doen". Ik moet er wel bij zeggen: Hoe verliefder je bent hoe lastiger het wordt om op eigen kracht zoiets te beseffen, maar de mogelijkheid om het op eigen kracht te beseffen is nog reeel. Dat is dan alsnog goed te doen. En dat bedoelde ik met "de hersenen functioneren dan nog wel goed genoeg", omdat je dan nog steeds met je kop kunt denken in plaats van alleen met je hart. (overigens bedoel ik dit natuurlijk niet letterlijk, denken doet je hart niet) Maar stel nu, je bent niet of niet alleen verliefd op die persoon, en je houdt niet of niet alleen van hem, maar je bent ook voor je geluk afhankelijk van hem, je hebt hem als het ware nodig om te kunnen stralen, te lachen en te voelen. Dan kan jij nog heel moeilijk om nog te beseffen dat je bij hem weg moet. Als je iets denkt nodig te hebben zal je niet eens willen beseffen dat je het moet verlaten, laat staan het ook nog daadwerkelijk doen. En dat is een machtig wapen voor de ander, als hij zelf bang is dat je hem verlaat. Hij kan zich kwetsbaar opstellen en oprecht laten merken dat ie bang is je kwijt te raken, maar hij kan er ook voor zorgen dat hij onmisbaar wordt. En dat geeft hem, op een hele verkeerde en ongezonde manier, uiteindelijk dezelfde zekerheid. En dit gebeurt in nog veel ergere mate als je ook nog

Sorry, ik typ met een iphone en dat is niet zo overzichtelijk. Ik zie dat ik een zinnetje aan het eind vergeten ben weg te halen. Die moet je dan maar even wegdenken. Heb je hier trouwens wat aan of heb je zoiets van waar heb jij in godsnaam over?

ik ben zeker dat, als ik dat zou zeggen, hij mij achteraf de schuld zou geven omdat ik de relatie heb uitgemaakt :). Hij draait altijd alles zo dat het mijn schuld is. Maar ik begin meer en meer ook die optie te overwegen, dus als hij zegt "het is beter blablabla" dat ik dan zeg "okee, your choise". Maar dan komt mijn verlatingsangst naar boven...gek he.

Nee, het is helemaal niet gek dat jij bang bent hem kwijt te raken als je reageert met "Ga dan maar!". Maar je moet ook inzien dat hij misbruik maakt van jouw verlatingsangst, door constant te dreigen dat hij de relatie wil beëindigen. Hij heeft je dus helemaal 'in de tang' met dat dreigement. Dat is geen gezonde relatie: het maakt je volledig afhankelijk van hem.

ik heb net dezelfde overweging gemaakt: waarom laat ik niet waaien? volgens mij ben ik een oude relatie (met mijn ouders) aan het opkuisen. Ik hoop nog altijd dat hij op een dag zegt "okee, ik begrijp je helemaal, ik zie nu ook in dat ik je pijn gedaan heb en ik ben bereid om eerlijker te communiceren als jij me pijn doet". Of iets in die aard. In ieder geval : dat hij mijn ziel erkent. Maar hij roept in het donker "zie mij zie mij zie mij" niet alleen met ruzies e.d. maar constant. Wij zijn twee kinderen die van elkaar willen dat de andere hem/haar ziet. Een heel oud zeer dat we met elkaar afwerken allicht. Alleen zou ik denken dat het zou helpen mochten we dat dus beiden inzien en hieruit leren en erover kunnen praten met elkaar. Maar daar gaan we weer.... mijn ouders hebben ook nooit kunnen toegeven dat ook zij 'schuld" hadden aan mijn "gedrag" (bv. dat ik tot hoge leeftijd in mn broek plaste al kreeg ik dan telkens slaag). Ik heb mn ouders ooit geschreven dat ik gewoon wilde praten met hen en mn moeder zei enkel "hoe durf je zo een brief naar ons schrijven". Dat is exact wat mn vriend doet : mn boodschap negeren en me een schuldgevoel aanpraten. Mn vader had ook een overheersende moeder, durfde dit niet op onze moeder uitwerken (dat was een enorm kaliber) dus wij betaalden ervoor. Ook van die onzinnige redeneringen als bij mn vriend : dat wij niet moesten denken dat hij voor ons ging plooien e.d.
En hij ontploft dus echt wel constant, ik kan zijn eisen echt niet vervullen. Ik mag echt helemaal niks misdoen. En zo was het bij ons thuis ook : per ongeluk scheeltje laten vallen van een plastic pot en mn moeder ontplofte en ik kreeg slaag.
Ik moet dus uit de illusie geraken dat mn vriend ooit zal veranderen (toch niet zoals ik het voor ogen heb) en mn ouders van binnen loslaten. denk ik.

