Het klinkt misschien vreemd maar ik, nu ver in mijn twintiger jaren, heb nog steeds na een dag al heimwee naar mijn moeder? Herkenbaar? Ongezond?

Ik herken het zeker...

Elke avond opbellen uit angst dat ze mischien niet meer leefde, terwijl ze ook kerngezond is en niks heeft.
Niet meer kunnen genieten van vakanties.

Ik weet niet of jij er waat aan hebt en kan mischien hard aankomen ( niet mijn bedoeling).
Maar op zulke momenten ga ik aan ergere dingen denken.
Ik bedoel je moeder verliezen is één van de ergste dingen die iemand kan overkomen. Maar er zijn altijd ergere dingen op de wereld. Weeskinder die nooit ouderliefde hebben gekend, onschuldige mensen zonder enig bezziting, en ga zo door. Als ik aan die dingen denk voel ik me schuldig en weet ik dat ik een beetje overdrijf waardoor het gevoel weggaat.

Dat is voor mij herkenbaar. Als je klein bent is je moeder onsterfelijk. Maar op het moment dat je wat ouder wordt realiseer je, je dat je moeder ouder wordt en de kans aanwezig is, dat je haar kan verliezen.
Ik zit op dit moment in dezelfde fase. Heb haar laatst ook na een lange vakantie erg gemist en omhelst toen ik haar weer zag.
Praat er eens over met je moeder....spreek uit hoe je, je voelt dit kan opluchten.

Ook mij komt dit gevoel bekend voor. Maar bij mij is het overgegaan toen ik mijn huidige vriendin leerde kennen. Daarvoor had ik een vriendin waarover ik altijd mijn twijfels had. Mijn derde serieuze relatie (huidige) was 'de ware' hoewel ik hier nooit in geloofde. Dacht altijd dat ik niet zonder mijn ouders zou kunnen (hoewel ik ze slechts een keer per week sprak of zag). Om een lang verhaal kort te maken. Als je een goede relatie krijgt. En dan bedoel ik echt 100% vertrouwen gaat dit gevoel vanzelf weg.

Voor mij is dat niet herkenbaar.
Of het ongezond is, dat hangt er van af wat je er mee doet.

Het lijkt mij heel vervelend, maar vooral ook voor je moeder.
Ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen mij nog
niet een dag kunnen missen.
Dat ze nog niet eens zonder pijn in het hart wekenlang op vakantie zouden kunnen.
Mijn ene zoon heeft jarenlang op Aruba gewoond. De ander is in Iran geweest en in Afghanistan en Kabul etc,. Het besef dat zij het daar naar de zin hadden, maakte mij als moeder gelukkiger dan dat ik zou weten dat ze mij te erg zouden missen.
Of dat ik iedere dag contact met de kinderen zou MOETEN hebben, omdat ze anders heimwee naar me krijgen.
Dat legt een enorme druk.

Jouw moeder zal hopelijk eerder overlijden dan jij.
Dat overkomt bijna ieder mens.
Denk er maar eens aan hoe vreselijk het zou zijn
als dat andersom zou zijn.

Maar nogmaals: hoe je daar mee omgaat,
dat maakt hoe erg het is.
Kun je er goed met haar over praten?

Ook ik heb precies hetzelfde! Woon nu op kamers naar kom zelfs doordeweeks naar huis toe omdat ik m'n moeder (en vader) mis!

Misschien is dit herkenbaar voor je.

