Hoe kom je erachter of je echt een kind wilt of niet?

Dat is iets wat je niet met je verstand kan maken. Het moet een gevoel zijn van verlangen die je krijgt als je aan het idee denk. Bij de een is dat al van kinds af aan en bij de ander komt dat helemaal niet.

Gevoel... sommige krijgen dat gevoel als in hun familie of omgeving kleintjes geboren worden.

Het is eigenlijk niet alleen een kwestie van willen. Er komen meerdere factoren bij spelen. De vraag is ook kan je het financieel aan? Tevens krijg je veel meer verantwoordelijkheden. De dingen waar je nu wellicht je tijd insteekt, heb je zometeen misschien geen tijd meer voor. Zijn JULLIE bereid die dingen ook op te geven? Dit soort vragen moet je jezelf afstellen. Succes

Het is absoluut een gevoel.
Wat je wel alvast kunt doen met z'n 2-tjes: zet alle voors en tegens eens met elkaar op een rijtje.
Om welke redenen heeft jouw vriend meer een nee-gevoel? Wat is voor jou "te laat"? Enzovoorts.
Door er met elkaar duidelijk over te praten weet je in ieder geval wat de gevoelens van jullie beide zijn.
Suc6.

Uit mijn eigen ervaring is gebleken dat ik er gewoon heel erg aan toe was om moeder te worden.(Dacht ik) Want bij iedere vrouw die ik voorbij zag lopen met een dikke buik kreeg ik jaloerse gevoelens. Ik dacht gatverdamme waarom zij wel en ik niet? Ik wil dat ook. Maar ik was toen nog best wel heel erg jong. Maar het jaloerse gevoel bleef gewoon. Ik ben me er toen eens in gaan verdiepen en uit eindelijk hebben mijn toenmalige vriendje en ik toch een poging gewaagd. Het leek me geweldig, zo,n lief klein babytje. Maar ow wat viel alles tegen toen het eenmaal zover was. Ik ben zo ziek geweest de eerste 3 maanden en eigenlijk heb ik over gegeven tot de 9e maand aan toe. Zo erg zelfs dat ik in het ziekenhuis heb gelegen aan t infuus. En toen de kleine er was vond ik er eigenlijk ook niet zo heel veel aan. Die loodzware bevalling van 3 dagen die uit eindelijk eindigde in een keizersnee die gunde ik niemand en ik heb heel wat kraam tranen gehuild.
Kennelijk was ik er toch niet zo aan toe als ik in eerste instantie had verwacht. Of ik was er wel aan toe maar ik had me gewoon vies verkeken op wat het moederschap eigenlijk precies in hield.
Bovendien hoorde ik ook van alle vrouwen die al eens een bevalling mee hadden gemaakt dat je tijdens de bevalling totaal niet bezig bent met hoe je er bij ligt dan. Benen wijd geen onderbroek aan en soms wel 6 man aan je bed die je er tussen zitten te wroeten. Maar toen het eenmaal zover was, was ik me daar wel degelijk van bewust. Ik heb echt alleen maar liggen janken dit wilde ik absoluut niet. Ik vond dat zo verschrikkelijk.
Maar goed. We zijn nu 6 jaar verder en ik moet toegeven dat het bijna 5 en half jaar lang weg is geweest ,maar dat zelfs bij mij nu weer opnieuw de kriebels beginnen te komen bij het zien van een zwangere vrouw of een heel klein baby t je.
Ik omschrijf het wederom als een soort van jaloers gevoel.Maar dan niet echt jaloers zo van ik gun het je niet,maar meer van wauw wat prachtig dat wil ik ook. Ik zou toch wel heel graag weer opnieuw moeder willen worden. En al het gedoe en alle tegenvallers en genante momenten die ik toen heb ervaren die heb ik in die jaren een plekje kunnen geven. Bovendien ben ik nu ook een heel stuk ouder geworden en vooral ook wijzer.

Zelf heb ik het ervaren als een "oergevoel".... verstandelijk wist ik het ook heel lang niet zeker en herken ik wat je schrijft.
Maar opeens, en dat was ècht zo, wilde ik het heel graag, meer dan wat dan ook. Ik omschrijf het als een oergevoel, iets anders kon ik er voor mezelf niet van maken.

Als je al nerveus wordt, weet je het al: ja, je wil een kind. Dat is niet zo vreemd, zo werkt de natuur. En met 34 ben je lichamelijk al flink op leeftijd, dus ga zeker niet nog zitten wachten.

