Hoe kan je de liefde op een goede wijze ontvangen?

Wat een ontroerende vraag van jou.
Ik moest er even een traantje bij weg pinken.

Dank je, en huil gerust hoor. In velen zit er nog te veel vast en dat mag er gerust uitkomen.

@Adrem5, Misschien kan je eens lezen onder de reacties bij het antwoord van Kristal. Velen kampen met het probleem hoor. En de liefde wordt op vele wijzen gegeven. Zelfs op wijzen waarvan je eerste instantie denkt dat het niets met liefde te maken heeft.
Dan is het ook moeilijk om liefde te hebben leren ontvangen. Want we denken allemaal dat een knuffel krijgen liefde krijgen is. Maar wie heeft er in Nederland nu knuffels gekregen? Zoals mijn vraag al zegt, mijn ouders hebben hun liefde gegeven door bezorgt te zijn.
Emoties uiten is zo wie zo al moeilijk, laat staan de liefde.

Adrem5: wat ontzettend goed, dat je dit doet voor jezelf èn voor je kids. Hiermee help je ze enorm; ik hoop, dat je dit kunt inzien en dat ze je dat ook zeggen.
WAUW!!! Petje af voor je!!!

Beste GD,
In je toevoeging zeg je: "Bezorgt zijn dat mij iets overkomt, is ontstaan door de pure liefde voor mij. Beschermend zijn is ook liefde geven" M.i. komt dat beschermend zijn vanuit angst van de ouders zelf. Dat maakt hen heel 'voorzichtig'. Dit projecteren zij op jou. Zelf zou ik deze bezorgt en beschermend zijn niet vertalen als liefde. Maar waar het om gaat is dat jij dit wel zo ervaart. Prima!

Ha Lifehacker :),
ik vermoed dat GD nu kan inzien hoe het bedoeld is, dat de oúders hun bezorgdheid als liefde zagen, zoals mijn eigen vader eens zei: ja maar natuurlijk gaf ik je op je donder als je maar een 6 op je rapport had, dat deed ik omdat ik een goede ouder wilde zijn en het beste van je naar boven wilde halen...
Voor mij werkte dat compleet anders uit als hij bedoelde en maakte van mij destijds een jong meisje dat altijd bang was niet te voldoen (natuurlijk niet alleen doordat mijn rapport nooit goed genoeg was).
Nu begrijp ik dat hij het bedoelde als liefde, ook al voelde dat voor mij niet zo, maar omdat je nu weet hoe het bedoeld is kan je het hem vergeven, en het jezelf vergeven dat je dacht dat je niet voldeed, dat je niet goed genoeg was, nóóit goed genoeg was...
En het dan eindelijk laten rusten zodat je de ruimte ervaart om (jezelf) lief te hebben zoals JIJ liefde (ontvangen) ervaart.

Ik ben het helemaal met je eens en mijn moeder heeft mij op ongeveer die manier ook enorm geholpen.
Maar ik kan je verzekeren, dat niet iedere ouder daartoe in staat, dan wel toe bereid is!

@Adrem,
dat is zóó helend voor je kinderen Adrem, dat je open voor ze staat om hun verhaal te vertellen. En wat goed van je dat je dus zover bent, zoveel gegroeid bent, dat je het kan en doet!! Je zal wel eens moeten slikken maar het meeste weet je wel wat ze je vertellen. Volgens mij ben jij in staat om ze met liefde aan te horen, ook al vertellen ze dingen die heel hard en pijnlijk voor je zijn, vooral wanneer je hoort hoe pijnlijk hun jeugd voor hun was. Maar je kan het, en dat is bijzonder en sterk.
En liefhebbend. Als jij denkt dat je wel liefde kan geven aan je kinderen terwijl je jezelf niet kan liefhebben vergis je je misschien wel.
Misschien hou je meer van dat gekwetste meisje in je zelf en die fijne liefhebbende vrouw die je nu bent, dan je je bewust bent.
Misschien hoef je je zelf alleen nog maar te vergeven dat je geloofde dat je niet van jezelf hield omdat anderen je destijds behandelden alsof je niets waard was lieve Adrem.

precies Adrem, je doorbreekt een familiepatroon op deze manier, een patroon dat vaak al van generatie op generatie is overgebracht. Prachtig :-)

@Kristal, dat nooit goed genoeg is mij ook niet onbekend. Mijn moeder moest als weduwe met 3 jongen jongens 'overleven'. Zij deed haar best goed voor ons te zijn maar de jongens hebben er wel onder geleden.
Nu, vele jaren later, zien wij in dat zij op dat moment niet anders kon.
Dat wetende maakt vergeven makkelijker maar zeker noodzakelijk om verder te kunnen.

