Wat doe je als je verstand en je gevoel iets anders zeggen over het beëindigen van een relatie?

Dan zul je een keuze moeten maken gebaseerd op wat het beste is voor JOU.

Vooral eens heel erg gaan nadenken over die relatie.
Want er zijn dus blijkbaar waarschuwingssignalen, dat er iets niet klopt, dus je relatie moet eens even grondig 'op de brug' voor een check-up.

Met onze auto's doen we dat : we denken lang na over de aanschaf ervan, omdat we weten, dat we er jarenlang aan vast zitten, en doen vergelijkend warenonderzoek.
Met de aanschaf van een matras of vloerbedekking gaan we ook bepaald niet over één nacht ijs.

Maar bij een relatie storten we er ons soms hals-over-kop in, ietwat blind/gek van verliefdheid, en zien wel, waar het schip strandt, naar mate we elkaar beter leren kennen.

En als er een rood lichtje aangaat, en het is niet je olie die aangevuld moet worden, gaat de auto op de brug zodat er deskundig naar gekeken kan worden.

Dus probeer een beetje van een afstand naar je relatie te kijken, en na te gaan, waar die waarschuwingssignalen vandaan komen. Wees je eigen deskundige, die met het weten : ik heb maar dit ene leven : het is geen generale repetitie, waarin ik het nog een keertje, en dan béter, over kan doen.....naar de mens kijkt met wie je de relatie hebt.

Zou je, als je de mens vandaag ontmoette, wéér met hem/haar bevriend zijn? Het bed delen? Er kinderen mee hebben, eventueel? Is wat het allerbelangrijkste in het leven is voor jou, voor de ander óók belangrijk? Voegt de ander iets wezenlijks toe aan je leven, of breekt hij/zij het af, voegt stress toe, of nog erger : snoeit aan jou rond, zodat je 'beter in het straatje van die ander past'?

Je bent duidelijk niet helemaal happy op dit moment, en er is er maar één, die daar iets aan kan doen : jijzelf, als regisseur van je leven.

Ik wens je toe, dat je verstand en je gevoel op één lijn komen met een beetje 'diep-nadenken-tijd'.

Ik ga altijd van het volgende uit "volg je gevoel, want je gevoel laat je NOOIT in de steek".

Het ligt er wel aan wat er verstandelijk niet klopt.
Ik denk dus dat we zonder wat meer info geen mening kunnen hebben.

Je kunt ook denken...we nemen even een paar weken afstand om de zaken rustig op een rijtje te zetten.

Als de andere partij b.v. niet goed voor je is, dan natuurlijk altijd kappen !

Dat ligt er natuurlijk aan wat ze precies zeggen en op welk gebied ze elkaar tegenspreken.

Stel, je bent tot over je oren verliefd geworden op een fantastische mooie en lieve man, maar hij heeft een strafblad om zijn kamer mee te behangen, geen werk, criminele vriendjes, gebruikt drugs en heeft af en toe agressieve trekjes.
Dan lijkt het me heel verstandig je gevoel helemaal buiten spel te zetten, en je verstand te laten besluiten te maken dat je wegkomt, voor het uit de hand loopt. Een rustige, stabiele, mooie toekomst zit er toch niet in.

Stel je bent verliefd op een hele lieve, gevoelige man, die echt om je geeft, maar het is niet helemaal honderd procent je type (dacht je), en hij weet zich eigenlijk niet te kleden enzo. Je kunt wel 100 dingen bedenken waarom hij niet aan je plaatje van de Ideale Man beantwoord, maar als je bij hem bent voel je je helemaal fijn, hij heeft een leuke baan, een leuke familie, een goede stabiele toekomst te bieden.
Dan kun je dat stemmetje achter in je hoofd beter negeren, en luisteren naar wat je gevoel zegt.

Twee totaal verschillende situaties, en als je ze goed analyseert, hebben ze beiden eigenlijk met je EIGEN onzekerheid te maken. Daarom is het ook belangrijk je eigen gevoel te 'analyseren' en te weten WAAROM je gevoel en je verstand iets anders zeggen. Hebben je hormonen, gevoel niet alleen te willen zijn, afhankelijkheid en groepsdruk de overhand boven je nuchtere verstand, of probeert je verstand alle romantische gevoelens om de zeep te helpen ?

Het is ook eigenlijk geen keus tussen gevoel en verstand, maar tussen verstand en verstand. Wil je luisteren naar je hormonen, of naar je geweten ? Ook dat doe je met je verstand, en die keuze maak je met je verstand.

Ik wens je de meest verstandige keuze.

Normaal gesproken moeten je hoofd en hart je hetzelfde zeggen in een relatie.