De moeder-dochter-relatie is één van de meest complexe relaties waar we gedurende ons hele leven mee te maken krijgen.. Geen andere relatie beïnvloedt onze levens al van jongs af aan meer dan deze; je relaties met je partner, met je vrienden en eventueel met je eigen kinderen. De moeder-dochter-relatie bepaalt hoe je daarin staat; ben je warm, open, toegankelijk. Of juist kritisch, onzeker of altijd ontevreden? Sommigen hebben met hun moeder een “vriendinnenband”, anderen kunnen hun moeder niet luchten of zien. En juist omdat we gedurende onze twintigerjaren zo hard ons best doen om onze eigen identiteit te ontwikkelen, krijgt menigeen de kriebels wanneer iemand ons vertelt dat we “zo op onze moeder lijken”…
Een belangrijk gevaar van de vriendinnen-moeder dochter-relatie, is dat de verhoudingen zoek kunnen raken. Dochters raken al vroeg betrokken in volwassen problemen en moeders verliezen hun objectiviteit, omdat zij zich teveel identificeren met hun kind. Echter, wanneer het pas echt mis gaat, is wanneer er geen natuurlijk loslatingsproces op gang komt. Dat betekent dus dat moeder en dochter hecht blijven, zelfs als dochter eigenlijk inmiddels genoodzaakt is om op de eigen benen te staan. Dochter kampt met schuld- en loyaliteitsgevoelens naar moeder wanneer zij iets zelfstandig doet. En daarbij onzekerheid, omdat ze het zonder moeders steun allemaal een stuk enger vindt. Dit kan uitgroeien tot een hele benauwende situatie, waarbij ergernis en bewondering bij zowel moeder als dochter elkaar in razend tempo afwisselen.
Ondanks veel nadelige gevolgen die deze moeder-dochter-band kan hebben voor beide partijen, is deze uiteindelijk heel waardevol. Wanneer moeder en dochter beiden een manier vinden om elkaar te kunnen loslaten en daarbij kunnen aanvoelen dat zij niet alleen bestaan uit het stukje “samen”, kan deze relatie uitgroeien tot een hele gelijkwaardige. Eén waarbij wederzijdse liefde, steun en loyaliteit centraal staan.

Ben wat harder in mijn uitingen.

Wat jij hebt is een ongezonde relatie naar je moeder toe.

Jou relatie met je moeder kan zelfs een gelukkig leven met een ander in de weg staan.

Je zult moeten leren loslaten, loslaten om een eigen leven te kunnen leven, een leven waar je moeder voor heeft opgevoed.

Loslaten zodat je bij de minste of geringste tegenslag niet meteen in een diepe put komt te zitten waar je nimmer meer uitgeraakt.

Loslaten omdat niemand het eeuwige even geniet.

Het is gezond wanneer een twintiger op eigen benen leert te staan .het ouderlijk huis verlaat en een zelfstandig leven opbouwt .

Het is een natuurlijk proces dat kind en ouders elkaar gaan loslaten .
Het neemt niet weg dat het moeilijk kan zijn voor beide.
dit gaat echter ook weer voorbij .

Je zou ipv druk te maken of heimwee te hebben juist kunnen gaan genieten dat je een goede band met je fam .

Je maakt je het zelf op de voorhand al moeilijk/zorgen om dingen die r nog helemaal niet zijn .

Herkenbaar!
Je hebt duidelijk een zeer hechte band met je moeder en die moet je koesteren vind ik. Dat heb ik ook altijd gedaan.
Aan heimwee op vakantie is iets te doen: bellen ;-)

Maarrrrr.... alle TE is TEveel. Je kunt er ook in doorslaan, en dan wordt het ongezond voor JOU.
Als je dagelijks denkt aan het overlijden van je moeder zonder dat daar aanleiding voor is, dan is dat voor JOU niet gezond.
Het lijkt me belangrijk om voor jezelf na te gaan, waarom je dit zo ervaart, wat er achter dit gevoel zit. Waarom voel/maak jij je zo afhankelijk van haar? Waar precies ben je zo bang voor?
Vaak liggen redenen in de vroege jeugd en is het moeilijk om dit zelf te achterhalen. Soms is deskundige hulp nodig.

Toegevoegd na 12 uur:
Zie verder in reacties.

Ach, je bent nog jong. Het is heel mooi om zoveel van je moeder te houden. Alleen die angst om haar te verliezen en haar ook niet even los te kunnen laten als je met vakantie gaat, is natuurlijk niet goed. Maar ik ben inmiddels 50 jaar en heb precies hetzelfde. Ik weet een beetje waar het vandaan komt, namelijk dat ik al jong het huis uit moest door mijn stiefvader. Jarenlang heb ik ermee getobt en inderdaad ben ik toen gaan 'relativeren.' Ik dacht aan andere mensen die oud zijn en velen hebben verloren van wie ze hielden. Aan kinderen zonder ouders, en verstoten kinderen in kindertehuizen, enz. enz. Dat heeft me wel geholpen. Evengoed ben ik nog altijd blij om de stem van mijn moeder nog te kunnen horen, als ik haar bel. Ik heb haar ook gevraagd hoe zij met het verlies van háár moeder is omgegaan en daarmee heeft leren leven... Zulke dingen vraag ik ook aan andere mensen. Je kunt er altijd iets van leren.