@Lifehacker, je kunt je eens gaan verplaatsen in je moeder van toen. In de stress die zij ervaarde en de drukte van de 3 jongens erbij en het moeten overleven.
Stel nu dat je moeder jullie enorm liefhad en veel liefde voor jullie had. Op welke wijze zou zij dat hebben toegepast naar jullie toe, in alle stress, drukte en verantwoordelijkheden. Een pak op je broek omdat je iets gevaarlijks hebt gedaan is ook liefde. Want je MAG dat nooit meer doen, anders kan je doodgaan of iets heel ernstigs overkomen. Dan raakt je moeder je kwijt en dat is ondenkbaar, zoveel liefde heeft ze voor je.
Dus in alle paniek, stress en schrik van dat moment, geeft je ze een flinke pets op je bil en schreeuwt ze enorm hard tegen je. Is ze enorm boos op je. Want ze wil je niet kwijt! Helaas ben je als kind nog niet zover gegroeid dat je dit kunt zien. En zie je eerder die pets op je bil en het schreeuwen van je moeder. Je hebt vaak geen idee waarom en wat je had gedaan dan.

Het is voor mijzelf ook belangrijk geweest, om de opvoeding te bekijken in de geest van de tijd. Ik heb het idee, dat er nu meer gepraat wordt met kinderen dan vroeger.
Merk het ook aan mezelf: als ik boos ben geweest op mijn zoon bijvoorbeeld, dan bespreek ik achteraf het waarom ervan, wat iets met mij deed, en ook omgekeerd: hij met mij. Daardoor is een handeling of een gedrag meteen duidelijk en blijft het niet hangen, zodat de kans, dat het een eigen leven kan gaan leiden, kleiner is. Ik denk ook, dat je je ouders niet hóéft te vergeven als ze fouten hebben gemaakt, als het onbedoeld/ongeweten is geweest. Ik heb het niet over bewust geestelijke danwel lichamelijke mishandeling uiteraard.
Begrijpen, waarom dingen vroeger gegaan zijn zoals ze zijn gegaan was voor mij voldoende. Iedereen maakt fouten, niemand is perfect en volmaakt. Dat vind ik zo goed van Adrem5: ze stelt haar kids in staat om te bespreken met haar wat er is gebeurd, zodat ze de effecten kunnen begrijpen en hopelijk aanvaarden, inzicht kunnen krijgen in die effecten bij hunzelf in hun leven.

super om te lezen mensen! echt, respect hoor!! ik heb vroeger ook niet leren praten (mening was fout, dus dan leer je het wel af, doen wat je moest doen en in de maat meelopen, meer was het niet)
met mijn kinderen doe ik het ook anders. ik vind het ZOOO belangrijk om te praten over gevoel en gedachten. van jongs af aan heb ik hier ook naar gevraagd, en nu geven ze het zelf aan. we praten over dingen, en praten dingen uit. we zoeken een oplossing, we durven elkaar sorry te zeggen, maken een samen #in overleg# een afspraak als dit nodig is, en we sluiten het af met een dikke knuffel en wederzijds begrip. de kinderen weten dat ze ALTIJD lief zijn, ook als springen ze soms uit hun vel en roepen wat in de hitte van de strijd. ze zeggen dan: we blijven toch vriendjes en elkaar lief vinden he mama'
en dat is ik wat ik altijd tegen ze zeg.
'fouten' maken (of het nu het kind is of een ouder) zijn geen fouten als je ervan kan leren door erover te praten. als alleen staande moeder met 2 kids (zelf ADD, kind met ADD en andere met ADHD) is het soms zwaar om de kar te trekken als er geen achtervang is, maar hier durf ik eerlijk in te zijn naar de kinderen want ik weet dat niemand anders me erop wijst hoe ik iets beter aan zou kunnen pakken en niet alles perfect doe.
ik zeg dan 'Sorry lieverds, we gaan even naar het park want ik kan nu eventjes geen drukte om me heen hebben Dit ligt NIET aan jullie maar aan mama zelf. ze snappen het en krijgen dan een knuffel. zelf geven ze het ook aan als het HUN even teveel is.'laat me maar eventjes met rust want mijn boosheid (iets van school, of een strijd tussen de kids zelf) blijft nu nog hangen.
als het (noem het altijd de parameters) zijn gezakt praten we rustig over met zijn allen en is het weer goed. mijn jeugd wil ik niet over doen, maar ben toch dankbaar ervoor. dankbaar omdat ik nu weet hoe het NIET moet, en deze fout niet met mijn eigen kinderen hoef te maken en ze dit kan besparen.
wij zijn geen van allen robotjes die alles perfect doen, maar gelukkig leren mijn kids van mij, en ik ook zeker van de kids. we geven elkaar hier de kans voor. het is meer dan een pot voer op tijd en schone kleding, dat was vroeger bij mij zo, en vind het zeker niet voor herhaling vatbaar. :)

