voor mezelf kiezen?

Nou hier kan iedereen roepen wat ze willen, maar het is heel simpel. De enige die hier antwoord op kan geven ben jij zelf.

Je moet alles goed gaan afwegen tegen over elkaar en vooral eerlijk zijn naar hem, maar ook vooral tegen jezelf. Dit is het enige wat ik je mee wil geven.

Sterkte er mee.

Jeetje, dat klinkt heftig. Wat een 'keuze's' om te maken. Je vertrouwde basis, die zo bekend is, inruilen voor iets nieuws, fris. Ik snap dat dit een moeilijk moment voor je is. Misschien kun je voor jezelf opschrijven waar je zou willen zijn over 5 jaar. Wat hoop je dan bereikt te hebben. Misschien dat je aan de hand van dat toekomsbeeld wat meer duidelijk krijgt voor jezelf. Succes!

Je bent al zolang samen dat het gevoel van veiligheid en geborgenheid etc..normaal is geworden want je kent elkaar door en door. Je was nog zeer jong toen je hem ontmoete en misschien ook je eerste grote liefde. Dat kan goed gaan natuurlijk, maar ik denk dat je daardoor altijd zoekend bent. Het is allemaal zo gewoon geworden. Natuurlijk houd je van hem, maar nu miss meer als broer/zus of goede vrienden liefde dan houden van... Probeer eens open kaart te spelen met je vriend. Je zou een pauze in kunnen lassen en dan zul je voelen of dit het juiste is of dat je hem op een pijnlijke manier vreselijk mist. Of ga een keer met vriendinnen op vakantie ipv met hem erbij. Gewoon om te voelen hoe het voelt als hij niet in de buurt is.

Succes

Wat je ook doet, bedenk dat 8,5 jaar niet niets is!! Jullie hebben zo veel meegemaakt samen en gewoon een groot deel van jullie leven gedeeld, en je geeft aan dat je nog van hem houdt, waarom zou je dit kapot maken? Misschien is het verstandg om even een beetje afstand te houden van elkaar, door bijv apart op vakantie te gaan.

Wat je ook doet, denk er GOED overna!!! Je bent niet voor niets zo lang samen

Lastig dit, hoor!
Je zit er duidelijk mee, want dit is al de derde keer dat je zo'n vraag stelt.
Kijk, een relatie heeft voor- en nadelen. Dat is nu eenmaal zo. Mocht je naar een andere relatie overstappen, dan komt je dat ook weer tegen. Alleen zijn de voor- en nadelen anders. In het begin is het nieuw, maar op den duur weet je dat ook weer, en herken je, dat het bij de eerste relatie precies hetzelfde was.

Op zich zijn vertrouwen en zekerheid buitengewoon prettig, en het fundament van een relatie. Maar misschien voel je dat na al die jaren niet meer.

Je voelt wel een sterke drang van binnen. Hoe dan ook moet je daar wat mee doen. Anders verteert dit je.

Volgens mij kun je twee dingen doen. Ten eerste in kaart brengen wat je zou willen, wat jouw verlangen is. Schrijf verhaaltjes, maak lijstjes. Zorg dat je dit bewust wordt.

Ten tweede moet je iets doen met die onrust.
Over beide dingen moet je wel met je partner in contact blijven. Je kan samen gaan brainstormen over invulling van je behoeftes en je onrust. Ga geen enkel idee uit de weg. Elke gedachte mag, en pas later neem je een beslissing.
Denk ook aan een andersoortige invulling van je relatie. Misschien wil je wel een open relatie bijvoorbeeld. Daar moet je dus zien achter te komen.

Je zou letterlijk de wijde wereld in kunnen trekken.
Dus een reis in je eentje gaan maken.
Kijk of je lange tijd weg kan, en ga een rondreis maken door een werelddeel (niet Europa) ver weg. Waar heb je altijd al naar toe willen gaan? Azie? Zuid Amerika? Afrika? Australie?
Ga alleen, leer nieuwe mensen kennen! Verlaat je vertrouwde omgeving en word op jezelf aangewezen.
Misschien als je een tijd weg bent, krijg je duidelijker op je netvlies of je verder wil in deze relatie of niet.

Je wilt de wijde wereld in? Ga de wijde wereld in!
Soms krijg je wat meer perspectief op afstand.
Je ziet hem nu elke dag, dat is vertrouwd en gewoon en je weet niet beter.

Ik denk dat als je op reis gaat, het je vanzelf duidelijk wordt. Of je mist hem heel erg (niet terug gaan, lekker blijven missen) of je merkt dat je het eigenlijk heel prettig vindt alleen.

Als men vanaf de pubertijd al een relatie heeft dan is men al een deel van de onbezorgde jeugd kwijt.
Men kwam dan ook niet aan de eigen ontwikkeling toe.
Allemaal gemiste kansen.

