Waarom besef je pas dat je het goed hebt, waneer een ander ongelukkig is?

Mensen zijn van nature wezens die tot in het oneindige in hun behoefte willen voorzien, oftwel: je wilt altijd een beetje meer dan wat je hebt.
Zodra je iemand ziet die het veel slechter heeft dan jij en/of het met veel minder af moet, kan een mens pas in zien dat het niet noodzakelijk was.

Omdat "goed" relatief is. Stel; de rest van de wereld had het beter dan jij, dan had jij je op datzelfde moment beseft dat je het slecht had.

Ik denk niet dat je vraag opgaat voor het overgrote deel van de mensen. Er zijn genoeg mensen die beseffen dat ze het goed hebben ongeacht de situatie van een ander.

Zelf heb ik geen ander nodig mijn situatie te begrijpen. In Egypte, waar ik heb gewoond, ben ik veel mensen tegengekomen die echt helemaal niets hadden, maar niet wilden ruilen. Ze hadden het beter, en gek genoeg geef ik ze nog gelijk ook.

Omdat wanneer wij het goed hebben, wij het tegelijkertijd voortdurend beter willen hebben. Woon je in een doosje, droom je over een dak boven je hoofd. Woon je in een flatje, droom je over een huisje met een tuin. Woon je in een huisje met een tuin, droom je over een villa.. etc.

Zo zijn mensen voortdurend bezig om alles maar 'beter' te krijgen; elders is het gras altijd groener. Wanneer iemand anders ongelukkig is kun je je daar plotseling van bewust worden en je ongelooflijk schuldig gaan voelen.

Als je niet anders gewend bent dan het goed te hebben, wen je hier nu eenmaal aan.

Toegevoegd na 54 minuten:
Het punt is (denk ik) dat mensen simpelweg te gauw vergeten dat ze gelukkig zijn. Ook al streven ze niet naar iets beters; dan leven ze hun leven op een prima manier, zijn ze blij en noem maar op, maar zodra ze iemand zien die echt ongelukkig is en met hart en ziel snakt naar iets beters, dan ga je je schuldig voelen omdat het voor jou zo gewoon is.
Die mensen zouden tranen met tuiten huilen wanneer het leven dat JIJ op dat moment leidt zomaar aan hen aangeboden zou worden, terwijl JIJ dat maar dag in dag uit beleefd, zonder er misschien met volle teugen van te genieten. Opeens denk je aan het feit dat je elke dag moet leven alsof het je laatste is, besef je dat je dat niet altijd doet, dat je ook weleens klaagt... Op die manier.

Dit gaat natuurlijk niet altijd op, want je kunt ook samen ongelukkig zijn en dat heel goed van elkaar beseffen (Denk aan het verlies van een dierbare).

Soms krijg je inderdaad een schokervaring en beseft je geluk, omdat je door de ellende van andere mensen geraakt wordt. Maar dat je dan niets kunt doen om te helpen, ben ik niet helemaal met je eens. Soms kun je helpen met een financiële gift. Hierbij denk ik aan bijv. hongersnood of een natuurramp in een ander deel van de wereld. Maar soms kun je daadwerkelijk helpen. Dit is als er iets in je omgeving gebeurt. Denk hierbij aan kleine dingen: zoals een luisterend oor, een troostend woord of een arm om iemand heen als iemand verdriet heeft. Of daadwerkelijke hulp in de vorm van een daad, dus als iemand ongelukkig is en jij maakt het voor hem/haar mogelijk om iets leuks te doen. En als een persoon het toelaat en er is bij wijze van spreken echte armoede, kun je hem ook voedsel of spullen geven, desnoods met de smoes. Bij voedsel dat je teveel gekookt hebt en het anders toch maar weggegooid wordt. Bij spullen dat jij het toch niet meer gebruikt en anders naar bijv. de kringloopwinkel brengt.

Als je geen referentie-kader hebt, kun je ook niet vergelijken.
Je kunt pas weten dat je het goed hebt, als je weet wat ‘het niet goed hebben’ inhoudt.
Zoals hiervoor al aangegeven zijn ontwikkelingslanden
hier een perfect voorbeeld van. Het zit hem uiteindelijk niet in het materiële maar in de mens zelf en zijn/haar omgeving.
Mensen die die vergelijking met anderen niet meer
(willen) aangaan en het leven accepteren zoals het
is, worden niet persé gelukkige maar meestal wel
tevreden mensen.

Omdat 'het goed hebben' in onze cultuur en maatschappij een relatief begrip is, net als het zwaar gedegradeerde begrip 'armoede' . Geen toppen zonder dalen, geen dag zonder nacht, en geen geluk zonder leed.

Eigenlijk hebben we het in dit land bijvoorbeeld allemaal 'goed'. Relatief. Zeker op wereldschaal en inhet licht van de geschiedenis. Zelfs mensen met de allerlaagste inkomens hebben meer goederen, een betere gezondheidszorg en beter te eten en meer kleren aan hun lijf en meer kansen dan een modaal gezin in de jaren 50. Toch hadden we het ook toen in de regel goed. Beter in elk geval dan in de oorlog.

En hoewel we iedereen in de grond het beste gunnen, willen de meeste mensen toch altijd liever net iets meer / beter / sneller / harder / hoger / mooier / nieuwer / sterker / verder dan een ander. Gewoon om ons te realiseren hoe goed we het getroffen hebben. En in onze welvarende samenleving, zijn we daarbij een beetje de grens en dat wat echt belangrijk is, uit het oog verloren. We consumeren niet meer om te leven, maar leven om te consumeren. Steeds meer mensen gaan daar wel bewust over nadenken, maar het zijn er nog veel te weinig om zoden aan de dijk te zetten. Genoegen nemen met genoeg is nog steeds een beetje een...kermisattractie.