@GD, zoals je beschrijft is het ook gegaan. Maar de intentie waarmee, die voor mij voelbaar was, was in vele gevallen toch een andere dan liefde. Een kind voelt of het gewenst is, het voelt als het 'in de weg loopt', het voelt dat het geen kind mag zijn, ...
Maar ik zie ook wel in welk een moeilijke situatie mijn moeder zat en dan is het inderdaad moeilijk de liefde die in haar was te tonen hetzij te delen op een manier die de kinderen zo nodig hebben tijdens het opgroeien.

@Lifehacker, we willen allemaal graag de ideale manier zien om de liefde te krijgen die we zo graag verlangen.
We hebben in onze hoofd al helemaal voor ons om eens een hele diepe knuffel te krijgen dat er speciaal naar ons geluisterd wordt en waar we zonder schroom onze pijn en verdriet mee kunnen delen.
Allemaal gebaseerd op de plaatjes die we zien bij onze buren en in de reclames en films. Zolang we die niet krijgen, zijn we zwaar teleurgesteld, voelen we ons niet gewaardeerd en houdt er niemand van ons.
Alles wat we doen is om die liefde te kunnen krijgen. Om gezien te worden en gewaardeerd te worden. Soms tot in het krampachtige toe.
We zoeken die liefde buiten ons, als aanvulling wat we vroeger nooit hebben gehad. Nooit zo hebben gekregen zoals we ideaal willen hadden hebben. Vaak blijven we als een slachtoffer achter en blijven we zoeken buiten onszelf.
Het nieuwe inzicht is dat we niet meer gaan zoeken buiten onszelf. Maar in onszelf. Heb jezelf lief, geef jezelf de liefde, waardeer jezelf en zie jezelf.
Door al het zoeken buiten jezelf, ben je jezelf ook kwijt geraakt.
Stop om jezelf als een slachtoffer te zien. Ga zelf op zoek naar je eigen geluk.

@ lieve Wen, je hoeft je ouders ook niet te vergeven voor hun fouten (bewust of onbewust) voor hun. Ze vergeven doe je voor jezelf, om iets (een periode, een emotie) af te sluiten in zachtheid, en om verder te kunnen met je éigen leven. @Eucje, mooie reactie Euc, ik denk wel dat wij inderdaad geleerd hebben destijds hoe het anders kan in ons eigen leven van nu. Ik vermoed ook dat vooral gevoelige mensen daar veranderingen in willen brengen omdat zij daar vroeger de meeste last van hebben gehad. @Lifehacker, als we wat ouder worden weten we vaak wel waardoor de ouders reageerden zoals ze deden. Mijn ouders hadden het weer geleerd van hun ouders etc. Ik vermoed dat wij die negatieve spiraal hebben kunnen doorbreken in onze families; lees alle prachtige verhalen van moeders die het door verschillende omstandigheden en eigenschappen hééél zwaar hebben en toch in staat zijn open en met liefde op hun kinderen te communiceren (ook bij, of na, trammelant). Dat is dan de goede kant van de medaille van een liefdeloos aanvoelende opvoeding.
De moeilijke, uitdagende, kant van dezelfde medaille is dat wij, degene die de negatieve spiraal (willen) doorbreken, jaren en jaren lang bezig kunnen zijn om weer aan te leren dat we er mogen zijn, om van onszelf te genieten zoals we zijn. Dat we genoeg zijn en niet in de weg lopen. Maar oké dan, als het is om die spiraal te doorbreken ga ik er voor :-)