Je krijgt kinderen altijd te laat, voor je carriere al helemaal. En die vriend van je, die moet gewoon mee met je keuze. Van uitstel komt in dit geval geen afstel, maar wel een hoop gedoe en extra risico's die nergens voor nodig zijn.

Ja, een kind gooit je leven overhoop, maar je krijgt er ook veel voor terug. Als je dat niet wilt, en dus alleen wilt feesten, zuipen en onverantwoord leven, zonder met anderen rekening te hoeven houden, dan krijg je niet de kriebels als je aan kinderen denkt. Of als je alleen aan je carriere denkt, en je leven enkel uit werken bestaat. Ik ga niet zeggen dat zoiets niet mag, maar zulke mensen willen zeer bewust geen kinderen, en twijfelen dan ook niet.

Jij twijfelt wel, ga er dan voor.

Het volgende is maar een idee.
Bij GGZ-instellingen hebben ze vaak een babypop die ze gebruiken als een patiënt graag zelf een baby wil hebben. De pop kan ook 's nachts gaan huilen. Op die manier krijgt de patiënt een goed idee wat een baby eigenlijk is.

Misschien kun je de pop in bruikleen krijgen, en op die manier ontdekken of je voeling hebt.

Je kan natuurlijk eens een weekendje oppassen ? op een baby. 2 nachten geeft wel een aardig beeld denk ik

Je hebt seks zonder condoom en pil, als je dan zwanger wordt is het een ja:) want god weet wat je wil en geeft je dus of wel of geen kind:)!

Op het moment dat je echt een kind wilt weet je dat voor 100% zeker. Bij twijfel: niet aan beginnen.

Sja, je voelt natuurlijk zelf aan of je toe bent aan een kind. Dat merk je aan de aandacht die je er aan besteed, ongemerkt let je meer op mensen met kinderwagens en praat je meer over kinderen en hoe meer je het doet hoe meer het kriebelt.
Je vriend voelt die kriebels waarschijnlijk niet en dat kan komen omdat hij nu eenmaal niet gek op kinderen is of zichzelf niet als ideale vader ziet of erg beinvloed wordt door factoren uit de omgeving of de toekomst van kinderen erg negatief vind.
Je kan er gewoon met hem over praten en vragen waarom hij pertinent niet wil.
Denk wel goed na wat belangrijker voor je is, een kind of je partner als je partner echt niet wil, je kan hem echter niet dwingen maar zal zijn keuze ook moeten respecteren.

In wezen moet je eigen innerlijk je het antwoord op deze vraag geven.

Ik denk daarom dat: Jij best graag een kindje wilt..maar.. aangezien je vriend het eigenlijk niet ziet zitten..lig jij een beetje met je innerlijk overhoop. Je weet het niet meer..

Naarmate je ouder wordt zie je de dag naderen waarop een kindje krijgen niet langer mogelijk wordt...en die gedachte maakt jou nerveus.

Ik denk dat je vriend zich te weinig realiseert dat jullie SAMEN een relatie hebben.

Een relatie dus waar OOK rekening gehouden dient te worden met jouw door de natuur geschonken verlangen naar het moederschap.

Indien je vriend toch liever géén kindje wenst..en als gevolg daarvan er ook geen kindje komt..vrees ik dat je heel je verdere leven het onbevredigde gevoel zult krijgen/hebben/behouden..je kansen voorbij te hebben laten gaan. Realiseer je dat heel goed..

Speciaal voor in dat laatste geval dienen jullie daarom SAMEN tot het besluit 'Géén kinderen' gekomen te zijn.

Omdat er anders het gevaar bestaat dat jullie elkaar over en weer verwijten gaan maken..waardoor jullie relatie zou kunnen stuklopen..

Groet,

Ton

Het feit dat je dat nerveus over bent toont mij aan dat je WEL kinderen wilt.

Toegevoegd na 5 minuten:
In de negen maanden stel je je daar ook op in.
Vrouwen die omwille van hun man geen kinderen krijgen, krijgen daar niet zelden erge spijt van.

Mannen die echt van hu vrouw houden , geven haar die ruimte.

Heel veel mannen die twijfelden aan hun vermogen vader te zijn zie je veranderen in fantastische papa's en zorgzame echtgenoten.

Ondanks dat ik als man zelf ook graag vader wilde worden, was de ENORME verandering die zich in mij voltrok toen ik vader werd , de grootste verandering die ik doorgemaakt heb en dat in zeer korte tijd.

Laat je partner dit maar lezen.....

Moeilijk moeilijk.

Mijn ervaring is dat het HEEL anders is dan wat ik me er van voor had gesteld. Ik denk dat niemand die (nog) geen kinderen heeft zich een voorstelling kan maken hoe het zal zijn.