Ik had ook zo'n hele sterke band met mijn moeder. Maar ik heb haar daar nooit mee lastig gevallen. Ja, je leest het goed 'lastig' gevallen. Zoals jij bezig bent met je moeder en haar eventuele dood, dat is heel ongezond voor jou, en ook voor haar. Ik denk dat je daar best hulp voor zoekt.

Op de leeftijd die jouw moeder nu heeft had mijn moeder al een hartaanval gehad. Als ik haar dagelijks had moeten confronteren met het feit dat ik haar niet zou kunnen missen, dan had ze het waarschijnlijk veel moeilijker gehad.

Enkele jaren later is ze gestorven met de gedachte dat haar kinderen een eigen leven hebben, relatief gelukkig zijn én haar niet meer nodig hebben. Dat geeft een zekere rust als je weet dat je moet heengaan. En dat is ook de bedoeling van opvoeden. Je voedt je kinderen op naar een zekere mate van zelfstandigheid, zodat ze op eigen benen kunnen staan en jou als ouder (bijna) niet meer nodig hebben.

Dat heeft NIETS te maken met de liefde die je voelt voor je moeder. Die was er en is er nu nog steeds 25 jaar na haar dood. Maar daar hoefde mijn moeder niet elke dag een telefoontje voor te krijgen, want dat wist ze zo ook wel!

Ik weet niet of je een relatie hebt? Zoniet, dan kan dat de oorzaak zijn waarom je nog zo aan je moeder gehecht bent. Normaal gaat een mens het nest uit om zich te binden aan een partner voor het leven. Indien dat bij jou niet het geval is, dan hecht je je misschien aan haar. Als je wél een relatie hebt, dan zou ik zo meteen geen antwoord voor je klaar hebben. Tenzij je bijvoorbeeld een heel vervelende partner zou hebben die je liever kwijt dan rijk bent.

Vroeg of laat zullen we allemaal mensen verliezen. Wij kunnen niet bepalen hoe of wanneer wij dood gaan, het enige wat wij wel kunnen bepalen is hoe wij leven.

Heb u ooit met uw moeder hierover gesproken? Misschien kan dit juist meer rust geven en juist het genieten dat ze er is en dat je haar toch hebt gekend, zijn dingen die u wellicht rust kunnen geven.

U houdt het gewoon niet tegen, dit is het leven!

Ik weet wat je bedoeld en ik weet ook hoe dit voelt.
Helaas is dit niet te voorkomen.
Ik heb altijd veel energie in deze dingen gestoken maar het heeft ook niet mogen baten.
Heb haar dit nooit verteld.
Maar de laatste jaren waren voor mijzelf een hel.
En ondanks mijn angsten is ze toch overleden een respectabele leeftijd maar toch het is geschied.
Het is en blijft je mam en daar doe je alles voor.
Ook al gaat het af en toe ten koste van jezelf.
Probeer het te zien als iets onoverkomelijks als haar tijd komt komt die en dat kan pas over jaren zijn maar het kan ook a la minute dat heeft niemand in de hand.
Zorg dat je haar niet betutteld maar laat haar voelen dat je van haar houdt.
Toon je bezorgdheid maar laat het niet de overhand krijgen.
Want dat heeft invloed op jou manier van leven.
En je leeft maar een keer.

Het is voor mij niet zo herkenbaar, maar ik weet zeker dat het niet ongezond is. Ik zou zeggen; Geniet van je moeder, en ik ze is nog hartstikke jong voor een (oma?)

Wat fijn dat je zo'n goede band met je moeder hebt.
Maar als je elke dag bang bent dat ze overlijdt, terwijl dat helemaal niet in de lijn der verwachting ligt, dan ben je wel angstig.
Heb je nog meer angsten? Zo ja, dan moet je daar toch wel eens met iemand over praten. Niet omdat je gek bent ofzo, maar omdat je je zo druk maakt, en dat is zo zonde.
Het zou zo fijn zijn als je gewoon elke keer kon genieten van de fijne relatie met je moeder, zonder dat je steeds bang bent en/of heimwee hebt.