@Kristal: misschien ligt het voor mij aan het woord vergeven. Ben gevoelig voor woorden namelijk ;-) Dit staat er in Google:
1) Genade schenken 2) Kwijten 3) Kwijtschelden 4) Pardonneren 5) Vergiffenis schenken 6) Vergiften 7) Vergiftigen 8) Weggeven 9) Wegschenken Ik kan iemand, die iets niet kon of niet wist en mij daardoor onbewust pijn heeft gedaan niet vergeven, omdat er m.i. niets te vergeven valt. Wat ik kan doen is proberen te begrijpen, in te zien, inzicht te krijgen waaróm het is gegaan zoals het is gegaan. En van dát inzicht kan ik leren, ermee verder en achter me laten (loslaten). Ik kan iemand vergeven, die mij willens en wetens pijn gedaan heeft, met opzet, met een verkeerde intentie, zonder dat ik dat kan begrijpen. Om dat daarna los te kunnen laten en verder te kunnen. Misschien is het een woordspelletje, niet mijn bedoeling, maar het voelt voor mij belangrijk anders. @Gdan: helemaal super, dat je dit inzicht hebt gekregen!!!

@Wen, nee lieve Wen, ik zie dit ook niet als een woordspelletje, en ik begrijp wat je zegt.
Hoe kan je iemand iets kwalijk nemen als hij/zij niet weet wat hij/zij gedaan heeft? Wat je nu zegt is eigenlijk al een vorm van vergeven lijkt mij. Voor mij is vergeven een vorm van serieus nemen van de pijn die mij onbewust is aangedaan.
Als ik mijn ouders vergeef doe ik dat omdat ik MIJN EIGEN pijn nou eens een keer serieus neem, en dus even zónder met mijn verstand begrip te tonen voor de omstandigheden waarin de ander leefde etc.
Ik weet dat ze het zo niet bedoelden, ik weet dat ze het beste met mij voor hadden, ik weet dat ze het niet expres/bewust deden om mij pijn te doen.
(Sterker nog, ik persoonlijk geloof zelfs dat mijn ziel samen met o.a. andere lichtwezens hebben besproken wie het beste mijn ouders zouden worden).
Maar als ik het achter me wil laten zal ik eerst zonder al het relativerende weten mijn pijn moeten voelen, omdat ik het niet los kan laten als ik het niet voel. En dan, als ik in die pijn zit, dan kan ik ze vergeven... ik moet nu ineens even denken aan wat Jezus volgens de Bijbel zei toen hij gekruisigd werd; Vader vergeef het hen want zij weten niet wat zij doen.
Nou ja, zoals je weet ben ik niet religieus maar dit schoot me zo te binnen, waarschijnlijk omdat het aansluit bij mijn gedachten: het maakt voor je verstand uit of iemand je onbewust of bewust pijn doet, maar de wond doet in beide gevallen even zeer. En daarom is vergeven goed voor de ouders en voor jezelf. Om geestelijke wonden te helen aan beide zijden.
Met alle respect overigens voor jouw inzichten daarin Wen,
dat weet je wel.