BTW ik heb de ruzie niet ter sprake gebracht, gewoon gezegd dat ik me beroerd voelde na de reis naar Berlijn. Had ik misschien idd beter niet gedaan, maar als je nooit of te nimmer je gevoel kan uiten zonder dat iemand ontploft, zit je op de duur zo vol van opgekropte emoties dat die ook ergens weg moeten. Ik vreesde ook de doofpot : we zwijgen erover en doen verder alsof er niks aan de hand is. Tot de volgende ontploffing. waarmee ik dus niet zeg dat ik er inderdaad beter over had gezwegen
Super trouwens dat jij zo sterk bent geworden. Misschien is je relatie ook "zekerder" dan de mijne omdat je gehuwd bent. en maakt dat je sterker omdat je weet dan hij voor je gekozen heeft? Bij mn vriend heb ik dat gevoel niet, juist omdat hij ervan uitgaat dat een relatie enkel bestaat uit heerlijk genieten en geen emoties toelaat behalve zijn eigen kwaadheid dan...Hij toont nooit verdriet of dergelijke, alleen lachen/gieren/brullen of woede.

Ten eerste denk ik dat aan het karakter van een volwassene weinig meer te veranderen valt. Ten tweede krijg ik de indruk dat je een vriend hebt genomen die heel erg op je ouders lijkt qua gedrag. Of is dat niet zo en was hij eerst anders? In dat geval is er iets dat maakt dat hij nu steeds om het minste of geringste ontploft. Is hij gestrest door zijn werk? Of doordat hij geen werk heeft? Of door jou? Of door zijn verleden? En wat vindt hij er zelf van dat hij steeds ontploft? Wordt het misschien tijd voor hem om naar een psycholoog te gaan? Of moeten jullie samen in relatietherapie?

wel, hij vindt niet dat hij ontploft maar dat hij gelijk heeft . Hij zegt letterlijk "dat is niet MIJN realiteit, dat is DE realiteit. Jij hebt het mis want (blablablabla...) Altijd en met alles. Af en toe krijg ik wel es een "sorry"-bloemetje, dan is hij een tijdje rustig. Maar dan begint het van vooraf aan. Idd heb ik iemand genomen die erg op mn ouders trekt plus iemand waar ik hetzelfde mee kan uitwerken. Hij trekt fysiek erg op mn pa vroeger, en ook qua karakter en patronen (bv. niet tegen zn moeder op kunnen, zich snel in "zn eer" aangetast voelen, brullen en tieren als ik huil...). En aan de andere kant een gezellige vent. Dat kunnen we dan ook goed : gezellig samen iets gaan drinken en zo. Maar als het dieper gaat, komt de woede. Hij was eerst anders, in de zin dat hij bij aanvang wel duizend keer zie dat praten belangrijk is in een relatie, dat ik altijd moest zeggen als er iets op mn lever lag enz... Toch had ik toen al het gevoel dat hij me moeilijk in zn leven kon passen, hij begon meer en meer voor zn moeder te doen. De clash kwam na een eerste vakantie, waar ik voorzichtig gevraagd had waarom zn moeder en kids niet mochten weten dat hij bijna een jaar een relatie had. Hij is toen samengeklapt (nog niet woedend destijds) en sprak gedurende twee weken nauwelijks. Daarna maakte hij het uit met een brief en de vraag hem hierover niet te bellen. Wat ik wel deed. Hij belde een week later terug en zei dat hij dat allemaal niet zo bedoeld had. Ik wist niet meer waar ik stond. Dan wilde hij met me terug beginnen "alleen voor de seks". Omdat ik dacht "dat verandert wel", ben ik erop ingegaan. Nu zegt hij dat dat allemaal niet gebeurt is, dat hij dat nooit zou zeggen. Ik kreeg een zwaar ongeval en hij wilde destijds zelfs niet naar de intensieve afdeling komen omdat onze relatie "niet goed liep" terwijl hij wel wist dat ik waarschijnlijk zou sterven. Om maar te zeggen dat hij enorm koppig is, over leven en dood heen. Nadien is hij wel bijgedraaid, maar hij bleef enorm in zijn moeder investeren. Nu heeft hij een regeling :één w.e. ik, één w.e. zijn moeder, en daar voelt hij zich beter bij.
Eén vrouw heeft hem ooit kunnen raken, door hem zn dochter te ontzeggen. Hij is ook nog altijd woest op het leger (30 jaar terug) en omdat ze hem toen zo vernederd hebben. En ook omdat "de Vlamingen vernederd zijn in het verleden" :-I...