Je zou toch eens een boek over RET kunnen lezen, ik doe hierbij een link naar een boek, het gaat over emoties op je werk, niet helemaal toepasselijk, maar dit is wel een goed boek.

Je bent nu elke keer misschien ongelukkig waar je verder (ik hoop het) een heel fijn en mooi leven hebt. Met een moeder die nog jong genoeg is om nog heel erg lang te leven. Dit komt doordat je bepaalde gedachten in je hoofd hebt waarmee je jezelf ongelukkig maakt.
Als je in de twintig bent, zou je 2 weken op vakantie moeten kunnen gaan zonder dat het zo'n moeite kost.
Het is zo zonde als die je vakanties bederft, je moeder zelf wil immers ook dat je geniet van je vakanties.

Dus mijn advies: heb je nog meer angsten? Ga eens met een psycholoog praten!
Is dit het enige? Lees eens een boek over RET, ik kan je het boek van de link aanraden, het heeft mij heel erg geholpen.

Je houdt echt van je moeder, je ziet nu al op tegen het feit dat je haar ooit zal gaan missen, al duurt dat misschien nog wel 20-30 jaar.
Koester die momenten met haar en laat haar ook genieten van jouw affectie.
Daar is NIETS mis mee.

Er zijn meer "kinderen "die levenslang een zeer intensieve band met hun ouders onderhouden.

Op dit moment zit je op een leeftijd dat de laatste delen van je hersenen aangelegd worden, zoals realiteitszin en het verstandig omgaan met risico's en verantwoording.

Je verlangt naar onvoorwaardelijke liefde en acceptatie, met het eindige leven van je moeder kan er een onbewuste vrees ontstaan dat je dat dan moet ontberen

Probeer wat ontspannen met dit beleven om te gaan, zodat het jullie beiden (moeder en zoon) niet verstikt.

Probeer wel zelf ook een leven op te bouwen en als je daar aan toe bent, een lieve vriendin te vinden, ik vermoed dat onbewust dat verlangen daarna geprojecteerd wordt op je moeder, mogelijk geeft ze dat al aan.

Dit is niet als belediging bedoeld.
Oprecht houden van mensen die goed voor je zijn is iets waar eerder schaarste dan een teveel aan is in deze wereld.

Hopelijk kun je wat met deze chaotische overdenkingen.
Ik had zo een band met mijn oma, die begreep mij zonder woorden.
Daar is veel inspiratie van uit gegaan.

Ik zal haar eeuwig dankbaar zijn en haar nooit vergeten.
Ze heeft me echter zoveel vliegkracht gegeven dat ik nu zelfstandig in de lucht kan blijven en poog door te geven het voorbeeld wat ze voor mij geweest is.
Zo eer ik haar nagedachtenis en hebben anderen daar baat bij.
Dat maakt het accepteren van haar fysieke afwezigheid beter draagbaar.

Maar kom joh. ze gaat nog lang niet dood en geliefde mensen (die dat ook weten dat ze geliefd zijn) leven gemiddeld genomen vaak langer.

Toegevoegd na 8 uur:
Ik heb begrepen dat de vraagsteller een vrouw is.
Dat doet aan de diepe genegenheid voor haar moeder niets af, afhankelijk van haar geaardheid zou een lieve begripvolle vriend ook invulling voor haar genegenheid kunnen betekenen.
Zie verder mijn reactie op reacties op dit antwoord. (de derde reactie)
Hartelijk dank, Kruidenvrouw voor het uitleggen van wat ik bedoelde.

Ik kan mij heel erg goed in jouw situatie vinden. Mijn ouders hebben 5 kinderen (incl. ik dus) en het is niet zo dat de een verwender is dan de ander, maar ik kan niet zonder mijn moeder. In de afgelopen 3 jaar ging zij elk jaar voor een maand op vakantie, en na een week of twee begon ik als ik kind te huilen aan de telefoon. Ik ben zelf 25 jaar en ik schaam mij er ook beetje voor, maar dat vreselijke gevoel dat je moeder er niet is overheerst en ik kan er absoluut niks aan doen. Ik ben van plan om volgend jaar te gaan trouwen, ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Kortom: herkenbaar en absoluut niet ongezond of raar ongeacht je leeftijd, niks of niemand neemt de plek van je moeder in.