Zoals jij het omschrijft (mooi inderdaad, die uitspraak van Jezus) hèb ik vergeven (het blijft voor mij een punt hoor, dat woord), mezelf serieus genomen, de pijn gevoeld (beeeeeeeetje lang en heftig ;-) en ben bezig los te laten en door te gaan. "het maakt voor je verstand uit of iemand je onbewust of bewust pijn doet, maar de wond doet in beide gevallen even zeer." Dat zinnetje is voor mij zoooooooooooooooo waar!!! Wat ik heb geleerd inmiddels is wat Gdan ook omschrijft en dan in mijn woorden: in liefde, begrip, inzicht etcetc vanuit jezelf. Dáár moet het naar mijn ervaring/idee vandaan komen. En je respect voor mijn inzichten en die van vele anderen is me totaaaaaal duidelijk lieve meid!!! <3

Ja Wen, inderdaad, ik denk dat je, als ik je verhaal zo lees, al vergeven hébt. (ver-geven is voor mij ook: vré-geven, vrede geven, volgens mij is dat wat je dan doet, tenminste ik realiseer me dat ik dat diep van binnen zo ervaar: door te vergeven geef je vrede aan je ouders (of wie dan ook) en aan je zelf. En ja, helemaal mee eens over dat stukje waar je schrijft dat het vanuit jezelf vandaan komt. Hartje terug ;-)

@gdanonym, prachtige vraag hoor +

@GD
Ik zit een beetje met je laatste zin van je reactie die je met me deelt, zijnde "Stop om jezelf als een slachtoffer te zien. Ga zelf op zoek naar je eigen geluk." Waar in mijn tekst blijkt dat ik nu nog in een slachtofferrol zou zitten?

@Adrem, ik begrijp inmiddels een beetje beter hoe moeilijk je het kan hebben meis, maar je komt er wel, je bent een volhoudster ;-) Alavast allemaal goeiemorgen en een heerlijke dag toegewenst!

@Lifehacker,
De hele reactie die ik schrijf is in het algemeen geschreven. Met 'we' heb ik het over 'ons velen'.
In de laatste zin schrijf ik 'je' omdat het eigenlijk is bedoeld voor iedereen die het leest. Niet jou in het specifieke. Ik schrijf op GV heel veel op intuitie en zoals ik iets voel. De laatste zin raakt je. Misschien zit er toch een vorm van waarheid in die op jou slaat.
Als ik je reacties teruglees, dan is deze zin hetgeen wat het gevoel van slachtoffer zijn wel versterkt:
"Maar de intentie waarmee, die voor mij voelbaar was, was in vele gevallen toch een andere dan liefde".
", het voelt dat het geen kind mag zijn". Ik voel de emoties die je hebt als kind toen. En die is niet liefde, eerder pijn en verdriet. En de oorzaak ligt bij de ander, waarvan je het liefste de liefde gehad zou willen hebben, maar niet hebt gekregen.

@Adrem, ik wil ook nog even reageren op je 2e reactie hier. Je zegt dat jij jezelf schuldig vind voor wat je je kinderen onbewust hebt aangedaan.
DIT IS PURE LIEFDE. Kinderen zijn heel gevoelig. Als jij plots helemaal om kan slaan tussen heel driftig zijn (vanuit je depressie toen) naar poeslief (met knuffels), dan weet het kind ook niet meer wat het nu eigenlijk is. Het is dan ook wantrouwig geworden. en de oprechtheid in de knuffel kan niet meer worden gevoeld en worden gezien. Die driftigheid wordt wel gezien. daar is het kind altijd waakzaam voor. Je kunt het verleden niet meer veranderen. Alleen maar goedpraten. Voor jezelf kan je niets anders doen dan goedpraten dat jij zelf veel problemen had. Het lag niet in je macht om het anders te doen. En WAT JE DEED, deed je zo oprecht mogelijk. Ik heb ook een moeder gehad die in zware depressie zat en ik zie nu dat zij het gewoon niet anders kon. Alles wat ze deed, deed zij om maar goed te kunnen zijn. Alle angsten, structuur, enz was nodig om zelf in het gereel te blijven.
Ook jij was een slachtoffer van het leven, ook jij hebt het niet gemakkelijk gehad in je jeugd. Wie eigenlijk wel??? Het is tijd om geen slachtoffer meer te zijn. Het is tijd om het leven voor je zo in te vullen zoals je zelf wilt. Naar je kinderen toe, met alle liefde die jij NOG STEEDS voor ze heeft.
Het verleden drukt zwaar. Het slachtoffer gevoel, houdt je vastgenageld om te zijn wie je zou willen zijn. Zie jezelf twee soorten liefde geven, voor jezelf en voor je kinderen. Dat heb je in het verleden ook gedaan, ook al zie je dat niet direct. Je hebt namelijk jezelf beschermt en alles geprobeerd om jezelf goed te krijgen/houden, en je hebt alles geprobeerd om je kinderen de liefde te geven. Alletwee heb jij gedaan, het kon alleen niet gelijktijdig.
Die liefde heb je en die zit in je. Pas die liefde opnieuw toe en herinner je die liefde. Geef die liefde AAN JEZELF en aan je kinderen.