Als dat echter niet het geval is..klopt er iets niet in die relatie.

En als er iets niet klopt..dan voel (of wéét) je dat..soms zelfs zonder dat je precies weet WAT er niet klopt.

Je moet je gevoel (of je verstand) dus als een soort s.o.s. zien..dat je waarschuwt voor gevaar.

Als je een relatie beëindigd doe je dat nooit zomaar..Er blijven altijd een aantal twijfels OF je daar nu wel goed aan doet.

En daar zitten, vermoed ik, voor jou de moeilijkheden.

Je verstand zegt..ik maak het beter uit..maar je hart roept..ik hou nog altijd van hem/haar.

Maar zoals ik in het begin al aangaf..als er iets is dat een s.o.s aangeeft..is het gewoon beter dat noodsignaal niet zonder meer te negeren.

En dus is het beter de relatie NU te beëindigen dan later na veel verdriet.

Groet,

Ton

Luister naar je gevoel, luister naar je hart. Een ieder kent dat advies en het is ook een wijs advies.
Maar...
Naar welk gevoel luister je?
Liefde weegt voor de meeste mensen het zwaarst.
Als je twijfels hebt betekend het dat er iets niet goed voelt. Onderzoek dat en gebruik daarbij je verstand.
Er zijn talloze relaties waarbij angst, agressie, geweld en afhankelijkheid een grote rol spelen, in die relaties zitten mensen die spreken over liefde. Is het dan wel liefde?
Of is het angst voor het onbekende, angst om alleen te zijn en gebrek aan verantwoordelijkheid voor het eigen welzijn die deze personen in zo'n relatie vast houden?
Maar liefde, echte liefde, voelt fijn, beleef je in respect voor elkaar en geeft vertrouwen. Als er een van die facetten ontbreekt dan is er iets mis.
Maak de balans op, weeg álle (ook die minder prettige) gevoelens tegen elkaar af, dat is het verstandigste.

Misschien kun je eens afstand nemen en dit vragen van die andere persoon. Zodat je alles op een rijtje kunt zetten en kunt kijken of je die persoon wel voldoende mist.
Geloof mij elke relatie kent zijn voor- en nadelen, dat maakt een relatie nog niet zozeer slecht. Ik denk altijd zo, ik weet wat ik heb, maar weet nooit wat ik nog zou kunnen treffen. Daarom kijk ik ook naar mezelf met de vraag, is het wel nodig om dit te denken? Zou ik die persoon gewoon niet moeten accepteren zoals hij is en eventueel eens goed om de tafel zitten?

Neem je tijd om een goede beslissing te kunnen nemen.

wat is dat toch altijd met dat "gevoel" en "verstand"? wees gerust: beiden liggen minder ver uit elkaar dan dat men soms denkt. Wat je denkt is immers ook een gevolg van je verleden, ervaringen etc. Er bestaat geen zuiver denken in deze situatie.
anderzijds kan het "gevoel" ook te maken hebben met bv. de angst om alleen te zijn, schuldgevoel etc.
Je kan bv. een relatie beëindigen omdat je "denkt" dat het "de ware" niet is omdat hij/zij niet aan je ideaal beeld beantwoordt. En blijf je twijfelen omdat je je eigenlijk toch wel goed hebt gevoeld bij die "niet ideale". Dat leidt tot eeuwige dilemma's : heb ik er nu al dan niet goed aan gedaan om die relatie te stoppen? ah ja, natuurlijk want hij/zij was niet de ware...Mijn moeder zou dit ook nooit goed gevonden hebben. Maar ja, ik hou nog van hem/haar... Had ik er dan niet moeten bijblijven? Hij/zij heeft me nooit iets misdaan. Integendeel. Nee dat kan niet , want (enz...)"
Persoonlijk heb ik de neiging om mijn gevoel te volgen, maar ik merk dat het soms een loopje met me neemt. Aan de andere kant : als ik mijn verstand volg neem ik ook niet altijd de juiste beslissing.
Het beste van al is je intuïtie volgen, dat 'zesde zintuig" dat soms verward wordt met gevoel. Dat kan je best als je de situatie eens helemaal loslaat en je 100% op iets anders gooit (bv. een hobby waarbij je verplicht bent je gedachten erbij te houden). Als je het verkrampte heen en weer denken stopt, dan komt het antwoord vaak vanzelf....

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat je je gevoel moet volgen.
Ik heb dat te lang niet gedaan.
Je bent namelijk al klaar met de relatie maar je bent bang om de ander pijn te doen of om alleen te komen. maar geloof me; beëindiging doet altijd pijn maar doorgaan levert meer ellende op.