Wat doe je als er in je naaste familie een scheiding is, of aan zit te komen?

Helemaal niks aan doen ten eerste weet je het niet zeker en ten tweede zijn het jouw zaken niet. Al gaat die elke dag vreemd en 2x per dag naar de hoeren.

Wat een verdriet als zoiets in je naaste omgeving gebeurd en je moet het allemaal van heel nabij mee maken.
Pijnlijk en lastig.
En je zou zo graag wat willen doen, om te helpen, maar dat is bijna onmogelijk.
Ook al kun je vanuit jouw perspectief zien, dat dingen verkeerd gaan aflopen, je zult dat die ander nooit duidelijk kunnen maken.
Iedereen leeft in zijn eigen realiteit en is daar maar moeilijk uit te halen.
En als iemand ontzettend verliefd is geworden op iemand anders dan de huidige partner, zou daar een goede reden voor kunnen zijn, maar misschien ook niet...we weten het niet!
Want in "andermans boek is het duister lezen"!
Probeer te luisteren, probeer objectief, te blijven, probeer te steunen, probeer geen oordeel te vellen en probeer geen dingen te zeggen waar je later spijt van hebt.
Soms moeten mensen eerst een fout maken om tot een nieuw inzicht te komen.
Maar het is wel balen als er dan een kind bij betrokken is, zij/hij heeft er niet om gevraagd, kan er niets aan doen, maar moet toch mee "lijden".
Sterkte!

Je kunt hier niks tegen doen, alleen een luisterend oor bieden, en een schouder om op te huilen..het is niet anders..

zeer triest hoor dat er een kind bij betrokken is ik weet niet hoe oud het kind is maar probeer die vooral te steunen in de zeer moeilijke tijd voor hem/haar
de ouders komen er zelf wel uit die zijn oud {en wijs} genoeg.
veel sterkte ermee

Tja, ik ken het geval natuurlijk niet van dichtbij, weet niet wat er speelt, hoe oud deze mensen zijn en hoe lang getrouwd en in welke mate het huwelijk daadwerkelijk duurzaam ontwricht en reddeloos verloren is in een mate dat het zelfs voor het kind beter is om uit elkaar te gaan (in mijn persoonlijke optiek minder vaak dan de praktijk lijkt uit te wijzen), maar als het in mijn familie voor zou komen en het betrof één van mijn zussen, dan garandeer ik je dat ze niet mals behandeld werd ; door niemand in de familie trouwens. Het huwelijk is bij ons een belangrijk instituut, zeker en vooral als er kinderen in het spel zijn, dat langer duurt dan de eerste verliefdheid, en daar moet wel heel erg veel aan de hand zijn wil je dat kapot kunnen maken.

Verliefdheid gaat meestal gewoon weer voorbij of verandert in een gelijke soort relatie die ze nu al heeft. Dan zit je straks dus OF met een alleenstaande moeder, of een tweede (ondoordacht) huwelijk met weer een kind - tot de volgende kerel langskomt. Maar voor vrouwen lijkt het in de praktijk nog moeilijker dan voor mannen verliefdheid en echte liefde uit elkaar te houden en in perspectief te plaatsen. En helaas zie ik in de dagelijkse praktijk om me heen dat er feitelijk geen kruid gewassen is tegen vrouwen die met hun geslachtsdelen denken.

Jammer, maar het is gewoon allemaal veel te makkelijk tegenwoordig. Je kunt laten weten wat je er van vind, maar zult ongetwijfeld van bemoeizucht beticht worden, en dat is natuurlijk wel een punt ; het is jou zaak niet, al gaat het kind en de overige gezinsleden je nog zo aan het hart. Mensen die op een te wankele basis getrouwd zijn en er niet genoeg aan hebben gewerkt of willen werken, kun je met al je goede voornemens niet meer aan elkaar lijmen. Het zijn juist die heftige gevolgen waar je dan weer mee aan de slag zult moeten, die mensen door hun roze bril niet willen zien. En zelfs agressief kunnen reageren wanneer je ze er op wijst. Uiteindelijk zou bemoeienis meer schade kunnen aanrichten dan maar gewoon je mond houden en de andere kant opkijken. En het kind wordt het kind van de rekening. Een uit de zeer, zeer velen, helaas.....

Ik weet dat ik hier een nogal uitgesproken 'ouderwetse' mening over heb, dus laat maar komen die minnetjes, maar ik verander daarin echt niet van standpunt.

Een relatie is alleen maar te redden door de twee mensen die die relatie hebben. Een relatie vraagt sowieso een enorme inzet van allebei om goed te blijven, zeker als het eens een tijdje minder loopt. Als er een minnaar in het spel komt, heeft één van de twee niet meer de moed of de kracht of de zin gehad of erin gezien om ervoor te vechten de relatie in stand te houden. En dan is die relatie, zoals hij was tot dan toe, voorbij.
Of het een tijdelijke nieuwe ster is, die minnaar, en ze daarna misschien nog scherven gaan lijmen, is ook helemaal tussen hen. Zoals de relatie geweest is, zal hij in elk geval nooit meer worden.
Jij als buitenstaand familie-lid kunt niets anders doen, dan als dat gevraagd wordt, luisteren, of "kind-sitten".
En ik zou je aanraden, geen partij te kiezen, en zeker niet goede raad rond te sproeien - dat kan alleen als je objektief kunt zijn, en dat gaat niet in je familie.
Dat er bij het uit elkaar gaan van een relatie iemand alleen achterblijft, is een helaas dagelijks verschijnsel. Dat achtergelatenen binnen korte tijd iemand anders vinden, ook.
Dat jij dit oneerlijk vindt, geeft al aan, dat je gevoelsmatig aan het partijkiezen bent, of al hebt gedaan.
Houd je erbuiten, het is gerommel buiten je tuinhekje. Het zal, als alles weer wat rustiger wordt, je niet in dank afgenomen worden als je je er nu mee bemoeit.

probeer je leven op te pakken en leeeeef met je kind geniet van elk moment.
hij is jou niet waard.
En geloof mij maar er komt wel weer iemand op je pad.
ps niet zoeken. vecht, bid en geniet.xxxomarijke ervaringsdeskundige.

Waar bemoei jij je mee...

Het is volstrekt niet aan jou om een huwelijk te gaan redden dat gedoemd is te mislukken. En om dit voor een ander te doen gaat in mijn visie wel erg ver. Want als de scheiding er niet komt en ze om wille van het kind nog 10-15-20 jaar bij elkaar blijven. Dan word de sfeer er in het gezin er echt niet beter op...

Ik heb hetzelfde mee gemaakt.. het beste wat je kunt doen is luisteren en advies geven.. dus niet vertellen wat ze wel en niet moeten doen.. dan komen ze er waarschijnlijk zelf wel uit.. Als ze bij elkaar blijven alleen voor het kind.. en vele ruzie enz enz.. had ik vroeger ook, liever gescheiden ouders dan ongelukkige ouders..

wat je hier ook bij voelt zelf, of hoe je erover denkt, je kan je er niet mee bemoeien. en ook anderen niet veroordelen. het enige wat je kunt doen is ondersteunen als dat nodig is. met een luisterend oor, een schouder, en als jouw mening/advies word gevraagd die gewoon heel eerlijk geven maar verder is het niet aan een buitenstaander zich erin te mengen. het zijn de betrokkenen die hun beslissingen moeten nemen ook als later blijkt dat het de verkeerde beslissingen waren.