Ik lees de andere dingen later even maar wil jullie allemaal een plus geven en Gj een tien voor zijn vraag... ++++++++++ <------- gj ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ (is dat genoeg)? voor de rest :) Ik heb het ingestraald met liefde, eerlijk delen he :))

Hahahaha, maffe griet!!! ;-)

Dit is zo ontroerend dat er een enorm gevoel van liefde loskomt in mij xxx

@zazoe, geniet ervan en ontvang!

@Adrem5: dat woord vergeven is voor mij niet kloppend, als iemand fouten gemaakt heeft uit onwetendheid. Wat valt er dan te vergeven voor mij? Snap je? Dán heb ik iets aan begrijpen waaróm iemand heeft gehandeld zoals hij/zij heeft gehandeld om het los te kunnen laten.
Ik begrijp heel goed, dat vergeven voor jou vanuit je opvoeding een moeilijk woord is. Zelf heb ik dat niet: ben niet opgegroeid met een geloof. Je bent een waanzinnig sterke vrouw, echt! Heb het al eerder geschreven: petje af voor je!!!!

*grouphug* Adrem thnx voor het delen, ik voel je pijn maar het is pijn door opgedrongen normen... Niet pijn die bij je hoort.

Ik pik soms even een stukje eruit, heb moeite met het lezen van de lange lappen tekst achter elkaar... gek genoeg niet met het schrijven ervan. Ik zit zelf namelijk in verwerking... Dus vergeef me als ik niet reageer zoals ik normaal doe...

@GD, jouw reactie heeft me in die zin 'geraakt' dat jij, wat nu blijkt, mij aanvoelt vanuit dat kleine jongetje, zeg maar.
Natuurlijk voelde ik dat zo. Ik begreep de hele situatie niet. Op latere leeftijd ben ik dit in gaan zien en ben ik het geluk in mijzelf gaan zoeken. Dit is inmiddels weer 16 jaar geleden. Ach, wat is tijd. Voor alles is een tijd. Je zult begrijpen dat ik toen mijn 'slachtoffer rol' heb leren afleggen door jaren van inzicht, en het gaat maar door natuurlijk. Deze 'gebeurtenissen' hebben ervoor gezorgd dat het mijn sterke punten zijn geworden. Alles wat gebeurd heeft een bedoeling. Mijn punt is nu dat jij, zoals ik het opvatte, mij nog als slachtoffer ziet/voelt, terwijl ik dit ben ontstegen. De herkenning/het gevoel, is in mij achter gebleven als waarschuwing. Misschien de reactie de volgende keer minder algemeen? Vr, gr.

ja ervaar ik ook zo... maar soms gaat het me even te snel...

pssst..... weet je nog forall (eerdere reactie nav die van jou): tijd nemen en desnoods tijd voor jezelf CLAIMEN.
op jouw tempo dingen op hun plaatsje zetten en dan weer verder :-)

*huil* Das waar ik inderdaad veel moeite mee heb... wanneer ik vanzelf alleen ben of weg ga dan kan ik al enigszins tijd voor mezelf gebruiken ook echt maar hier in huis tijd voor mezelf claimen, en echt MIJN ding gaan doen is vaak moeilijk voor mij. Vooral ook omdat, wat ik wil doen, vaak met kabaal gepaard gaat en het waarin huis dan ook nogal gehorig is ( zingen, gitaarspelen)

Forall: je kids gaan toch naar school? Is er dan geen mogelijkheid om te doen wat je wilt dan? Misschien heel simplistisch gedacht van me hoor.... weet natuurlijk niet of je ook buitenshuis werkt en zo.

zit eraan te komen maar ik ben die kamer nu aan het opknappen...

tenkjoe, gaat vooruit zal ik maar zeggen :P