Als de partner daar geen mede-invulling aan heeft gegeven om iemand het gevoel te geven dat hij de ware jacob is gebleken cq de prins op het witte paard, dan heeft doormodderen geen zin.

Natuurlijk zijn er ook leuke dingen gebeurt in de afgelopen jaren, maar die kan men gewoon koesteren.
Maar dat mag nooit een reden zijn om zich daar aan vast te houden.

Maar om verder door het leven te gaan is iets meer nodig dan wat het nu is, een broer/zus verhouding.

Pak het radicaal aan.
Zorg eerst dat uw post op een vertrouwd adres terecht komt.
Stel uw waardepapieren, rijbewijs, id kaart, polissen,
foto,s, sieraden en andere belangrijke persoonlijke spullen veilig.
Schrijf u in als woningzoekende.
Overweeg om op kamers te gaan wonen.

Ga met uw partner praten en zeg dat u uw vleugels uit
gaat slaan, en op kamers gaat wonen.

Een man is niet te veranderen, dus beloftes als beterschap of nieuwe kansen leiden tot niets.

De enige optie blijft nog over om goede vrienden te zijn.
De relatie is op het eindstation aangekomen.
Vergeet niet uit te checken.

Sla uw vleugels uit en vlieg uw vrijheid tegemoet.

Ja ,indien je vijftig zou zijn zou ik zeggen ,kom je er nu pas achter !dat is 20 jaar telaat ,is that all there is! Hoor je dan vaak ,nu op jouw leeftijd kom op go for it .lafheid is een slechte raad gever ,daar om begin niet aan die vroege vaste relatie 's (oei dr valt iedereen over :))je veranderd moet groeien,dingen voelen meemaken de goede n de slechte ,leef, onderzoek en behoud het goede .doe het vj zelf ,zeker ook vj vriend want dit is ook beledigend ,en misschien ook vj toekomstige kinderen ,anders krijgen ze een teleurgestelde ,uitgebluste ma ,en dan zegt je man(over zo'n 15jr . ik heb een jonge vrolijke collega .

Als ik je verhaal zo lees, weet je al wat je wilt doen, maar heb je even een duwtje in de rug nodig. Ik zou als ik jou was de sprong wagen. Waarom? De komen de 10 jaar ga jij je verschrikkelijk ontwikkelen. En wil je dan vast zitten in een relatie waarbij je nu al je twijfels hebt? Je gaat groeien in je werk, je gaat groeien in je sociale leven en je gaat groeien in je zelf bewust zijn. Je kijk op zaken gaat veranderen. En dan is er ook nog het vraagstuk kinderen. Wil je ( ervan uitgaand dat je wilt) binnen nu en 10 jaar kinderen met deze man? Want dan kan je niet meer makkelijk uit een relatie stappen.
Ik zou het aankaarten bij hem en hoe hij denkt over een relatie sabbatical. Neem een jaar vrij van elkaar en ondek je zelf... En kijk na dat jaar hoe jullie ervoor staan. Ik kan me voorstellen dat hij ook wel eens denkt " wat als?"
Je hoeft niet meteen alle schepen achter je te verbranden. Maar praat erover.

Succes

Je moet even iets goed nagaan bij jezelf.
Is het echt liefde wat je voelt als je denkt over uit elkaar gaan, of voel je je rot omdat je hem het niet wilt aandoen?

Ik bedoel dat je je dus schuldig gaat voelen omdat hij die veiligheid en vertrouwen geeft?
Jij hebt allang jouw beslissing genomen, alleen de gevolgen van het overbrengen houd jou tegen want wees eerlijk: Als hij nu vanavond tegen jou zal zeggen: Ik wil de relatie beëindigen. Wees eerlijk, hoe zou je je dan voelen? Opgelucht toch?

Meis, je bent 23. Op je 13,5 heb je hem ontmoet. Je voelt je niet happy. Dus kap ermee. Ga leven, ga andere mannen ontmoeten, ga genieten. Bijt even door de zure appel heen, en je zult zien dat je daar heel snel overheen bent.

Echter doe dat pas als je voor jezelf echt een duidelijk standpunt hebt ingenomen. Als je begint over het beeindigen van de relatie: doe dat dan ook!

Want hij zal waarschijnlijk jou ruimte willen geven en proberen zich aan te passen. Misschien ga je dan vanwege een stukje medelijden daar in mee en denk je bij jezelf: Wie weet komt het dan goed.

Dan heb ik nieuws voor je: Nee dat komt niet goed, is puur uitstel van executie.

De vaas is gebroken, je kan hem wel lijmen maar de barsten blijf je altijd zien.

Dus samengevat, je weet allang wat je moet doen, maak een plan van aanpak, kwetsen doe je hem sowieso maar dat betekent niet dat je je eigen leven moet wegcijferen.