Maar dat betreft uitsluitend het materiële vlak. Ook op emotioneel vlak, voelen we ons goed als we het iets beter hebben dan een ander. Daarom zijn tijdschriften als Mijn Geheim ook zo'n succes. Die mensen ken je toch niet, ze zijn anoniem, en niets kan je eigen problemen zo in perspectief plaatsen als de ellende van een ander. Zucht, wat heb ik het toch eigenlijk goed, denk je als je weer een verhaal achter je kiezen hebt. Het beetje schuldgevoel dat daar wellicht bij komt kijken (minder naarmate het verhaal anoniemer is), is alleen maar goed om weer even te kijken waar je precies staat - soort reality-check - en je te realiseren dat niet alleen de dingen die je overkómen maar ook wat jij daar vervolgens mee dóet, de keuzes die je maakt, invloed hebben op je totale geluksgevoel. Maar ook om te beseffen dat je niet overal de hand in hebt, en sommige dingen je inderdaad gewoon kunnen overkomen.

Hoogstwaarschijnlijk omdat sommige mensen dan pas beseffen en realiseren dat het niet vanzelfsprekend is om het goed te hebben. En bij het ongeluk van een ander 'gedwongen' worden om naar zichzelf te kijken om te beseffen dat je het goed hebt. En wat betekent 'het goed hebben'? Voor iedereen een ander begrip. Voor mij zijn het simpele maar oh zo belangrijke dingen. Liefde in de eerste plaats, vertrouwen, gezondheid waardoor ik kan gaan en staan waar ik wil, een eigen plekje, momenten van geluk.

Er zijn ook mensen die denken in termen van geld; materialistische bezittingen; hoe groter, hoe meer en hoe duurder, hoe beter en gelukkiger.

Veel mensen raken gewend aan wat ze hebben, daarom is het goed om er met grote regelmaat eens bij stil te staan en te blijven beseffen dat het allerminst vanzelfsprekend is. Een ander helpen gelukkig te worden is erg moeilijk, je kunt wel met een oprecht gebaar verlichting geven aan een ongelukkige situatie. Een luisterend oor, een helpende hand, een stukje hulp wat binnen je eigen mogelijkheden ligt.

"We kunnen veel mensen gelukkig maken met het geluk dat wij weggooien."

"Ik kan toch niet iedereen helpen, zegt menigeen die niemand helpt."

Lastige vraag. Ligt ook nogal aan je eigen omstandigheden.
Soms komt het voor dat iemand een gelukkig leven heeft , maar toch zichzelf niet kan zijn . Hij of zij kan zijn leven dan niet optimaal leven.
Ergens in zijn/ haar leven gaat het mis en wordt hij / zij geconfronteerd met het feit dat het leven niet meer past bij haar / zijn ik .
Dan beseft deze persoon dat hij / zij in de put zit dat komt hard aan en dat ieder lichtpuntje welkom is . En , het is nou eenmaal zo , we vergelijken ons leven met het leven van anderen .
Als we zien dat anderen zich door hun omstandigheden nog slechter moeten voelen, is dat een schrale troost en als er geen mogelijkheden te zijn om het eigen leven te verbeteren, dan kunnen we in iedergeval inzien dat het eigen leven toch nog niet zo slecht is , ondanks wat we voelen....

Ik heb al heel vroeg beseft, dat ik het heel goed had, omdat ánderen gelúkkig waren. Mijn ouders hebben het heel moeilijk gehad financieel na WO2 - moesten inwonen bij mijn grootouders, kregen borden en bestek op bonnen, mijn moeder vermaakte gordijnen en haar eigen kleren voor kinderkleertjes voor ons, dát werk....Mijn vader zat 's avonds en in het weekend altijd te werken en te leren, om "hogerop" te komen.
Ik zal nooit vergeten, hoe trots en onverholen blij mijn ouders waren, toen ik op m'n 10e verjaardag een níéuwe fiets kreeg - géén 2e hands, en toen ik 13 werd, ging het zelfs zo goed met ons, dat we met het hele gezin op paardrijles konden, in oude trainingsbroeken, maar evengoed !
We hebben als kinderen altijd geleerd, dat je moeite moet doen om iets te krijgen, en dat geluk niet zit in "hebben" maar in "zijn".
Ik denk, dat dit de beste levensles is die je je kinderen mee kunt geven...

Zolang een mens geen bewustzijn heeft op haar/zijn eigen goede/slechte leven, kan een mens het ook niet waarnemen, beoordelen/positief/negatief waarderen.
Schuld gevoel kan een gevolg zijn maar dan betrek je het teveel opjezelf, dat heeft weer andere oorzaken.

Ik denk dat dat komt omdat je jezelf in de situatie van de ander verplaatst en je bij jezelf denkt dat je blij bent dat jij niet in die situatie zit. En die gedachte geeft je schuldgevoelens. Schuldgevoel is iets dat je 'geweten' je ingeeft. Jij bent 'blij' dat je niet in die situatie zit. En blij is niet iets dat je dat je kan voelen bij het ongeluk van een ander.
Maar het besef is natuurlijk wel goed. Dat je beseft dat je tevreden bent.
Geluk bestaat over het algemeen uit een gevoel van tevredenheid.
Iedereen wil altijd meer en meer en meer... dat wil dus zeggen dat deze personen niet tevreden zijn met de situatie waarin ze zich bevinden (ongelukkig zijn).
Het is de kunst van het tevreden zijn dat uiteindelijk je een geluksgevoel kan geven.