Klinkt niet als een stabiele persoonlijkheid maar als iemand die zeer gekwetst is in het leven en dat niet verwerkt heeft. Lijkt me tijd voor hem om daar eens iets aan te doen door middel van een psycholoog. Maar of het je lukt hem daarheen te krijgen? Ik heb er mijn twijfels over. Te meer daar hij zelf niet beseft dat hij geregeld ontploft. Mag ik vragen hoe lang je deze relatie hebt? Hoe goed ken je hem? Dat speelt nl ook een rol bij je afweging of je hem moet beeindigen. Maar heb je al een antwoord voor jezelf of je bij hem blijft om hém of omdat het je zwaar zou vallen alleen te zijn? Je zegt dat hij eerst anders was, maar toen durfde hij misschien nog niet zijn ware gezicht te laten zien. Wees eens eerlijk tegen jezelf; vind je dat je moet blijven bij iemand die niet eens langs komt als jij een zwaar ongeval hebt gehad en misschien gaat sterven? Heb je hem daar toen later mee geconfronteerd en wat had hij toen voor excuus of smoesjes? Dus hij laat zijn vriendin rustig op haar eentje dood gaan ömdat de relatie niet goed loopt"? Meid waar ben je mee bezig? Dat hij de relatie alleen weer wilde oppakken voor de sex klinkt ook niet zo fraai. Nog één vraag: ben je jaloers op de rol die zijn moeder in zijn leven speelt en maken jullie ook ruzie over haar?

En nog even dit: voor jou heeft hij al enkele vrouwen "versleten". Dat zegt toch ook iets? Of heb je zand in je ogen?

wel, als ik hem zie gaat mn hart open maar ik durf me niet meer helemaal te openen omdat hij mn hart al zo vaak heeft dichtgeklopt... Niet bewust en vrijwillig natuurlijk, maar liefde is erg bedreigend voor hem. Voor hem gaat liefde over seks en bij elkaar leute hebben en niet over het wezen van de ander te ontmoeten. Hij seksualiseert me ook erg vaak, bv. als ik zeg dat ik destijds met mn ex-man in Amsterdam was maar niet naar een bepaald museum ben gegaan en daar nu wat spijt over heb zegt hij "jaja, je wilde zeker teveel met zn... spelen". Als we in het Louvre kwamen zei hij "dat windt je zeker op als je al die naakte... ziet". Als ik met mn benen open zit om bv. mn rugzak dicht te doen kan hij het niet laten om een allusie te maken op wat ertussen zit (bv. doe alsof hij met zn vinger gaat prikken). Hij is zeer zelden zacht en teder, als hij me vastneemt wil hij ofwel mn achterwerk vasthouden ofwel de zijkant van mn borsten. Hij wordt dan ook weer kwaad als ik zeg "neem me nu toch es gewoon vast". Soms doet hij het wel maar dan met zo een kop van "jij je zin" dus dat voelt dan ook weer niet goed.
Zijn smoesje ivm het ongeval was dat hij zijn kinderen niet mocht alleen laten (toen 17 en 19) tijdens zijn bezoekrechtweekend.
Wij maken geen ruzie over zn moeder, maar ik confronteer hem soms wel met het grote emotionele engagement dat hij heeft tov haar en vergelijk dit met het engagement tov mij. Bv. als zij de griep heeft kookt hij voor haar, als ik de griep heb zegt hij "ik kan maar beter weggaan zeker?" Belt dan 's avonds wel hoe het is, maar het mag dus allemaal niet te dicht en teveel engagement zijn. Het is alsof hij het voor zichzelf allemaal wat moet afhouden, afstandafstandafstand, ook als we dingen samen doen, en dat het alleen zo haalbaar is voor hem om een relatie te hebben. Niet te dicht dus.
Hij houdt echt onvoorwaardelijk van zn moeder en ook van zn kinderen. Zegt "ik vraag niks aan mijn kinderen (nu 20 en 22), ik verwacht niks van hen". Maar is wel ongerust over zn vogels en vissen omdat hij een week op reis gaat. Of loopt de poten onder zn lijf voor zn moeder terwijl de dochter bij haar om de hoek woont.
En dan als hij een razernij aanval krijgt, dan komt dat naar boven "jij bent jaloers op mn moeder" e.d. Terwijl het daar niet over gaat natuurlijk...
Onze relatie is begonnen in februari 2007. Dus ongeveer 5 jaar. Hij zegt wel dat dat niks betekent.