Voor veel mensen (maar let op, er zijn vast uitzonderingen dus daarmee zeg ik niet, gelijk beginnen) geldt dat JUIST de twijfelaars achteraf zeggen: dit was de beste stap van mijn leven ik wil NOOIT meer terug (kan ook niet dus gelukkig maar).

Het aantal mensen dat ECHT spijt heeft is gelukkig klein maar ze zijn er vast wel.

Ik zou tegen je kunnen zeggen: ben je in voor een geld en tijdverslindende hobby die alles van je vraagt en zowel het BESTE als het SLECHTSTE in je naar boven haalt. Je relatie behoorlijk onder druk zet maar er aan de andere kant ook iets unieks aan toevoegt........

Kans is groot dat je nu dan denkt: nou als je het zo stelt....
Maar de praktijk is dat een kind eenmaal aanwezig veel in je verandert wat je niet voor mogelijk had gehouden.

Ik kan alleen maar uit eigen ervaring zeggen dat ik er niet veel mee had van te voren, had ook nog geen luier gedaan (bij neefjes en nichtjes, ik drukte me er altijd voor) maar met de geboorte van kind 1 is het oergevoel gewoon losgekomen. En de mensen die ik ken die op hun 16de al droomden van kinderen zijn NU degenen die weleens klagen dat het ze allemaal te veel is.

Dus als je je kans wilt inschatten zouden we er eens wat statistiek bij moeten halen. Zo niet zeg ik: overweeg hoe je wilt eindigen: nooit geprobeerd en mogelijk daar straks spijt van of toch maar in het diepe springen met alle risico's daarbij

succes

Toegevoegd na 2 minuten:
PS ik was >35 bij de geboorte van mijn eerste en vind dat zelf (alle medische kritieken naast me neerleggend) GEWELDIG

waarom wil je een kind? Alleen maar omdat het bijna te laat is? ben je in staat tot het geven van liefde? Ben je in staat tot het ontvangen van liefde? Dit zijn vragen die je voor jezelf kunt beantwoorden. wat ook wel een belangrijk punt is: hoe tevreden ben je met jezelf? De afgronden die je in jezelf hebt en die je vriend heeft zou je kunnen terugzien in je kind, wil je dat? heb je adoptie of pleegouderschap overwogen? Pleegouderschap kan heel bevredigend zijn.
Soms blijft een kind drie weken, een paar maanden of 18 jaar. sommige kinderen zie je nooit meer terug andere blijven jou hun hele leven als ouder zien. Een kind heeft bovenal liefde en aandacht nodig. Hoe je erachter moet komen? ja dat is denk ik heel diep in jezelf kijken, en laat je vriend even meekijken.

Als je niet zeker weet of je echt een kind wilt dan zou ik tijdelijk even je vriend buiten beschouwing laten en eerst goed bij jezelf te rade gaan. Is het alleen het gevoel "de boot te missen" vanwege je leeftijd? Vanwege de biologische klok? Probeer je dan eens in te denken hoe je erover voelt, denkt wanneer leeftijd even geen rol speelt. Laat dat even buiten beschouwing.
Heb je er dan verlangen naar om moeder worden?
Wil je graag een kindje in je armen houden? Ook al huilt het 's nachts?
Wil je er álles voor doen om aan dat oerverlangen tegemoet te komen? Als je op die vragen vanuit je hart JA zegt, (en het is praktisch en financieel goed te doen) dan wordt het tijd om met je man te gaan praten. En hem te laten weten van je verlangen, hóe belangrijk het voor je is en hopen er samen uit te komen want ook voor hem moet het goed zijn.
Wanneer hij nee blijft zeggen moet je voor jezelf overwegen of je daar dan wel of niet mee kan leven...
Als je er voor je zelf achter komt dat dat verlangen er bij jezelf eigenlijk niet is, laat het dan zo, Want een kind verandert je hele leven en vraagt veel aandacht, daar hebben ze ook recht op maar dan is het wel noodzakelijk dat je er een volkomen JA op hebt. Een kind krijgen uit angst om iets mis te lopen maar zonder werkelijk verlangen is misschien niet zo'n goede basis.
En samen met je man kan het leven ook heerlijk zijn.

Eigenlijk ben ik geen goede antwoorder over dit onderwerp. Maar ik heb de afgelopen jaren vrij veel geleerd over het onderwerp door mijn contacten met anderen.