Ik zou me als moeder van 4 kinderen en zelf over de 70 jaar, doodongelukkig voelen als kinderen heimweh naar mij zouden hebben als ze op vakantie zijn. Je hoopt kinderen op te voeden tot zelfstandige gelukkige mensen, die niet achteruit kijken maar vooruit werken aan hun eigen ontwikkeling.

Als ze van vakantie terug komen, bruinverbrand en met fijne verhalen, dan kan ik meegenieten. Zo is het leven bedoeld.

Soms zie ik ze 4 weken niet, soms komen ze tot vervelends toe (en allemaal mee-eten). Mijn deur staat altijd open, maar niet met een smartelijk verlangen. Zij zijn bezig met hun leven. Ik met het onze.

Tegen de tijd dat ik het moede hoofd neerleg zullen ze waarschijnlijk huilen, maar ook weten dat mijn tijd gekomen is. En niemand van de vier zal vergeten zijn leven weer gewoon op te pakken.
Gun je moeder dat beetje rust en claim haar niet, dat is ongezond, voor jouzelf én voor je moeder.

Je hoeft geen moederskindje te zijn om heimwee te hebben naar je moeder. Het is heel normaal dat je haar mist. Zij heeft jou op de wereld gezet en heel erg lang voor je gezorgd. Ik zelf heb dat probleem ook. Maar ik heb dat altijd bij mensen die me heel dierbaar zijn en heel veel voor me doen. Jouw moeder is je dus heel erg dierbaar en iemand die je erg dierbaar is wil je ook nooit kwijt. Het is zeker niet ongezond.

Ik herken dit wel, maar vooral van toen ik een klein meisje was. Ik huilde vaak als ik er, 's avonds in bed, alleen maar aan dácht dat ze dood zou gaan. Maar uiteindelijk werd dat gelukkig minder.
Ik had dat weer na het overlijden van mijn vader en nichtje.
Toen was ik inmiddels 40 jaar en bleef die angst een poos houden. Ook al was mijn moeder nog heel gezond, ik was toch bang.
Uiteindelijk ebde die angst weer weg tot ze veel ouder werd en ongelukjes kreeg in het verkeer en als ze op reis was. En dat was gegronde angst.
Nu is ze overleden, 2 jaar geleden, en intussen heb ik geleerd dat de grond niet onder mijn voeten verdwijnt. Dat ik haar mis maar heel goed op eigen benen kan staan.
En dát komt door haar.
Zij was een klein vrouwtje die een enorme power had, die de hele wereld afreisde na het overlijden van mijn vader, die zélf de kamer ging behangen en schilderen, die een heel huishouden beheerde.

Het wordt tijd dat je leert dat jij zelf benen hebt. Jonge benen zelfs en dus krachtig. Je kan dat van je moeder leren. Niet omdat IK vind dat je dat moet doen maar omdat de heimwee naar je moeder je leven beheert. Daarom. Je wordt er ongelukkig van.
Ik zou er bewust aan gaan werken. Ja, dat is eng. Volwassen worden is soms heel eng en echt niet altijd leuk, maar ook fijn en uitdagend.
Het wordt tijd dat je kan genieten als je op vakantie bent. Je verknoeit nu de tijd terwijl je moeder leeft. Zowel voor je moeder als voor jou. Achteraf denk je: had ik maar meer van haar genoten. Dan had zij meer van mij kunnen genieten.

Ik zou om hulp vragen, kijk welke methode je het meeste aanspreekt. En zijn al goede suggesties gedaan.
Zodat je kan leren genieten als je weg bent, genieten omdat je weet dat je moeder gezond is en jij haar weer in de armen kan sluiten als je terug komt.
Genieten van vakantie omdat je geleerd hebt onafhankelijk te zijn.
En onafhankelijk betekent echt niet minder houden van je moeder, juist niet.
Je kan dan méér van haar houden omdat zij je tot een sterke onafhankelijke vrouw heeft opgevoed.
Dat is wat ze wil.
Dat wil elke moeder.

Kom dochter, ga aan de slag.