Hoe komt het dat je soms van de ene persoon meer kan hebben of verdragen als van de andere?

Kort: c'est le ton qui fait la musique.....

Dat gedrag kan verschillende oorzaken hebben en is erg complex:

Je kunt bijvoorbeeld in het ene geval toleranter zijn(meer kunnen verdragen) vanuit een "diplomatieke" handigheid.

Maar het kan ook zo zijn dat je vanuit medelijden(emotie) meer kan hebben van de ene dan van de ander.
"Medelijden tast de waardigheid aan" (filosoof Friedrich Nietzsche)

Het kan ook worden veroorzaakt door affectie in de zin van vriendschap, verliefdheid, aantrekkingskracht, verafgoding. tijd doorbrengen met andere personen, zorgen voor andere personen, plezier hebben met anderen, anderen verwerpen, en geholpen of beschermd worden door anderen.

Uiterlijke- en sociale en a-sociale kenmerken en vaardigheden spelen ook een grote rol maar zijn vaak subjectief vanuit de denkwereld van de beoordelaar.

Bij mij heeft dat te maken met de manier waarop het tegen me wordt gezegd en de gedachte van de intentie die ik erbij krijg. Als ik het gevoel heb dat iemand enkel en alleen zijn mening geeft zonder me te veroordelen, dan kan ik het prima hebben. Wanneer ik het ervaar als een aanslag op mijn persoonlijkheid dan kan ik er ook niet tegen. Van mijn zus kan ik bijv. alles hebben, ze kan alles tegen me zeggen, ook als ze zegt dat ik naar haar mening behoorlijk dom bezig ben of iets naar haar mening toch echt niet goed heb aangepakt. Van mijn moeder kan ik daarentegen niets hebben, ik voel me zeer snel aangevallen door haar en schiet bij haar vrij snel uit mijn slof. Terwijl ze het soms wellicht helemaal niet zo onaardig of verkeerd zou bedoelen. Ik kijk tegen mijn moeder aan alsof ze denkt altijd alles beter te weten en te kunnen. Alsof ik niets kan en alles nog moet leren. Alsof ze niet accepteerd dat ik niet haar ben, maar een eigen individu met mijn eigen gedachten, levensstyle en visie. Ik krijg bij mijn moeder ook vaak te horen; 'Ik heb het je toch gezegd, zie je nou wel..." of ' Je wist het toch zo goed beter, zoek het nu ook maar zelf uit dan'. Bij bijv. mijn moeder voel ik me persoonlijk aangevallen en bij mijn zus niet, dat maakt bij mij nou net het verschil.

Voor mij persoonlijk geldt dat ik meer van iemand kan hebben, als er vergoelijkende omstandigheden zijn. Als degene die het zegt of doet doorgaans redelijk is, dan is mijn reactie bijvoorbeeld om het te laten gaan: slechte dag, trekt wel bij. Onwetendheid kan ook zo'n omstandigheid zijn - in dat geval vraag ik of de ander wel door heeft wat hij zegt of doet en ga de discussie aan.

Als onwetendheid onnadenkendheid wordt, dan wordt mijn ergernisdrempel lager. En als mensen steeds maar weer dezelfde ergerlijke dingen doen of zeggen, of ze daar nou wat aan kunnen doen of niet, dan kan ik het ook steeds minder hebben.

Tenslotte zijn er mensen die me "gewoon" ergeren. Soms meer dan dat ik zou willen. Dan speelt vaak jaloezie, of vind ik de ander arrogant of dom. Of het is iets doms als "dat stemmetje", of "dat lachje" dat irriteert. Ik probeer dan mezelf terecht te wijzen, maar vaak moet er een goede ervaring met zo'n persoon zijn, om het te compenseren. Dan kan die ergernis ook ineens niet meer zo belangrijk zijn.

En heel heel soms is er gewoon meteen sprake van een slechte chemie. Dat zij dan maar zo. Je hoeft niet iedereen leuk te vinden.

met de een heb je gewoon meer feeling dan met de ander, mensen die roepen '' ach je weet wie het zegt'' kunnen het ook heel vaak gewoon zeggen omdat ze weten dat er werderzijds respect is.
je heb ook mensen die denken alles te kunnen zeggen en dat zijn de mensen die we 9 van de 10 keer niet verdragen kunnen.

Sommige mensen liggen je niet, alles wat ze zeggen of doen ergert je.
Andere mensen liggen je wel, en als die dan iets zeggen of doen wat je ergert kun je dat onbewust vergoelijken met zijn/haar goede eigenschappen die je ook in je achterhoofd hebt.