Hoe kan je je relatie met een hulpverlener ethisch houden?

Hoezo: "eindig IK in een vriendschap"?

Jij bent de cliënt, je huisarts of je therapeut is de hulpverlener. Tussen cliënt en hulpverlener bestaat een relatie die puur is gebaseerd op hulpvraag van de cliënt en de geboden hulp van de hulpverlener. Niks meer en niks minder.

Een professionele hulpverlener dient ten alle tijde afstand te bewaren tot zijn of haar cliënten. Doet diegene dat niet, dan is het foute boel, los van de vraag wie de ‘vriendschap’ of toenadering zit uit te lokken.

Een vriendschap is een relatie tussen twee mensen op gelijk niveau. Daar komt normaal gesproken geen professionele therapie of medische kennis bij kijken. Een vriendschap komt ook van twee kanten; het kan dus nooit zo zijn dat jij ‘in een vriendschap eindigt’ en de ander buiten schot blijft. Ook is er geen sprake van de kwestie ‘hoe zorg ik dat ik minder leuk gevonden wordt’.
Vriendschap is vriendschap, therapie is therapie. Die twee zijn volstrekt van elkaar gescheiden.

Ten eerste vind ik het vreemd dat jouw huisarts ook je therapeut is. Is hij fysiotherapeut? Psychotherapeut? Heeft hij een dubbele praktijk dan..?

Ten tweede ga ik er graag vanuit dat hij in alle opzichten professioneel handelt. Dat zou dan betekenen dat het slechts in jouw verbeelding zo is dat hij je meer dan leuk vindt. En dan hoef jij helemaal niets te doen om te zorgen dat je minder leuk wordt gevonden, simpelweg omdat 'dat' er helemaal niet is.

Als ik het - samen met de andere antwoorders - mis heb, is het misschien handig dat je je vraag nader toelicht. Want het is nu nogal vaag.

Toegevoegd na 10 uur:
Ik heb kennelijk over het hoofd gezien dat je vraag enigszins onhandig is geformuleerd. Maar dan nog... als jouw eerste zin "Mijn huisarts, (komma!) mijn therapeut." had moeten zijn, blijf ik bij mijn antwoord vanaf "Ten tweede...".

Heel eenvoudig : onmiddellijk op zoek naar een andere huisarts / therapeut als je met deze persoon een vriendschap of relatie wilt (gaan) onderhouden. Dat zal hij of zij je normaliter ook gewoon moeten voorstellen. Dan lopen die twee zaken tenminste niet meer door elkaar.

'Minder leuk gevonden worden' is natuurlijk niet mogelijk; je valt op elkaar of je valt niet op elkaar. Al heb je wel een reële kans dat je patiënt / ondergeschikte / afhankelijk rol een deel is van je veronderstelde aantrekkelijkheid. Het is dan ook niet geheel ongebruikelijk dat cliënt/hulpverlener of arts/patiëntrelaties alsnog stranden als de afhankelijkheidsrelatie niet meer bestaat en er meer sprake is van gelijkwaardigheid.

Toegevoegd na 36 minuten:
Nu lees ik hierboven dat je vraag wordt geïnterpreteerd als zijnde dat je vaker / regelmatig / om de haverklap . standaard verliefd wordt op hulpverleners. Dat heeft natuurlijk niets te maken met jou veronderstelde aantrekkelijkheid, maar zit vrijwel volledig tussen je eigen oren. (Aardig tegen je doen is namelijk hun BEROEP, hun WERK en staat los van jou PERSOONLIJKHEID. )

Als dat het geval is, zal een GOEDE arts of therapeut aar doorheen moeten prikken, want geen enkele hulpverlener zou in die situatie ge- of misbruik van je mogen maken.

In de praktijk echter denk ik dat je dit eens moet aankaarten, want wat vermoedelijk feitelijk niet klopt is jouw waarnemen dat je zo LEUK gevonden wordt. Je bent wellicht een interessante cliënt / patiënt, je krijgt aandacht, interesse en belangstelling, zorg en medeleven zelfs, maar dat heeft allemaal niets met jou als MENS te maken, maar als PATIËNT, als CASUS, als onderwerp van de therapie. Wellicht moet je daar uitvoerig en nadrukkelijk op gewezen worden.

De wedervraag is of jou HA/therapeut ook een vriendschap beleven met jou? Of zou het kunnen zijn dat jij hun/zijn/haar professionele instelling als aangenaam en vriendschappelijk ervaart. Er van uit gaande dat het professionals zijn en ethisch handelen is het waarschijnlijk tijd om eens bij jezelf na te gaan waarom jij dit als vriendschap beschouwd en wat je mist of juist wilt hebben wat je op deze manier probeert te krijgen.

Volgende vraag: wat is vriendschap voor jou? Kom je bij ze over de vloer buiten kantooruren, spreek je af in de kroeg, kom je op elkaars verjaardagen e.d.?

De invulling en beleving van het woord vriendschap is kortom veelzijdig!

misschien is het je persoonlijke beleving die vriendschap als je iemand vindt die naar je luistert, begrip toont en betrokken is.

dit is beroepsmatig, maar misschien dat je het zelf op een andere manier plaatst en beleeft.

als vriendschap (dus buiten de afspraken van de hulpverlening) van de hulpverlener naar jou worden gezocht (vriendschap moet van 2 kanten komen tenslotte als men over échte vriendschap wil spreken) zou ik de hulpverlener er op aanspreken.

stel jezelf eens de vraag wat voor jou het verschil is tussen vriendschap en een begripvol persoon die (beroepsmatig!) tijd en aandacht aan je besteedt, betrokken is bij je, je wil helpen, en je situatie begrijpt omdat ze een luisterend oor bieden en met me meedenken.

stel je grens vast, niemand kan met jou een beroepsmatig contact in vriendschap over laten gaan als JIJ dit niet toestaat.

helemaal als het je vaker overkomt lijkt me dit een aandachtspunt om aan te kaarten en om aan te werken bij jezelf.