Hoe is het om alleen verder te leven en oud te worden als je geen kinderen en verdere familie hebt.?

Erg zou ik zeggen.

Toegevoegd na 6 minuten:
Ik zou dat voor mij zelf niet kunnen voorstellen.
Helemaal in je ééntje leven in een huis. Dat lijkt dan of als je helemaal alone bent in de wereld. Of dat je ruzie hebt met je leven.
Je moet met mensen kunnen praten in een huis.
Vindt ik.
Anders is dat echt een rot leven vindt ik...

Da's zwaar.

Dat heeft mijn tante en die kijkt uit naar het einde...
Zo is het dus... Jammer genoeg... Maar die is al oud ±77. Wanneer je nog jong bent kan je nog genoeg van je leven maken. 'n Nieuwe partner zoeken, leuk werk/opleiding zoeken, wereld rond reizen met vrienden. En zo kan ik nog duizenden andere dingen verzinnen(!).

Denk dat het erg verdrietig kan zijn, maar gelukkig zijn er kerken en andere instanties die gelukkig proberen deze mensen te steunen. In verzorgings- en bejaardentehuizen aandacht te geven.

Het is een vreselijk gevoel tijdens het leven zoveel mensen te verliezen die eerder komen te overlijden en zelf geen kinderen te hebben.

Wel is het zo hoe je in de maatschappij staat en of je nog betrokken bent bij bepaalde dingen.

Zo ken ik een oud vrouwtje ze is 78 jaar, geen kinderen en haar man is overleden, maar een heerlijk mens, en geeft nog steeds spaanse les, wij halen haar op met de auto en loopt binnen met een rollator, maar heeft door haar les zoveel contacten en is zo gelukkig dat ze dit ook uitstraalt.

Ik denk dat het er vooral om gaat om welke reden je helemaal alleen bent achtergebleven. Wanneer het komt door de fouten die je hebt gemaakt zul je wellicht met eeuwige spijt je dood afwachten.

Maar misschien zijn de kinderen verhuist naar verweggistan en is de rest van de familie al overleden, maar weet je dat je een prachtig leven met een hoop liefde achter de rug hebt. Ook dan zal het niet al te gezellig zijn, maar met vrienden kun je dan nog fijne laatste jaren hebben.

De eenzaamheid zal er hoe dan ook wel in sluipen. Ook al heb je vrienden, familie heb je toch nodig om je verbonden te voelen op een bepaalde manier.
Er zijn vast en zeker mensen die er zo aan gewend zijn dat ze niet beter weten, maar of die nu echt gelukkig zullen zijn...?

Ik ken mensen die huisgebonden zijn op leeftijd en toch contact onderhouden via de computer, via skype bv,praten elke dag met andere mensen van jonger tot ouder,en zo toch niet vereenzamen,ook alleen al elke dag een bezoek op Gv is een soort van contact,mocht je niemand anders meer hebben op deze wereld.

Dat is zo ontzettend zwaar, ik werk bij een vrouw die dat meemaakt.
Ze heeft alleen maar mensen in haar omgeving die bij haar komen omdat we er nou eenmaal zijn voor het werk .
Ze kan natuurlijk wel het één en ander bij ons kwijt, maar na een bepaalde tijd gaan we wel weer naar huis.
Ik zie dit veel om mij heen, als klein meisje wilde ik altijd wel 100 jaar worden , maar nu ik dit zo aanschouw denk ik : Ouder worden is mooi , maar oud zijn is niet makkelijk

Ik denk als je in een bejaardentehuis zit en er komen kinderen en andere familieleden van andere bewoners dat je even slikt.....Maar aan de ene kant weet je dan ook niet beter.En aan de andere kant zijn er bij mijn oma (98) ook bewoners die kinderen hebben ,en die nooit op bezoek komen.tja dat is ook weer iets om over na te denken,uhh troost??

Een keuze heb je niet, dus als het jou overkomt, dan moet je er het beste van maken... Dus ik zou op zoek gaan naar een levensgezel(lin) om samen te delen... Dat scheelt een hoop hoor...

Hoe het dan is om oud te zijn heeft te maken met hoe je geleefd hebt. Ben je nu al eenzaam? Dan zal je het ook dan zijn.
Heb je een vriendenkring, goede contacten, geleerd om er voor anderen te zijn en niet alleen voor je zelf te leven, dan zal dat later terug te zien zijn.
Natuurlijk zullen er steeds meer contacten wegvallen - als je zelf heel oud wordt. Maar zelfs als je woont in een bejaardenhuis en je woont daar actief, dan zal je zeker ook weer nieuwe contacten opbouwen.

Overigens, ik heb veel oude mensen meegemaakt die niet zo'n goed contact hadden met hun kinderen, dan is het alleen maar pijnlijk als je ze wel hebt, maar ze komen niet of weinig.

Uit je vraag blijkt voor mij niet helemaal of dit gaat om iemand die jarenlang een relatie heeft gehad die is beëindigd door scheiding of overlijden partner, of dat dit gaat om iemand die nooit een partner heeft gehad.
Want in de beleving zit er dan denk ik een hoop verschil.
Je geeft ook aan in je vraag hoe het is om oud te worden waarmee je dus impliceert dat deze persoon nog niet oud is.
Als het gaat om iemand die een partner heeft verloren en dus nog niet oud is, zou zo iemand kunnen proberen een sociaal netwerk op te bouwen door contacten te zoeken met leeftijdgenoten door lid te worden van verenigingen. Er zijn meerdere mensen die in hetzelfde schuitje zitten en op deze manier maak je nieuwe vrienden of ontmoet je misschien een nieuwe levenspartner. Mijn moeder was 62 toen mijn vader is overleden, zij heeft geen nieuwe partner, maar wel nieuwe vriendinnen ontmoet. Oké, ze heeft nog familie, maar ze is er (na een rouwperiode) op uit getrokken om weer meer uit isolement te komen.

Als het gaat om iemand die nooit een partner heeft gehad dan heeft zo iemand meestal wel een bepaald sociaal netwerk, of is zelfstandig genoeg in staat om dit op te bouwen of uit te bouwen.

Bedenk dat je geluk niet alleen afhangt van je kinderen of familie, maar van mensen die om je geven, en dat kunnen net zo goed vrienden zijn of lieve buren.

Ik denk dat het karakter en levenslust van een mens mee speelt bij jou vraag.De een kan goed alleen zijn,maar de ander heeft graag mensen om hem heen.

Dat hangt helemaal af van de instelling van de persoon in kwestie. Als je je leven lang gewend bent voor je zelf te zorgen, zelf te leven, en zelf de leuke situaties op te zoeken en vrienden te maken, dan zal het niet zo moeilijk zijn om zelf oud te worden. Dan weet je hoe je hulp kunt vinden mocht je dat nodig hebben.

Echter zijn er ook omstandigheden waarin het niet zo fijn is om alleen oud te worden/ verder te leven. Als je partner overlijdt is dat al een enorm verlies waar je dan mee om moet gaan. Als je niet echt geleerd hebt hoe je voor je zelf kan zorgen op een goede manier, ook dan kun je worstelen met verder leven en het naar je zin hebben.

Ik denk dat het uiteindelijk aankomt op hoe graag je plezier hebt. Als je graag plezier hebt ga je daar over het algemeen ook naar op zoek, en dan maakt het niet zoveel uit in welke situatie je zit, omdat je dan zo bent qua karakter.

Als je wilt bijleren, dan is er veel mogelijk denk ik altijd maar.