oeps, ik heb deze reactie per ongeluk bij het vorige antwoord geplakt....Dus vervolg :
Hij heeft idd al relaties gehad maar ik ook natuurlijk. Alleen weet ik bij mezelf wat ik aan mezelf moet doen om een relatie te laten lopen en probeer dit ook te doen met veel vallen en opstaan. Maar voel me dus helemaal niet veilig omdat ik met alle kleinste fouten een hoop naar mn kop krijg, ook als ik bv. ergens verkeerd ga staan als ik moet wachten met materiaal als we boodschappen doen (en hij even de auto gaat halen). Hij kan nooit rustig zeggen "sta misschien hier, dan kan ik beter parkeren" maar roept "zie je dat nu niet dat ik hier niet kan stààn??????". Een therapeut daar vrees ik voor. Er heeft ooit een homeopaat tegen hem gezegd dat zijn lichamelijk klachten door psychische verdringingen komen en hij is er nooit meer naartoe gegaan. Zegt "daar kan ik zelf wel door komen". Maar doet er verder niks aan dus. Alleen boos zijn op het verleden (hij is echt razend op zijn exen!).
Die razernij is algemeen bij hem. Hij is echt een granaat waar de pin is uitgetrokken. Heb ik hem deze voormiddag ook gezegd, waarop hij ijzig zei "nee, ik ben niet kwaad, je begrijpt me niet he? ik vind gewoon dat een relatie een meerwaarde moet bieden. en dat doe jij echt niet". Zijn kwaadheid kan soms ook gruwelijk rustig zijn dus.

Liveisgreat, ik begrijp eerlijk gezegd niet wat er nog positief aan jullie relatie is. Waarom wil je er nog mee doorgaan terwijl je ronduit rot behandeld wordt? Je zegt dat je hart open gaat als je hem ziet; waarom eigenlijk? En ik vraag het je nu voor de derde keer omdat ik je met jezelf wil confronteren: wil je bij hem blijven om hém of omdat je opziet tegen het alleen zijn? Je ontwijkt het antwoord op die vraag steeds. Als het inderdaad zo is dat jullie niet samen wonen zou ik eens een maand een afkoelingsperiode voorstellen. Dus niet langs gaan bij elkaar, niet bellen, niet mailen: niks! Dan kunnen jullie allebei eens ervaren hoe het leven zou zijn als het uit was. Je moet eens een punt zetten achter je zelfkwelling, want dat is het met deze man. Veranderen zal hij niet dus je hebt 2 keuzes.
1. Of je accepteert hem zoals hij is en houdt dan ook op met je te beklagen of advies over hem te vragen.
2. Je verbreekt de relatie en gaat een nieuw leven leiden. Die stap moet je durven nemen of het nu keuze 1 of 2 is. Niemand kan iets veranderen aan jouw situatie; dat kan alleen jijzelf. Als je zo doorgaat zoals je nu doet ga je er kapot aan.

+1!

oepsie...borderline????

nice! eigen grenzen bepalen: heel belangrijk!! +1