Zelf heb ik * nooit* kinderen gewild. Deels doordat ik mij nooit helemaal vrij en prettig voelde in mijzelf , deels doordat ik denk dat ik een kind niet die toekomst kan bieden die het verdient. Mijn eigen gevoel hierbij is - ondanks dat ik in één van de beste gezinnen ben opgegroeid- waarom zou ik iemand dit aandoen. Alle pijn van het opgroeien mee moeten maken.

Oók leven we in een onzekere tijd. De krediet crisis woekert nog een lange tijd door , en de grenzen die we als mensheid nog kunnen verleggen , zonder de Aarde te beschadigen , zijn al aardig aan het groeien.

Mijn voormalige vriendin - de liefde van mijn leven - had al drie kinderen. Ze beschreef het krijgen van en het zien opgroeien van haar kleine kinderen als een prachtig gevoel , vergelijkbaar met een verliefdheid , maar dan op je eigen kindjes.
Ze zei : " Later maakt het hebben van kinderen je als moeder eenzaam , omdat je je alleen focust op het gezin en niet meer op anderen buiten het gezin. Ook je eigen werk leidt eronder , zeker als je het werken aan je partner laat en je helemaal op de kinderen richt - als huismoeder - . "

Verder : "Schattige kinderen veranderen in zweterige pubers met een geheel eigen wil. Met hen omgaan vergt vrij veel van je energie."

Natuurlijk zijn kinderen- kunnen kinderen zijn : Vrienden, maatjes , grotere liefde dan wat je met je partner voelt, ze spiegelen je zelf, zijn leermeesters over jezelf en je omgeving.
Ze leren je te geven , heel veel te geven . En vaak krijg je heel veel terug.

Garanties krijg je niet , maar je leven kan diepgang en toegevoegde waarde krijgen door de kinderen. Je relatie met je ander kan zowel opbloeien als droogvallen .

De belangrijkste vraag die *iedereen* zich over zijn / haar leven dient te stellen is : doe ik deze dingen voor mezelf , om invulling te geven aan wat ik voel als een leegte ?
Of voel ik werkelijk dat ik kan geven en nemen en leren en verrijken doordat er kinderen komen.

Bij de meeste mensen is het willen van een kind ingebakken in de genen. Het zit er ZO ingeprogrammeerd, dat de meeste vrouwen rond jouw leeftijd het tikken van de biologische klok beginnen te voelen. En dat is niet voor niks, want hoe langer je het nu nog uitstelt, des te moeilijker het kan worden.

Je bent een vrouw, dus je kunt er van uit gaan dat je het lichamelijk en geestelijk aan kunt. Zo simpel is het, voor de meeste mensen werkt het gewoon zo. Je zou er dus ook gewoon onbezonnen in kunnen springen, zoals al onze voorouders tot 50 jaar geleden deden. De kans is heel groot dat het goed komt. Of je er ook van kunt gaan genieten, daar is van tevoren niks van te zeggen.

Als je echt een afweging wil maken, moet je naar je eigen karakter kijken. Ben je in staat om flexibel te zijn? Om je eigen plannen in de ijskast te zetten en te doen wat het beste is voor een kleine kruimel? Om misschien wel je hele beeld van de rest van je leven (als je dat hebt) bij te stellen en het beste te maken van wat je gegeven wordt? Om niet teleurgesteld te blijven als je een duw krijgt van het leven? Om nu te besluiten om later geen spijt te krijgen van je beslissing? En gun je het jezelf om te genieten van kleine dingen?


Mannen hebben meestal wat meer afstand van de kinderwens, de baby hoeft per slot van rekening geen 9 maanden in hen te groeien. Als jullie relatie goed zit, en jij graag een kind wil, zul je hem hoogst waarschijnlijk wel kunnen overtuigen. Want ook het vaderschap zit in de genen.

Door er heel goed over na te denken of je die verantwoordelijkheid wel wilt nemen en je af te vragen of je er voor klaar bent om je hele leven overhoop te gooien. Zelfs het meest voorbeeldige kind vraagt heel veel energie aandacht en geld, om nog maar niet te spreken over het feit dat je niet meer zomaar weg kunt wanneer je wilt, je werk zult moeten aanpassen, niet meer kunt uitslapen in het weekend en ga zo maar door. In een minder gunstig geval, als je kind niet zo voorbeeldig is of problemen heeft van welke aard dan ook, mag je die opsomming keer 10 doen. Een kind is geen aankleedpop of showobject (ik beweer helemaal niet dat je dat denkt, maar je zult ze de kost moeten geven die dat wél denken!). Ik kan mijn kinderen niet meer wegdenken uit mijn leven en houd zielsveel van ze, maar ik weet niet zeker of ik er opnieuw aan zou beginnen als ik het over kan doen. Om alle hiervoor genoemde redenen... Succes met je beslissing!

