iedereen is toch gelijk, zowel mannen als vrouwen?

In het merendeel van de gezinnen is het de moeder die de kinderen verzorgt. Dit is vanzelf zo ontstaan omdat het kind altijd afhankelijk was van de voeding die zij met zich meedroeg. Hoewel dit nu niet meer zo het geval is, is zij toch de verzorgster gebleven in de meeste gevallen.
Vrouwen en mannen zijn nu eenmaal niet gelijk in hun gedrag, hun wezen verschilt. Vrouwen zijn over het algemeen socialer en geduldiger dan mannen. Zij praten ook meer en leggen meer uit. Een kind zal bijv. eerder om zijn/haar moeder roepen als het zich bezeerd heeft dan om de vader. Juist omdat de moeder die verzorgende taak heeft, zal een rechter meestal de kinderen aan de moeder toewijzen. De meeste mannen zijn de kostwinner in een gezin en dat betekent dat zij vaker meer werken buitenshuis, de meeste moeders werken parttime, moeders hebben dus vaker meer tijd voor de kids.

het is echter niet alrijd zo dat alleen moeders de kinderen toegewezen krijgen. Als de vrouw de kostwinner is bijv. kan het ook zijn dat zij de vader alimentatie moet betalen om in het onderhoud te voorzien indien hij de kinderen krijgt toegewezen. Kinderen boven twaalf mogen de kinderrechter nl. zelf zeggen bij wie ze willen wonen als beide ouders er niet uitkomen. de kinderrechter zal hier dan ook rekening mee houden als de vader de kinderen ook kan onderhouden. Ook is niet iedere moeder geschikt ervoor om haar kinderen zelf alleen op te voeden. In dat geval kan de vader het ook overnemen en moet zij hem alimentatie betalen als haar eigen inkomen dat toelaat.

Toegevoegd na 6 minuten:
http://www.judex.nl/rechtsgebied/familie_%26_echtscheiding/echtscheiding/artikelen/692/wie-krijgt-het-gezag-over-de-kinderen-na-de-echtscheiding_.htm

Via deze link kan je kijken hoe het ouderlijke gezag werkt.
Want degene die het ouderlijk gezag krijgt die bepaalt toch veel dingen.

Voor de wet zijn mannen en vrouwen inderdaad gelijk , OOK bij een echtscheiding.

Alimentatie (zorggeld) wordt betaald door de meestverdienende partner / kostwinner aan de minstverdienende partner - die vaak ook de voornaamste zorgende ouder is - en in heel veel gevallen is dat nog steeds een traditionele rolverdeling : man zorgt voor het geld, vrouw voor de kinderen. In de regel blijft die situatie na een scheiding bestaan, met alle consequenties van dien.

Die vrouw en kinderen vormen (soms ruim) 3/4 van het gezin, dus dat dat ook na een scheiding geld blijft kosten -en niet op kosten van de samenleving hoeft te komen terwijl meneer zijn vierpersoons salaris alleen opsoupeert- is evident. Overigens gaan met name vrouwen er in alle gevallen sterk op achteruit, in de regel tot bijstandsniveau, tenzij de man een exorbitant hoog salaris had. De vrouw heeft overigens wel de plicht vanaf een bepaalde leeftijd van de kinderen zelf actief werk te gaan zoeken. De rest van je leven in de bijstand is er in principe niet meer bij.

Hoeveel er precies moet worden bijgedragen (altijd naar inkomen) bepaalt de rechter, evenals de bezoekregeling/co-ouderschap. Dat kan in de praktijk inderdaad vies tegenvallen, en rechten die er zijn worden helaas niet altijd nageleefd. Eveneens van beide kanten trouwens.

Echtscheiding kent financieel inderdaad alleen maar verliezers. Niemand gaat er op vooruit of wordt er beter van. Als de moeder rond bijstandsniveau zit, heeft ze inderdaad recht op allerlei toeslagen als bijdrage in de zorgkosten. In bijna alle gevallen blijft de man alsnog de financieel best bedeelde partij.

