Wat kan de oorzaak zijn van die "verwende joch"-buien bij mijn vriend?

weer een hele mooie reactie Ton, zonder verwijt. Mijn vriend heeft niet zoveel vreselijke dingen meegemaakt in zijn jeugd, wel "streng" opgevoed met af en toe es een pak slaag, maar dat was in die tijd ook zo wat gangbaar. Ook met een moeder die constant "dood ging" door bloedingen, astma etc , zodat vader zelfs zoon consulteerde over welke kist ze best zouden kiezen. Wat natuurlijk ook niet meteen een rustig gevoel geeft, al kon het arme mens dat natuurlijk ook niet verhelpen op dat moment. Voor de rest : heel bange burgerlijke ouders die het beste met hun kinderen voorhadden maar hierbij niet buiten de lijntjes durfden kleuren (bv. mocht mijn vriend geen archeologie doen, moest rechten studeren, deed dan bouwkunde en ouders wilden zijn studies niet meer betalen omdat hij niet "luisterde"...). Dus : goed genoeg ouders maar zoals alle ouders niet ideaal.
Zijn "kloppen" zijn later gekomen : de eerste vrouw die hem bedroog, terugkwam en dan er weer vandoor ging, de tweede vrouw die nu al jaren procedeert om het bezoekrecht tegen te houden (wat nu ook al 13 jaar lukt), de derde vrouw die er in zijn ogen "plots een eind aan maakte" etc. Hij zegt dat hij nooit liefdesverdriet gehad heeft, dat ze hem niet "klein krijgen", maar in zijn binnenste is hij zo wantrouwig tov van vrouwen... En daar kan ik niet bij, ik bedoel : zelfs na vijf jaar komt dit nog naar boven. Zo vroeg ik hem laatst bv. hoe hij onze toekomst zag, en hij riep "jaja, ik heb je door, jij bent bang om alleen te zijn later want je hebt dan een kleiner pensioen"...Dat toont me de diepe kwetsuren die hij opliep, en verklaart allicht (samen met het feit dat hij er als kind zo bang voor was dat ze zou sterven) zijn grote "hang" naar zijn moeder.

Want zijn eigen bloed, die vertrouwt hij dus wel, alhoewel zijn stelen, liegen, manipuleren etc.. Hij is als de dood dat zijn kinderen van de eerste vrouw ook niet meer zullen komen als hij er grenzen naar stelt.Gevolg is dat die kinderen oververwend zijn (voor de rest wel aardige kinderen hoor). Hij houdt zijn kinderen (20 en 23 jaar)ook krampachtig vast, door elke veertien dagen familiereünies te organiseren zodat zijn "moeder haar kleinkinderen" kan zien. Hij moet dan telkens zelf smssen, krijgt soms geen antwoord van hen (wat denk ik ook wil zeggen dat ze zich wat los willen maken maar het niet echt durven).
Plus - zoals al beschreven - ziet hij nooit zijn eigen deel in relatiebreuken. Al die exvrouwen waren "slecht", hij had niets misdaan... Het lijkt wel alsof hij helemaal verguisd wordt als hij voor zichzelf toegeeft dat hij ook wel eens medeverantwoordelijk kan zijn. Als ik dat zeg roept hij "Ja, ik ben het allemaal schuld zeker, zeg het maar hoor...". Raar is dat, zo leer je natuurlijk niets bij.Ik kan me dus idd best voorstellen dat die rare kuren daarmee te maken kunnen hebben, en dat ik er zelf niets aan kan doen ik bedoel : hem niet kan helpen). Hij moet zich làten helpen.
Als ik de reacties hierboven lees lijkt het wel alsof ik wil zeggen dat die man slecht is, dat is helemaal niet het geval. Maar er zit "ruis" op, idd zeer kwetsbaar, klein ego met een hoge muur eromheen. Want (zegt hij) " ze zullen me niet meer vangen deze keer", "een ezel stoot zich geen viermaal aan dezelfde steen" etc. Hoe dan ook : ik heb hem aangetrokken, dus het zal zeker ook iets met mezelf en mijn overtuigingen over relaties te maken hebben...
Ik denk dat ik hem straks een mail stuur met de vraag om samen met mij aan onze communicatie te werken, dat zou toch al een stap in de goede richting zijn. Als ik het zeg, word hij vast gewoon boos, dus ik probeer het gewoon eens schriftelijk.

Hoevaak heb jij je al niet aan zijn steen gestoten?
Pfff wel een complexe man hoor.