Goeie vraag Snuffel, je hebt al veel antwoorden en tips ontvangen. Wat je jezelf nog zou kunnen afvragen naast de kinderwensvraag; is je partner de vader van je kinderen? Ik bedoel diep van binnen zeg je dan gelijk ja? Of is er een twijfel en behoud je dat om te durven dromen van een kind. Ik weet het niet, maar misschien helpt het je iets.

Sta eens stil bij de gevoelens die bij jou opkomen en accepteer die zoals ze zijn. Je gevoel wijst je de weg.

Het is een goeie vraag maar, alleen al door dat je deze vraag stelt denk ik niet dat je ECHT een kind wil...
Op je 34ste een kind nemen is natuurlijk wel mooie leeftijd, maar om er op die leeftijd pas aan kinderen te gaan denken dat lijkt mij erg laat.

Ik weet voor mezelf dat ik geen kinderen wil, want ik heb er ook nooit echt over na gedacht en als ik op kraamvisite ging bij een vriendin dan had ik nooit zo iets van 'awhhh wat een schatje mag ik hem vast houden'?
Ik dacht wel altijd 'wat lief en wel leuk om iets wat van jezelf is groot te zien worden', maar als ik alle nadelen erbij ging bedenken dan was ik er nooit van overtuigd dat ik het zou kunnen en willen.
Het is een enorme verantwoordlijkheid en omdat ik er geen gevoelens bij heb en er dus niet 100% achtersta vind ik het onverantwoordlijk om een kind te nemen. Het is wel lief en leuk, maar denk eens aan alle nadelen.
De eerste maanden vaak misselijk en daarna een dikke zware buik.
Dan de bevalling die pijn doet en er staan allemaal mensen bij te kijken.
Een stuk minder (sociaal)vrijheid, want een kind vraagt heel veel liefde en tijd.
De spullen, kleding kopen, het huis baby proof maken, dure spullen voor de slaapkamer, school is ook duur.
Het financiele plaatje dat is ook heel belangrijk. Als je het zelf niet breed hebt kan je beter geen kind nemen, want alles word steeds duurder en als ouders financieel niet goed zitten dan kan het kind er onder lijden.
Natuurlijk zijn er ook genoeg voordelen, maar omdat ik er simpelweg geen gevoel voor heb zijn dat mijn eerste gedachtes over het nemen van een kind.
Dus vraag jezelf eens af of de voordelen van een kind nemen beter zijn dan de nadelen.

Als je je wat meer tussen de kinderen en baby's zal bevinden wordt het moedergevoel misschien 'opgeroepen', of niet...
Ik denk dat wanneer je echt een kind wilt, daar vanzelf helemaal de gevoelens voor krijgt.
Als je die nu (nog) niet hebt, wil je misschien niet.
Luister naar je eigen gevoel, dat is de enige goede raadgever.

Misschien door logisch na te denken. Wat is het streefdoel van elk levend wezen, of dat nu een plant is of een dier of een mens? Het in stand houden van het leven, het leven verder zetten. Elk wezen spant zich tot het uiterste in om dat doel te bereiken. Mensen zijn evenwel heel sterk geconditioneerd geraakt. Zo sterk dat sommigen het zelfs nodig vinden hun eigen leven vroegtijdig te beëindigen. Het zich niet voortplanten ligt daarvan in het verlengde. Het is het stopzetten van het leven dat door miljoenen en misschien wel miljarden ouders vóór je is geworden tot wie jij bent. Zit er enige logica in dat jij die miljoenen jaar oude levensloop zou beëindigen?

Bij twijfel niet doen zeg ik vaak, maar wat ook helpt is een lijstje maken van de plusjes en de minnetjes. Die tel je bij elkaar op. Heb je meer minnetjes doe je het niet heb je meer +jes doe je het wel.

Mogelijk word je ook beïnvloed omdat je vriend geen kinderwens heeft. Het is belangrijke om zijn wensen los te koppelen van jouw eigen beeld van de toekomst. Je weet dat je kinderen wilt als je daar positieve gevoelens bij krijgt, maar ook als je twijfelt is de kans nog altijd 50% dat je ze eigenlijk wel wilt, nu of in de toekomst. Kinderen krijgen is een bijzondere gebeurtenis in je leven die de veel mensen niet graag overslaan. In elk geval: zet je verlangen om kinderen te krijgen niet opzij voor een partner. Op termijn werkt dat vaak niet.