Over de gevolgen van echtscheiding wordt op een of andere manier tegenwoordig veel te licht gedacht ; alsof je net zo makkelijk weer van je vrouw en kinderen afkomt als je er aan gekomen bent. Het eerste moment trouwens waarop er al te weinig nagedacht wordt. Bezint eer ge aan kinderen begint. (Maar dat advies geldt natuurlijk niet meer voor jou - al kunnen de gevolgen van TWEE scheidingen met kinderen financieel wel desastreus uitpakken.)

iedereen is gelijk, maar met de wetten hier ben je als man gewoon de lul en zal je altijd aan het kortste eind trekken als de vrouw je het leven zuur maakt.

je kan je alimentatie laten herberekenen maar dit doen ze niet zomaar. in eerste instantie gaan ze altijd uit van de situatie zoals ie was vlak na de scheiding. elk jaar komt hier nog de jaarlijkse verhoging bovenop.

je kan wel onderling afspraken maken hierover maar weet niet of je op goede voet staat met je ex zodat dit ook daadwerkelijk haalbaar is in goed overleg.

ik weet niet of er een bezoekregeling op papier staat? hier hebben ouders zich aan te houden. kom je er met een rechter niet uit dan kan je vragen naar mediation waar je met hulp afspraken kan maken welke op papier komen en ook rechtsgeldig zijn. (na ondertekening van beide ouders gaat dit naar de rechter en word het als zodanig vastgelegd)

op een leeftijd van 12 jaar gaan kinderen hun eigen leven een beetje invullen, dus het kan zijn dat je kind er niet zo heel veel zin heeft om een halve vakantie met je op te trekken.

een moeder is verplicht om de band tussen ouder en kind te bevorderen dus dit zou bespreekbaar moeten zijn.

vraag je kind wat ze wil. vind ze vakantie te lang? kan het verdeeld worden (bv niet 3 weken aaneengesloten maar 3 x een week bv) wat wil ze doen (is ze gewend aan vrijheid waarin ze met vrienden wat kan ondernemen zodat ze niet het gevoel heeft op sleeptouw genomen te worden door paps?)

kortom, je hoeft niet keer op keer toestemming te hebben. er zijn mogelijkheden genoeg om dingen netjes op papier te zetten zodat ieder weet waar ie aan toe is.

mocht er wat veranderen (boeken vakantie bv) is het zaak dit ruim van tevoren even aan te geven en zal tijd met je kind op een andere manier gecompenseerd moeten worden.

Zoals jij het beschrijft komt het er in de praktijk inderdaad heel vaak op neer dat de vader aan het kortste eind trekt als beide partners niet tot een onderlinge overeenkomst kunnen komen.

De wetgeving terzake is verouderd en blijkbaar vindt niemand het de moeite om hier degelijk onderbouwde aanpassingen aan te doen.

Als vader kan je volgens mij enkel hopen dat de moeder snel over de emoties van de scheiding heen is want pas dan ziet ze ook de noden van de vader ten opzichte van het kind en die van het kind ten opzichte van de vader.

Je kan er als vader de duurste advocaat opzetten en heel misschien krijgt hij dan hetgeen die wil bereiken maar de vraag is maar of het kind bij al dat getouwtrek gebaat is.

Het is dan aan de vader om zichzelf ook niet door emoties te laten drijven want dan is de rede ver zoek. Tracht te begrijpen dat de moeder het doorgaans moeilijker heeft om het kind te lossen te gunste van de man waar zij zelf tijdelijk geen diepe Liefde meer kan opbrengen. Indien ze dat wel zou kunnen dan zou ze ook tot het onderling oplossen van deze kwestie in staat zijn.

Met andere woorden.
Soms lijkt het er op dat de andere partij tegenwringt om te 'pesten' maar doorgaans weet de vrouw met haar emoties en dooreengeschudde hormonenhuishouding geen weg en dan zijn redelijke beslissingen vaak ver te zoeken.

Ik wens het jouw vriend toe dat hij degene mag zijn die Geduld, Rede en Begrip kan opbrengen voor het tijdelijk onvermogen van de vrouw om constructief te communiceren en constructief samen te werken in het belang van het kind.

Soms helpt het om eens te gaan praten met vrouwen of mannen die reeds over deze periode heen zijn en de meesten onder hen zullen beamen dat alles weer vlotter begon te verlopen van zodra de emoties tot bedaren gebracht werden.

Hoe moeilijk het voor de 'gedupeerde' ouder ook is om Geduld en Begrip op te brengen voor de andere partij... het kind is er niet bij gebaat als ouders hun persoonlijk verdriet of ongenoegen niet opzij kunnen zetten. Tracht het Lange-termijn-Belang van het kind dus steeds weer centraal te plaatsen.

Wens jouw vriend Succes!

daar heb je helemaal gelijk in. Ze gaan er vanuit dat de man(vader) de hoofdkosten verdiend wat erg oneerlijk is want wie zegt mij dat het de moeder niet kan zijn dan ? echtscheidingen zijn voor de man geen leuke ervaringen..