1 leven, 1 kans. Pak die.

wat ik mezelf heb afgevraagd toen ik in deze situatie zat was: zie ik mezelf oud worden met deze man?
als deze man me ten huwelijk vraagt wat dan?
(mijn antwoord was met gierende banden de andere kant op)hij was ook lief,vertrouwd, veilig, werkte hard etc.etc
waar we elkaar vroeger aanvulden, was er nu ergenis.

maar als mens verander je nu eenmaal, je verwachtingen veranderen, je groeit soms niet met elkaar mee. en als er een terug kerend gevoel van onvrede is zou je eigenlijk even een poosje appart moeten, je hebt gewoon het recht om voor je zelf uit te zoeken of dit is wat je echt wil.
je kunt ook dankbaar zijn voor de mooie jaren met hem en bedenken dat hij bijna de ideale man is, maar dat er iemand is die misschien nog beter bij je past.

dat kan voor de relatie ook positief zijn: misschien merk je dat je hem mist. misschien merken jullie beide wel dat er toch weer iets opbloeid,als het niet allemaal zo vanzelf sprekend is.

tuurlijk is het spannend om voor je zelf te kiezen, maar ik denk ook niet dat het handig is een gezinnetje te starten met iemand over wie je nu al twijfelt.
en natuurlijk zul je je wel eens alleen voelen, vraag je dan af mis ik hem? of mis ik iemand?
spijt? je krijgt pas spijt als je 70 bent en denkt aan wat je nog wilde doen en nooit gedaan hebt. je krijgt spijt als je kinderen krijgt en die hier ook mee opzadelt.

Jij moet willen dat hij gelukkig is, ben jij de juiste vrouw?
Jij moet willen dat jij gelukkig bent, en niet uit medelijden,schuldgevoel,of omdat het zo hoort bij een man blijven.

ik ben 39 jaar en ben blij met de keuze die ik genomen heb.
jij bent 23 de wereld ligt voor je open.
en ze zeggen als je echt bij elkaar hoort dan komt het uiteindelijk wel goed.

Op je 15e de man van je dromen ontmoeten is iets wat niet vaak voorkomt... Dat merken veel jonge mensen pas na een aantal jaar in een relatie. Ze willen idd verloren tijd inhalen, ze zien kansen voorbijgaan etc etc. Vaak gaan relaties dan uit. Ze blijven soms ook doorgaan, en komen er soms weer uit, en soms gaan ze alsnog na een aantal jaar uit elkaar.

Als er nog liefde tussen jullie zit, wérk er dan aan. Het gras is altijd groener bij de buren, vergeet dat niet. Wil je hem niet kwijt? Ga er dan voor. Wil je niet langer bij hem blijven? Burn your ass and sit on it, en maak het uit.

Je hoeft elkaar niet aan te vullen. Je hoeft niet hetzelfde te zijn. Als je maar van elkaar houdt, elkaar de ruimte geeft, maar ook dichtbij houdt. Heel veel gelukkige huwelijken zijn gestoelt op twee levens, totaal verschillende mensen, die elkaar compleet vrij laten in hun doen en laten, maar slechts één enkel persoon naast zich willen hebben. Die ene persoon. Je hebt ook relaties waarbij kleffie en beffie continu bij elkaar zijn. Dat kán ook werken (ik zou er niet aan moeten denken).

Mijn tip; kijk naar wat de leuke dingen zijn in jullie relatie, probeer het vuur weer op te stoken, ga dingen doen. Weet allebei dat als jullie niet een team gaan vormen, er nog minder hoop zal zijn. Uiteindelijk kom je in een ongelukkige situatie terecht en zijn er mss al kids bij betrokken. Been there done that. Samen komen jullie er wel uit. Je houdt toch van hem en hij van jou? Of is het meer gewoonte? Als het het laatste is, neem eens een break... dan weet je of je hem mist. Mis je hem, en hij jou, dan zit het wel goed, imho. Missen jullie elkaar totaal niet, dan zou ik er samen een punt achter zetten omdat jullie allebei de liefde toch niet meer hebben.

Aargh lang advies, sorry.

Sterkte in je keuze en met het omgaan met de gevolgen van je keuze, either one. Leuke mannen zijn schaars heb ik gehoord... leuke vrouwen ook heb ik gemerkt. Weet wat je hebt. Voor hetzelfde geld gooi je goud weg om brons terug te krijgen. Wil je dat?

Je bent nog zo jong! Op je 23ste hoor je meer in een relatie te voelen dan geborgenheid, veiligheid, vertrouwen en zekerheid. Waar is de verliefdheid, de spannende dingen die jullie samen doen? Je kan wel van hem houden, maar van familie hou je ook. Dit zou je maatje moeten zijn, degene waar je vlinders van in je buik krijgt als je hem aankijkt...
Ik denk dat bij jou de belangrijkste vraag eigenlijk is, of je écht de geborgenheid en zekerheid wil opgeven.
En dat is iets wat niemand voor jou kan beslissen. Je zal zelf de voor-en nadelen moeten afwegen.